(ANS – Genzano di Roma) – Gabriele, Luca, Matteo i Paolo zakończyli swój nowicjat i od 8 września, po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych, są Salezjanami Księdza Bosko. Także oni, jak każdy inny salezjanin, mają marzenia. Mówią o nich w wywiadzie, jakiego udzielili ks. Gian Luigiemu Pussino, salezjaninowi.

Gabriele marzy, by “umieć przyjąć każde doświadczenie, docierając do młodych najuboższych wszędzie tam, gdzie będą się znajdować, i umieć żyć każdego dnia u boku moich współbraci, odpowiadając na to, co On ode mnie będzie żądać”.

Marzenie, jakie ma Luca, jest proste, ale i wymagające: “ujrzeć świat tworzony przez ludzi prawdziwie szczęśliwych, zawsze gotowych do bezinteresownego oddania siebie dla dobra innych”.

Bardzo konkretny, ale nie mniej wymagający jest w tym względzie Matteo: “Żyć pełnią życia, nie powierzchownie, niosąc Jezusa młodym”.

A Paolo ujmuje prawie że w jedno wyrażenie to, co już zostało powiedziane: “Dać świadectwo braterstwa osób konsekrowanych, które się wspierają nawzajem, nie oszczędzając się dla siebie, i które żyją w głębokich relacjach zaufania i przyjaźni”.

Te marzenia... rzecz jasna jeszcze dwa, trzy lata temu były inne. Matteo i Marco myśleli o zostaniu inżynierami, Gabriele chciał zostać nauczycielem, Paolo widział siebie w białym fartuchu lekarza. Wszystko wydawało się iść w tym kierunku... tak więc dlaczego zostali salezjanami?

“Dobre pytanie... – stwierdza natychmiast i odpowiada: “Ponieważ pójście za Jezusem jest najpiękniejszą rzeczą na świecie, a móc Go darować młodym to coś jeszcze piękniejszego... Nie umiem inaczej odpowiedzieć! Ponieważ miłość tak wielka, jak miłość Jezusa, jeśli jej dotkniesz, ona cię zdobywa. Warto poświęcić się dla tej miłości”.

Gabriele zrozumiał, że powołanie jest wezwaniem, które pochodzi z zewnątrz: “Jestem salezjaninem idącym śladami tego, którego spotkałem na mojej drodze, i który umiał mi przekazać swoją radość, która w swoim czasie mi posłużyła do wyjaśnienia tego, co odczuwałem w swoim życiu. Jestem salezjaninem dla ludzi młodych najuboższych, których inni salezjanie mi dali poznać, a którzy nie żyją nie wiadomo gdzie, ale tam, gdzie mnie samemu przyszło żyć”.

“Jestem salezjaninem, ponieważ zrozumiałem, a potem doświadczyłem, że ta droga uczyni mnie szczęśliwym, będzie stanowić najlepszą cząstkę mojej osoby, pozwoli mi odpowiedzieć na wezwanie miłości Pana” – dodaje Paolo. “Warto to było uczynić, ponieważ chodzi tu o szczęście moje i wielu ludzi młodych”. 

I na koniec Luca: “Zostałem salezjaninem, ponieważ dzisiaj na świecie panuje wielki głód czegoś wielkiego i odmiennego, Kogoś, kto byłby przy naszym boku, wspierał nas i towarzyszył w wyborach, tych małych i tych wielkich. (...) Zostałem salezjaninem, aby być znakiem miłosiernej miłości i osobą komunii, poszukując szczęścia, które prowadzi do prawdy.

Opublikowano 16/09/2015