(ANS – Duékoué) – Po wielu miesiącach ekstremalnych trudności, związanych z przeludnieniem, salezjańska placówka misyjna “Św. Teresy od Dzieciątka Jezus” w końcu wychodzi z kryzysowej sytuacji. Warunki życia wewnątrz misji ulegają polepszeniu i można już wznowić normalne zajęcia i zaplanować konieczne prace.

Ekonom Wizytatorii Afryki Zachodniej Frankofońskiej, ks. Hernán Cordero, informuje w przesłanym komunikacie, że obecnie na misji salezjańskiej znajduje się od 5.000 do 6.000 osób. “Tak więc nasze podwórze jest wystarczająco ‘puste’ w porównaniu z sytuacją w kwietniu, kiedy to przebywało tu przeszło 30.000 uchodźców” – czytamy w komunikacie. Tylko w poniedziałek, 26 września, 1.150 osób zostało przeniesionych do innego obozu, znacznie większego i lepiej wyposażonego.

Ale nie oznacza to, że ludzie opuszczają misję chętnie. Wiele osób, przede wszystkich przybyłych z wiosek w lasach, doznało wstrząsu z powodu wydarzeń, jakie zaszły, i nawet jeśli wychodzą w czasie dnia, powracają tutaj na nocleg. „Tak więc potrzeba na to czasu – czytamy w telegramie Ekonoma – i trzeba brać też pod uwagę aspekt psychologiczny”.

Jakkolwiek napięcia i problemy związane z bezpieczeństwem wyraźnie się zmniejszyły i po raz pierwszy kontygent Narodów Zjednoczonych na Wybrzeżu Kości Słoniowej (ONUCI) wprowadził w odniesieniu do dzieła salezjańskiego pojęcie „opróżnić” zamiast „zredukować”. 

Ośrodek Kształcenia Zawodowego (CPAR) zaczął funkcjonować mniej więcej “normalnie”. Niektórych uczniów, którzy do niego uczęszczali, już tutaj nie ma i nie wiadomo, gdzie przebywają. Ale szkoła wznowiła zajęcia, we wrześniu zostały zakończone kursy, w których brało udział 11 uczniów, którzy przystąpili do oficjalnego egzaminu pozwalającego im uzyskać Certyfikat Zdolności do Wykonywania Zawodu (CAP), który zaliczyli pozytywnie. Teraz trwają zapisy na nowy rok, który rozpocznie się w listopadzie.

Dzięki pomocy, otrzymanej w czasie najbardziej dotkliwej fazie kryzysu, salezjańska placówka misyjna może zaplanować prace na przyszłość. Pewna część środków zostanie przeznaczona na odbudowę pomieszczeń misji: trzeba odremontować łazienki, naprawić kanały i odmalować pomieszczenia parafialne; na pierwszym miejscu trzeba przywrócić do pierwotnego stanu urządzenia elektryczne i wodne, które nie wytrzymały olbrzymiego obciążenia w ubiegłych miesiącach (obecnie ONUCI dostarcza wodę). ONUCI obiecało także pomoc w uporządkowaniu podwórza, ale, by można było przeprowadzić wszystkie te działania, konieczne jest, aby wszyscy uchodźcy opuścili ten teren. Gdy chodzi o CPAR, trzeba odmalować warsztaty, założyć kraty i wymienić niektóre z drzwi. Także część mebli jest do reperacji, trzeba również uzupełnić wyposażenie. 

Jeżeli dla niekórych NGO, po zażegnaniu sytuacji kryzysowej, zadania opieki nad uchodźcami dobiegło końca, salezjanie zaczynają obecnie najtrudniejszą część: pomóc im w odbudowie życia. Wielu z nich, po utracie wszystkiego, nie może zapewnić edukacji dzieciom i młodzieży, i dlatego CPAR i szkoła podstawowa starają się zwiększyć ilość stypendiów, częściowych lub całościowych, by zadośćuczynić zaistniałym wymogom. Pewne rodziny, zwłaszcza te składające się z wdów z dziećmi, muszą otrzymać pomoc, aby mogły podjąć jakąś małą działalność handlową czy rzemieślniczą, pozwalającą im wypracować pewien dochód. Wspólnota rozważa, jaki byłby najlepszy sposób (mikrokretyd, spółdzielnia...) udzielenia im na początek pożyczki pieniężnej.

Także aspekt ludzki nie może być tutaj pominięty: już przygotowuje się zajęcia animacji, zaczynając zwłaszcza od parafii, aby zintegrować dzieci i młodzież, przywracając wartość przebywania ze sobą.
 
Na zakończenie komunikatu słowa podziękowania i zapewnienia: „Wszystkie te działania są lub będą realizowane dzięki waszej pomocy. Zapewniamy was, że otrzymane fundusze zostaną wykorzystane zgodnie z wolą ofiarodawców i będą spożytkowane za pośrednictwem Biura Rozwoju ADAFO, które pomaga nam w zarządzaniu funduszami”.

Opublikowano 05/10/2011