Chimpay, 11 listopada 2007

Czytania:Księga Wyjścia 3,1-9.15; List do Rzymian 12,9-21;Ewangelia wg św. Łukasza 10,21-24

1. “W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: ‘Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi”.
Również my dzisiaj, wraz z Jezusem i całym Jego Kościołem, radujemy się w Duchu Świętym i wysławiamy Ojca, Pana nieba i ziemi, który objawił prostaczkom, a nie mądrym tego świata, głębokie tajemnice swojego życia i swojej miłości.
Najmniejszym, ubogim, spragnionym sprawiedliwości, wprowadzającym pokój, prześladowanym, angażującym się każdego dnia na polu zwalczania zła dobrem – Bóg przekazuje swoje życie, tj. świętość.
Dramatyczne wydarzenie związane z goręjącym krzakiem, zdecydowanie centralne w Starym Testamencie, przypomina nam, że istnieje otchłań, praktycznie nie do przebycia, pomiędzy stworzeniem i Stwórcą. Ale w Jezusie Chrystusie – Synie Bożym, który stał się małym i ubogim, i który się upokorzył aż do śmierci na krzyżu – ta otchłań został wypełniona, a ten, kto wierzy w Niego, może czerpać życie samego Boga.

Dzisiaj celebrujemy te cuda łaski w młodzieńcu araukańskim Zeffirino Namuncurŕ, synu Wielkiego Kacyka Pampasów: Papież Benedykt XVI, do którego kierujemy naszą myśl wdzięczności, zechciał, żeby dzisiaj ten 19-letni chłopiec został wpisany do Księgi błogosławionych.
Ale kim jest Zeffirino i jaki jest “sekret” jego świętości?

2. Zeffirino – jak to dobrze wiemy – urodził się w rodzinie dumnej i wspaniałomyślnej silnego plemienia Indian araukańskich, z Ziemi Patagońskiej.
Jeżeli świętość mogła rozkwitnąć w nim, stało się to, ponieważ znalazł żyzny teren, gdy chodzi cechy własne jego ziemi i jego plemienia, cechy, które on przejął i udoskonalił.
Dostrzegamy w błogosławionym Zeffirino całą historię, często dramatyczną własnego ludu. On gromadzi w sobie cierpienia, niepokoje, aspiracje ludu Mapuches, który właśnie w latach jego dzieciństwa spotkał się z Ewangelią i otwarł na dar wiary.
Wysławiać dzisiaj Pana w błogosławionym Zeffirino oznacza także zachować żywą i wdzięczną pamięć o starożytnych tradycjach ludu mapuche, dumnego i niezłomnego, i – w tym samym czasie – odkryć owocność Ewangelii, która nie niszczy nigdy prawdziwych wartości, jakich dana kultura jest nosicielem, lecz je przyjmuje, oczyszcza i doskonali.
Samo życie Zeffirino jest jak “przypowieść” od tej dogłębnej prawdzie. Zeffirino nie zapomniał nigdy o tym, że jest mapuche: największym ideałem dla niego było być użytecznym dla swojego ludu. Ale spotkanie z Ewangelią spowodowało wzrost, w nowej perspektywie, jego głównej aspiracji: dojrzewa w ten sposób w nim gorące pragnienie zostania salezjaninem i kapłanem, “aby ukazywać” swoim braciom mapuches “drogę do nieba”.

3. Wybrał jako wzorzec życie Dominika Savio. Ten umiłowany uczeń Ks. Bosko został ogłoszony świętym przez Piusa XII w roku 1954, a wraz z nim został w jakiś spsób kanonizowany “prosty przepis” na świętość, który “ojciec i nauczyciel młodzieży” wręczył pewnego dnia Dominikowi. Przepis, który mówi mniej czy bardziej o tym: “Bądź zawsze radosny, wykonuj dobrze swoje obowiązki w zakresie nauki i pobożności, pomagaj swoim kolegom.

Radość, przede wszystkim. “Śmiał się oczyma” – mówili o Zeffirino jego koledzy. Był duszą rekreacji, w której uczestniczył kreatywnie i entuzjastycznie, czasem nawet z porywczością. Umiał robić sztuczki, które przyniosły mu tytuł “maga”. Organizował różne zawody i uczył swoich kolegów, i to całkiem dobrze, wykonywać łuki i strzały, a następnie instruował ich jak strzelać do celu.
Ks. Bosko zalecał także Dominikowi Savio obowiązki nauki i pobożności. W salezjańskim kolegium Villa Sora (Frascati), Zeffirino – który napotykał również pewne trudności z językiem włoskim – staje się po kilku miesiącach drugi w klasie. Na jego świadectwie szkolnym wyróżnia się doskonała znajomość łaciny: była to ważna zaleta, gdy chodzi o stanie się kapłanem.
Pobożność Zeffirino była tą charakterystyczną dla środowisk salezjańskich, silnie zakorzenioną w Sakramentach, a szczególnie w Eucharystii, uważanej za “kolumnę” systemu uprzedzającego. Z tego  też względu Zeffirino chętnie przyjmował obowiązki zakrystianina. W czasie miesięcy swojego pobytu w Turynie można go było widzieć, jak godzinami przebywał w Sanktuarium Maryi Wspomożycielki, spędzając je na zażyłej rozmowie z Jezusem.

I w końcu, Ks. Bosko zalecał Dominikowi pomagać kolegom.
W tym względzie wywiera wielkie wrażenie świadectwo salezjanina – ks. Iorio. Trzy dni przed śmiercią Zeffirina ks. Iorio udał się szpitala Bonifratrów na Zatybrze, aby go odwiedzić. Usłyszał wtedy od naszego błogosławionego, będąc już prawie że u kresu życia: “Ojcze, za niedługo stąd odejdę, ale polecam księdzu tego ubogiego chłopca, który leży blisko mnie. Niech ksiądz go często odwiedza... Bardzo cierpi! W nocy niemalże nie śpi, bardzo kaszle...”. A powiedział to, kiedy on sam, tj. Zeffirino, był jeszcze w gorszym stanie i wcale nie mógł spać. 

4. Ten, kto wejdzie do Bazyliki Watykańskiej, może dostrzec w górze, w ostatniej niszy, na prawo od nawy głównej wielką statuę Ks. Bosko, wskazującą na ołtarz i grób św. Piotra. Obok Ks. Bosko znajduje się dwóch chłopców, jeden o rysach europejskich, a drugi o typowym wyglądzie ludzi z Ameryki Południowej. Oczywiste jest tu odniesienie do dwóch młodych świętych: Domenico Savio i Zeffirino Namuncurŕ. Są to jedyne figury młodych ludzi (chłopców) w Bazylice Watykańskiej. W ten sposób zostaje utrwalony w marmurze, w sercu chrześcijaństwa przykład świętości młodzieżowej, a wraz z nim zostaje utrwalona stała ważność pedagogicznych instytucji Ks. Bosko: przez półtora wieku, w Patagonii, podobnie jak we Włoszech i w innych częściach świata, system uprzedzający wydał owoce prawie że nieoczekiwane, uformował bohaterów i świętych

5. Błogosławiony Zeffirinie, my dzisiaj prosimy o twoje wstawiennictwo: wspieraj naszą drogę, abyśmy  także dzisiaj mogli podążać drogą świętości, wierni nauczaniu Ks. Bosko.
Tyś osiągnął szczyty doskonałości ewangelicznej wypełniając dobrze obowiązki każdego dnia. Ty przypominasz w ten sposób, że świętość nie jest jakąś nadzwyczajną rzeczą, zarezerwowaną dla nielicznych wybranych: świętość jest powołaniem wspólnym dla wszystkich ochrzczonych i jest metą – domagającą się zaangażowania – zwyczajnego życia chrześcijańskiego.
Dajesz nam zrozumieć, że ostatecznie jedna rzecz się liczy: być świętymi, jak On, Pan, jest święty.
Błogosławiony Zeffirinie, prowadź nas, swoim uśmiechniętym wejrzeniem. Ukaż nad Drogę do Nieba! Towarzysz nam wszystkim w spotkaniu z twoim Przyjacielem Jezusem.

Amen.