(ANS – Salem) – W kontekście Światowego Dnia AIDS, przypadającego w dniu wczorajszym, 1 grudnia, przytaczamy poniżej świadectwo 19-letniej Karuny, uczestniczącej w programie “Bosco Volunteeer Action” salezjanów z Wielkiej Brytanii. W latach 2013-2014 ta dziewczyna spędziła 9 miesięcy w domu salezjańskim dla dzieci i młodzieży zarażonych wirusem AIDS, znajdującym się w Salem, w Indiach, na terenie inspektorii Indii-Tiruchy.

Muszę przyznać, że przed moim wolontariatem w Indiach, na wiejskim obszarze Salem, w stanie Tamil Nadu, niewiele wiedziałam, czym jest AIDS i w jaki sposób się przenosi. Ale bardzo chciałam się dowiedzieć czegoś więcej i poznać życie codzienne osób, które żyją w tych warunkach. Zawsze i wyłącznie znałam negatywną stronę i stereotypy związane z AIDS, jak np. to, że mogą się nim zarazić jedynie osoby z krajów rozwijających się i homoseksualne - tego nauczałam się na podstawie historii, które docierały z naszym mediów.

Wspólnota w Salem jest niewiarygodnie piękna, wiejska, spokojna. Salezjanie są bardzo troskliwi, radośni i serdeczni, a zadaniem tej wspólnoty jest szerzenie pozytywnego patrzenia na życie, nadziei i odwagi wśród tych, którym przyszło żyć z HIV/AIDS, oraz okazanie im pomocy w budowaniu życia poza domem, w którym przebywają: znalezieniu pracy, otrzymaniu dyplomu czy znalezieniu mieszkania... Są tam prowadzone zajęcia sportowe, taneczne, recytacyjne, warsztaty przygotowujące do pracy na roli oraz różne gry i zabawy!

To, czego się przede wszystkim nauczyłam, gdy chodzi o HIV/AIDS w czasie mojego pobytu we wspólnocie w Salem, dotyczyło nie tyle aspektów fizycznych, a przede wszystkim emocjonalnych i mentalnych. Przekonałam się, jak bardzo pozytywna postawa może wpłynąć na postrzeganie życia i sposób jego przeżywania przez innych ludzi. Przekazanie pozytywnej postawy ma tutaj żywotne znaczenie dla dziecka, które żyje z AIDS, ponieważ musi się ono zmierzyć z serią wizyt w szpitalu, atakami choroby, a także napiętnowaniem, które towarzyszy tej chorobie. Także same rodziny są tym dotknięte, nie chcąc mieć dzieci blisko siebie z obawy przed zarażenia się nim; jest to przekonanie, które wypływa z braku wiedzy i zrozumienia tej choroby, a które pociąga za sobą potem brak troski o najmniejszych, sprawiając, że te czują się pogardzane, są zalęknione i posiadają niskie poczucie własnej wartości. Tak więc odpowiednia postawa oraz słowa otuchy i nadziei mają zasadnicze znaczenie dla tych dzieci na poziomie mentalnym, emocjonalnym i fizycznym.

To, czego nauczyłam się w tym salezjańskim domu opieki, otwarło mi oczy. Teraz rozumiem, czym jest AIDS i jak bardzo może dotknąć dzieci i rodziny, i w moim przypadku nie ma już negatywnego podejścia. Myślę, że rzeczą, którą możemy uczynić w obliczu tych problemów, byłoby wyzbycie się naszego negatywnego podejścia oraz uwrażliwienie i edukacja ludzi odnośnie do skutków, jakie AIDS może mieć.

Opublikowano 02/12/2014