(ANS – Rzym) – Tajemnica paschalna przypomina nam, że prawdziwa miłość nie jest tylko uczuciem, ale żniwem, które dojrzewa na gruncie ofiary, próby, męki. Wybór Boga, jakiego dokonał Ks. Bosko służąc młodzieży, jest znaczony tajemnicą krzyża. Ks. Pierluigi Cameroni, Postulator Generalny ds. Kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, dzieli się krótką refleksją mówiącą o tym, w jaki sposób Ks. Bosko przeżywał swój exodus w kierunku wyzwolenia i ziemi obiecanej przez pustynię.

Także on przeżył swój exodus paschalny ze swoimi chłopcami. Droga w kierunku stałego miejsca z przeznaczeniem na oratorium jest drogą znaczoną odrzuceniem, odsunięciem, niezrozumieniem. W kaplicy Pinardiego, w Turynie-Valdocco, malowidło, które znajduje się w głębi, przedstawia właśnie Zmartwychwstanie.

Tajemnica paschalna znaczy egzystencję Księdza Bosko i wprowadza do serca chrześcijańskiego wydarzenia: otrzymuje I Komunię św. w dzień Wielkanocy 1826 roku; zapoczątkowuje swoje oratorium ze stałą siedzibą w Wielkanoc 1946 r.; jest kanonizowany przez Piusa XI w dniu 1 kwietnia 1934 r., Świętym Roku Odkupienia. 

Gorzkie doświadczenie opuszczenia, samotności, mrocznej nocy, braku wszelkiego wyjścia bezpieczeństwa czyni go uczestnikiem godziny Jezusa w Ogrodzie Getsemani i na Kalwarii. Ks. Bosko jest zanurzony w tajemnicę odkupienia jako pasterz młodzieży. Przeżywa w swoich członkach i swoim ciele stan opuszczenia tak wielu ludzi młodych, ich rozbicia, sprzeciwu tych, którzy przeciwstawiają się dziełu zbawienia i wychowania. W sposób najbardziej radykalny włączony jest w opuszczenie Jezusa na krzyżu: jest pasterz, który był smagany, odrzucany, i jest trzoda, która została rozproszona i pozostawiona na łup drapieżnych wilków. 

Z tego opuszczenia rodzi się przygnębiający krzyk wiary, krzyk “Ks. Bosko, który płacze”. Łzy, które wypływają, użyźniając łąkę na Valdocco, gdzie zostanie wzniesiona wielka bazylika Maryi Wspomożycielki, na terenie, na którym swoją krew przelali męczennicy Salwator, Adwentor i Oktawiusz. Są to łzy bólu i miłości, które spadają na ziemię z oblicza wpatrzonego w niebo, na które to spojrzenie niebo odpowiada. Ks. Bosko obchodzi Paschę ze swoimi chłopcami. Z opuszczenia przechodzi się do komunii, od rozproszenia do jedności, od łez do radości. To właśnie tutaj Ks. Bosko, zjednoczony z Paschą Chrystusa, staje się prawdziwym ojcem ludzi młodych; to tutaj rodzi ich do łaski odkupienia; to tutaj oratorium urasta do rangi stałego kryterium działalności duszpasterskiej i wychowawczej: dom, szkoła, parafia i podwórko dla wszystkich młodych.

Życie chrześcijan zna doświadczenie radości i doświadczenie cierpienia. Próby życia, pozwalajac zrozumieć tajemnicę Krzyża i czyniąc uczestnikami cierpień Chrystusa (por. Kol 1,24), stają się preledium radości i nadziei, do których wiara prowadzi: “Ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny” (2Kor 12,10). Uczyńmy naszym napomnienie i zachętę papieża Franciszka: “Kiedy idziemy bez Krzyża, kiedy budujemy bez Krzyża i kiedy wyznajemy bez Krzyża, nie jesteśmy uczniami Pana: jesteśmy światowi, jesteśmy biskupami, kapłanami, kardynałami, papieżami, ale nie uczniami Pana. Chciałbym, abyśmy wszyscy, po tych dniach łaski, mieli odwagę, właśnie odwagę, chodzić w obecności Pana, z Krzyżem Pana; budować Kościół na krwi Pana, która została przelana na Krzyżu; i wyznawać jedyną chwałę: Chrystusa ukrzyżowanego. A tak Kościół będzie postępował naprzód”.

Opublikowano 28/03/2013