(ANS – Turyn) – Osobiste doświadczenie związane z salezjanami i Rodziną Salezjańską, kreatywność i konkretność Księdza Bosko i jego duchowych synów, osoba Maryi Wspomożycielki, miłość do Eucharystii, miłość wychowawcza, wychowanie do piękna, rola kobiety, misyjność... To jedne z bardzo wielu aspektów, jakie poruszył Papież Franciszek w swoim improwizowanym przemówieniu, jakie wygłosił w Bazylice Maryi Wspomożycielki, a które można nazwać prawdziwą “katechezą salezjańską”. 

Gian Francesco Romano

Rozpoczął wzruszającymi słowami Przełożony Generalny ks. Ángel Fernández Artime, który w swoim wystąpieniu przypomniał, że Ksiądz Bosko “zaczął wszystko od Zdrowaś Maryja, nadając temu formę oratorium”, wyjaśniając także, że jego “sekret” polegał na “przyjęciu życia jako posłannictwa na rzecz ludzi młodych, powierzonego mu przez Boga”, czemu przyświecała pewność, że “Bóg chce, aby był zbawiony każdy człowiek młody, począwszy od tych, którzy się znajdują w najtrudniejszej sytuacji ludzkiej i religijnej”. 

Tak więc idąc za przykładem Założyciela, ks. Á.F. Artime na nowo zapewnił o dalszym zaangażowaniu Rodziny Salezjańskiej na rzecz młodzieży, zwłaszcza  najbardziej potrzebującej, realizowanym w duchu służby Kościołowi i znaczone wiernością Papieżowi. I w żartobliwym tonie zapewnił również Papieża o kontynuowaniu pracy w Patagonii – nawiązując do zalecenia Ojca Świętego, jakie ten pozostawił salezjanom z okazji spotkania z uczestnikami 27 Kapituły Generalnej (marzec 2014).

Potem przyszła kolej na Papieża, który odłożył oficjalne przemówienie, aby wypowiedzieć się w sposób bardziej swobodny. Najpierw Papież Franciszek przywołał moment, w którym spotkał po raz pierwszy ks. Á.F. Artime, co miało miejsce w czasie młodzieżowej pielgrzymki do Maryi z Luján, kiedy jeden z nich był arcybiskupem Buenos Aires, a drugi – salezjańskim inspektorem. “Ten gallego przyszedł tu rządzić!” – zażartował wówczas. Ale poza tym żartem, Papież stwierdził, że cenił go za jego “prostotę i służbę”.

Następnie Papież wskazał na liczne i już znane dowody potwierdzające jego związki z duchowością i Rodziną Salezjańską: ks. Enrico Pozzoli, który odegrał fundamentalne znaczenie w jego życiu i jego rodziców; sportowa pasja, jaką żywił dla zespołu “San Lorenzo de Almagro” (“drużyny z kolorami Madonny na koszulkach, którą tworzyli chłopcy z ulicy”), który stworzył salezjanin, ks. Lorenzo Massa, a przede wszystkim rok, który spędził w szkole salezjańskiej w Ramos Mejía, gdzie, jak stwierdził, nauczył się “kochać Maryję”, gdzie został wychowany “do piękna, do miłości, do uczuciowości”, zgodnie z tym stylem miłości wychowawczej, jaki sam Ksiądz Bosko stosował względem swoich chłopców, a który zaczerpnął od swojej mamy Małgorzaty. “Jestem bardzo wdzięczny Rodzinie Salezjańskiej za to wszystko, co uczyniła w moim życiu” – podsumował.  

Mówiąc o Matusi Małgorzacie (“bez której nie można zrozumieć Księdza Bosko”) Ojciec Święty ustosunkował się do roli kobiety i kobiecych wzorców wychowania, jakie należy zaproponować młodym kobietom, byłym wychowankom salezjanów i córek Maryi Wspomożycielki. Tu nie chodzi o funkcjonalizm ról, ale o edukację bazującą na wzorcach kobiet mających autorytet, które umieją kochać – skonstatował Papież w odpowiedzi tym, którzy domagają się, by kobiety zajmowały ważne stanowiska kurialne. 

Papież Franciszek mówił także o chwili obecnej i dokonując porównania z czasami Księdza Bosko zauważył, że “dzisiaj wiele rzeczy uległo zmianie, ale sytuacja młodzieży jest mniej więcej taka sama”. Dlatego też zaznaczył: “wasz charyzmat jest bardzo aktualny” i przywołał przykłady odważnych wyborów ze strony salezjanów, zachęcając, aby tak jak Ksiądz Bosko, umieli ryzykować i być konkretni: “Salezjanin jest konkretny: widzi problem, myśli, co może zrobić, i bierze sprawę w swoje ręce”.

Gdy chodzi o wizję salezjańską, pochwalił dwa inne aspekty: zainteresowanie kształceniem zawodowym, zwłaszcza dzisiaj, w obliczu plagi bezrobocia młodzieży, która domaga się “edukacji na miarę kryzysu” i “misyjności”, której świadectwo dają liczni mężczyźni i kobiety, którzy poświęcili swoje życie ewangelizacji ludów, łącznie z tymi zamieszkującymi Patagonię.

Po przemierzeniu powolnym krokiem nawy głównej Bazyliki, serdecznie witając się z każdym, kto go zatrzymał, został pożegnany przez wiernych zgromadzonych na Placu, których zachęcił do bycia zawsze radosnymi i – jak zwykle – poprosił, by modlili się za niego. 

Opublikowano 21/06/2015