(ANS – Rzym) – “Dobry chrześcijanin i uczciwy obywatel” – to prawo i program życia i całościowego wychowania każdego człowieka młodego i osoby ludzkiej, wykraczający poza wcześniejszą i wyjściową sytuację, w której ten się znajduje i żyje, gdy wchodzi w kontakt z “galaktyką” salezjańską. To stanowi punkt wyjścia dla pracy salezjanów wśród młodych znajdujących się w sytuacji zagrożenia.

Powrót do Ks. Bosko i młodzieży, do którego wezwała Kapituła Generalna 26 (KG26), domaga się od wszystkich salezjanów odnowionego zwrotu ku centralnemu miejscu charyzmatu, potwierdzając konieczność wyraźnej oceny relacji pomiędzy charyzmatem, posłannictwem salezjańskim a zwróceniem uwagi na nędzę i marginalizację młodzieży. 

Włoska Konsulta odpowiedzialnych inspektorialnych, zajmujących się marginalizacją i ubóstwem młodzieży, wskazała, jako nieodzowne, przyjęcie linii działania zaleconych przez KG26, a zwłaszcza “perspektywy charyzmatycznej”, gdzie zwrócenie uwagi na trudności i marginalizację młodzieży nie jest rozumiane jedynie jako przywilej niektórych zakonników, bardziej wrażliwych i przygotowanych, ale stanowi część składową charyzmatu salezjańskiego, i jako taka zostaje wcielona w Program Wychowawczo-Duszpasterski Inspektorii.

To wszystko doprowadziło Wspólnoty Salezjańskie i Wspólnoty Wychowawczo-Duszpasterskie do zajęcia się dwoma rozległymi obszarami: tym “bezspornie trudnej sytuacji”, spotykanej w różnych przypadkach uzależnień, przemocy, marginalizacji, wykorzystania, porzucenia szkoły... która domaga się szczególnych i celowych działań; i tym “powszechnie trudnej sytuacji”, na którą salezjanie odpowiadają bogactwem swoich propozycji edukacyjnych najbardziej tradycyjnych: oratoria-ośrodki młodzieżowe, szkoły, ośrodki kształcenia zawodowego…  

Praca w tym znaczeniu jest dwojaka: dla działaczy zostają zaproponowane odpowiednie kursy zawodowe i szkoleniowe; na rzecz młodzieży, także dzięki znaczącemu wsparciu ze strony Federacji “SCS/CNOS – Salesiani per il Sociale”, podejmuje się wysiłki, które obejmują procesy szkoleniowe różnego typu (motywacyjny, edukacyjno-zawodowy, w zakresie planowania, zarządzania…) na różnych poziomach (krajowym, międzyreligijnym, inspektorialnym…), ze zwróceniem szczególnej uwagi na problem (panele: „uzależnienia”, „placówki wychowawcze”, „ośrodki dzienne”, „imigranci”).

Obecność w tej samej przestrzeni dzieł zajmujących się bezspornie trudną sytuacją młodzieży i innych, wychodzących z tradycyjnymi propozycjami wychowawczymi, pozwala doświadczyć bogactwa charyzmatu salezjańskiego i oddaje jedne zasoby na służbę innym: urzeczywistnia się w ten sposób salezjańska sieć wychowawcza, która, zanim pomnoży propozycje, ocenia je z uwagą i wzajemną odpowiedzialnością. Ponadto sprzyja to powstawaniu szerszych sieci, które łączą różne komponenty stowarzyszeniowe, edukacyjne i instytucjonalne danego terenu, propagowanie kultury protagonizmu młodzieżowego i zainteresowanie indywidualnymi procesami przystosowania i włączenia.
 
Podstawowy bodzieć do tego typu zaangażowania jest czerpany zawsze z charyzmatu Ks. Bosko. Trzeba zawsze wychodzić od tej myśli: “W każdym z tych ludzi młodych, także najbardziej pożałowania godnych, jest jakiś punkt dostępu do dobra. Zadaniem wychowawcy jest znaleźć tę czułą strunę i sprawić, by drgnęła”.

Opublikowano 29/02/2012