(ANS – Niterói) – Jedna z 5 linii działania, jakie papież Franciszek wskazał biskupom Brazylii, dotyczy Amazonii: “papierka lakmusowego dla Kościoła i społeczeństwa brazylijskiego”. Salezjanie są obecni od przeszło stu lat w wielkiej Amazonii, ewangelizując i promując kulturę i życie. Do Cuiabá, w środkowo-wschodniej Brazylii, w stanie Mato Grosso, przybyli w 1894 roku. Na Światowych Dniach Młodzieży salezjanie z Inspektorii Mato Grosso towarzyszyli, po raz pierwszy, delegacji 40 ludzi młodych: 20 Bororo i 20 Xavantes.

W Brazylii znajduje się 200 plemion tubylczych, z których wiele znajduje się w stanach Mato Grosso i Południowe Mato Grosso. Na tym obszarze działa Inspektoria Campo Grande, czyniąc to we współpracy z kościołem lokalnym, pracując wśród tubylców Bororo, Xavantes, a w przypadku Południowego Mato Grosso czynią to we współpracy z Brazylijskim Uniwersytetem Katolickim Don Bosco (UCDB). Pracę synów Ks. Bosko koordynuje Misyjna Rada Tubylcza (CIMI), która prowadzi duszpasterstwo dla i z tubylcami, stawiając na uprzywilejowanym miejscu takie priorytety, jak życie, ziemia, edukacja, zdrowie i polityka społeczna.

Bergamim, Flaviana, Vera Lina, Milton to młodzi tubylcy, którzy brali udział w Światowych Dniach Młodzieży i spotkaniu Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego, które odbyło się w Niterói. Podzielili się swoimi przeżyciami z korespondentem ANS na ŚDM.

Ich zaangażowanie jako animatorów MGS, udzielających się we własnych wspólnotach, jest podyktowane dwoma postawami: jedna to postawa troski, aby zachować milenijną kulturę, której zagraża inwazja cudzoziemców – stąd też są wdzięczni salezjanom za to, że już od chwili swojego przybycia pomagają im chronić prawa do życia i wartości związane z ich tubylczą kulturą. Druga to wielkie ukochanie księdza Bosko. Każdy z nich ma swoją historię, a razem chcą wnieść bogactwo ŚDM we własne wspólnoty.

Bergamim, jest młdzieńcem liczącym 22 lata, pochodzącym ze wspólnoty tubylczej św. Marka, Xavante. Uczęszcza na pierwszy rok wydziału służby społecznej na UCDB. Kiedy był chłopcem jego dziadek towarzyszył mu do placówki salezjańskiej, która została otwarta w 1950 roku. Tam pozostawał pod wrażeniem młodych salezjanów, którzy w okresie letnim prowadzili różne akcje: “Dla mnie osoba ks. Bosko jest z nimi związana. To, co o nim mówili, widziałem urzeczywistnione w nich. Kiedy dzisiaj mówi się o ks. Bosko, ja myślę o nich: byli radośni” – opowiada Bergamin. “Dla mnie ks. Bosko jest możliwością, wzorcem; jako animator staram się czynić jak on. Byłem pod tak wielkim wrażeniem tego, co uczynił, że zechciałem odbyć moje studia na uniwersytecie salezjańskim”.  

Flaviana, dziewczyna licząca 28 lat, ze wspólnoty Sangradouro, grupy etnicznej Xavante, gdzie salezjanie są obecni od 1906 roku. Flaviana jest nauczycielką w szkołach dla tubylców swojej wspólnoty i teraz zapisała się na pierwszy semestr fizjoterapii na UCDB. Już od dziecka oddychała w swoim domu klimatem salezjańskim: istotnie, jej rodzice, oboje, są byłymi wychowankami salezjańskimi. I kiedy podczas lekcji religii usłyszała o Ks. Bosko, dla niej rzeczą naturalną było zaangażowanie na rzecz innych. “To, co mnie uderza w księdzu Bosko, to sen, jaki miał w wieku 9 lat, który się urzeczywistnił; a następnie to jego udanie się do więzień, wychodzenie na spotkanie młodym, wiara w młodych. Ks. Bosko musiał stawić czoła wielu przeciwnościam, aby zyskać uznanie i czynił to dopóki dopóty tego nie zrealizował. To uczy mnie marzyć i angażować się na rzecz mojego ludu”. Flaviana jest bardzo aktywna jako animatorka i wychowawczyni, zaświadczając, że wielokrotnie odczuwała matczyną obecność Maryi w swoim życiu, także w tym, co czyni: “pewna matka mi podziękowała za to, że pomogłam jej synowi pokonać uzależnienie od narkotyków, które jest złem, a które bardzo dotyka nasze plemiona”. Pomimo studiów i pracy zechciała uczestniczyć w ŚDM, które uważa za prawdziwe doświadczenie wiary.

Vera Lina, jest najmłodszą z tej grupy, liczy 21 lat, pochodzi ze wspólnoty Meruri, Bororo, gdzie salezjanie przybyli w 1902 roku. Po szkole średniej zechciała na pewien czas przerwać dalszą naukę, aby pokonać pewne trudności osobiste. Poznała księdza Bosko towarzysząc ojcu na katechezie; została ochrzczona w wieku 5 lat, a bierzmowana w wieku 15. “Ks. Bosko jest kimś jedynym, umiał uczynić ze swojego życia dar dla młodzieży. Także ja chcę uczynić coś dla innych” - wyznaje emocjonalnie Vera Lina, którą martwią problemy jej wspólnoty. “W mojej wspólnocie jest mało osób w podeszłym wieku, wielu młodych i dzieci, a środowisko rodziny jest zagrożone. Dla mnie bycie w grupie młodzieżowej było mocnym doświadczeniem, które mi pomogło się rozwinąć. Nie chciałem uczestniczyć w ŚDM, ale zachęcił mnie do tego mój ojciec. Teraz jestem zadowolona z powodu tego, co otrzymałam, i chcę powrócić do mojej wspólnoty z nowymi pomysłami i energią”.

Milton, liczy 26 lat, należy do wspólnoty Meruri, Bororo, i uczęszcza na pierwszy semestr prawa na UCDB. W jego wspólnocie charyzmat salezjański jest bardzo mocno zakorzeniony. Jest przekonanym animatorem, a teraz, kiedy uczęszcza na studia do salezjańskiego ośrodka uniwersyteckiego, kontynuuje swoje zaangażowanie na rzecz swojej wspólnoty także za pośrednictwem portali społecznościowych.

“Gdy chodzi o księdza Bosko, podobają mi się dwa zwroty: ‘Maryja uczyniła wszystko’ i “Nawet ostatnie moje tchnie będzie dla moich chłopców”. Pierwszy dlatego, że podkreśla rolę matki, a moja kultura jest matriarchalna, a w kulcie Maryi u ks. Bosko zajmuje to ważne miejsce; a drugi dlatego, że ks. Bosko oddał się cały dla innych. Czuję, że muszę nauczyć się czegoś jeszcze więcej, że muszę oddać to, co otrzymuję. Istotne jest kochać młodych i czynić wszystko dla nich”.

Opublikowano 29/07/2013