(ANS – Rio de Janeiro) – Program Światowych Dni Młodzieży w dniu wczorajszym, 27 lipca, był bardzo intensywny. W centrum znajdowało się słowo papieża Franciszka. Mowa tu zwłaszcza o dwóch przemówieniach skierowanych do biskupów Brazylii i młodzieży zgromadzonej w Capacabana na czuwaniu modlitewnym. Obe te przemówienia zawierają linie przewodnie dla duszpasterzy i młodzieży, użyteczne również dla wychowawców i ewangelizatorów.

Zaproszenie do dialogu powróciło w dwóch momentach. W kazaniu do biskupów, kapłanów i seminarzystów, którzy przybyli na ŚDM, Papież, po zatrzymaniu się na wezwaniu Boga i wezwaniu do głoszenia Ewangelii, wskazał, jako na trzeci aspekt specyficznego powołania – kulturę spotkania: “Pozwólcie mi powiedzieć, że w tym względzie powinniśmy być niemal obsesyjni. Nie chcemy być zarozumiali, narzucając nasze prawdy. Kierujmy się pokorną i radosną pewnością właściwą temu, kogo odnalzała, dosięgła i przemieniła Prawda, którą jest Chrystus, i kto nie może Go nie głosić”. Jak również we wcześniejszym przemówieniu, skierowanym do osób pełniących funkcje kierownicze w państwie, zgromadzonych w Teatrze Miejskim w Rio de Janeiro, którym przypomniał, odnosząc się do przeszłości, o roli tradycji kulturowej, a w odniesieniu do przyszłości – o odpowiedzialności społecznej: “Na zakończenie wskażę to, co – oprócz integralnego humanizmu, respektującego oryginalną kulturę, oraz odpowiedzialności społecznej – uważam za fundamentalne, aby stawić czoła teraźniejszości: konstruktywny dialog. Między egoistyczną obojętnością a protestem odwołującym się do przemocy istnieje opcja, która jest zawsze możliwa – dialog. Dialog między pokoleniami, dialog z ludem, umiejętność dawania i przyjmowania, pozostając otwartym na prawdę”.

Jednak najbardziej nasycone traścią i pragmatyczne było przemówienie do brazylijskich biskupów, z refleksjami i wskazaniem linii zaangażowania dla Kościoła w kraju, który liczy przeszło 194 miliony mieszkańców, a które są aktualne także dla każdego innego kraju i środowiska duszpasterskiego. Papież Franciszek, przywołując opowiadanie o trzech pasterzach, które stoi u początków kultu Maryi z Aparecida, wysnuł z niego pewne wnioski: “Drodzy bracia, rezultat pracy duszpasterskiej nie opiera się na bogactwie zasobów, ale na kreatywności miłości. Z pewnością potrzebna jest wytrwałość, trud, praca, planowanie, organizowanie, ale przede wszystkim trzeba wiedzieć, że siła Kościoła nie tkwi w nim samym, ale kryje się w głębokich wodach Boga, w w których jest on powołany do zarzucenia sieci”. A następnie przypominając, że Kościół nie może oddalać się od prostoty, dodał: “Aparecida pojawiła się w miejscu skrzyżowania. [...] Bóg pojawia się na skrzyżowaniach”.

Przemierzając historię Kościoła w Brazylii i przypominając – jak to stwierdza dokument końcowy V Zgromadzenia Ogólnego CELAM – że “nie jest to epoka zmian, ale jest to zmiana epoki”, zażyczył sobie Kościoła, który nie będzie się lękać wyjścia do nich, podczas przeżywanych przez nich nocy. Kościół w Brazylii musi stawić czoła pięciu wyzwaniom: formacja biskupów, kapłanów, zakonników, świeckich; kolegialność i solidarność Konferencji Episkopatu; permanentny stan misji i duszpasterskiego nawrócenia; zadanie Kościoła w społeczeństwie i Amazonii, pojmowanej jako papierek

Lakmusowowy dla Kościoła i społeczeństwa brazylijskiego.

Nie mniej ważne było przemówienie do młodzieży iscorso ai giovani w czasie Czuwania modlitewnego. Jedna z najbardziej znanych i światowych plaż na naszym globie wczoraj wieczorem przemieniła się w wielką katedrę, utworzoną z żywych kamieni.

Liczby podawane przez brazylijskie środki przekazu mówią o 3 milionach; bardzo wielu młodych, i nie tylko, przybyło do Rio de Janeiro, aby wziąć udział w wydarzeniach przewidzianych w końcu tygodnia. 

Młodzi brali żywy udział w Czuwaniu modlitewnym, które przebiegało pod znakiem św. Franciszka z Asyżu i polecenia, jakie otrzymał od Boga: “Idź i odbuduj mój dom”. Było to czuwanie, na które złożyły się świadectwa, choreografie i pieśni, a po przemówieniu Papieża – chwila adoracji eucharystycznej.

Przemówienie papieża Franciszka, nie pozbawione metafor młodzieżowych oraz gorących i ojcowskich zachęt, było silnym wezwaniem do bycia uczniami i misjonarzami. “Pan nadal potrzebuje was, młodych, dla swego Kościoła” – powiedział Papież, po czym dodał: “Czyż to nie Pan zechciał nam powiedzieć, że prawdziwe pole wiary, prawdziwy ‘campus fidei’, nie jest miejscem geograficznym, ale jesteśmy nim my sami? Tak właśnie jest! Każdy z nas, każdy z was, ja, wszyscy, a być uczniami i misjonarzami oznacza wiedzieć, że jesteśmy Bożym polem wiary”. Aby uczynić bardziej zrozumiałą ową metaforę pola wiary podał następnie trzy wyjaśnienia:

• pole jako teren, na którym się sieje Słowo Boże: “Przypominacie sobie ten moment. Każdy zna imię ziarna, które weszło do wnętrza, pozwólcie mu wzrastać, a Bóg się o nie zatroszczy”;
• pole jako miejsce formacji. Jezus “prosi, abyśmy byli Jego uczniami, „grali w Jego drużynie” i dlatego trzeba dbać o swoją formację, zaproponowaną jako trening dla życia i misji;
• pole jako plac budowy: “Kiedy nasze serce jest dobrą glebą, która przyjmuje Słowo Boże, kiedy ‘przepacamy koszulkę’, starając się żyć po chrześcijańsku, doświadczamy czegoś wielkiego: nigdy nie jesteśmy sami, jesteśmy częścią rodziny, w której bracia przemierzają te samą drogę: jesteśmy częścią Kościoła. Więcej, stajemy się budowniczymi Kościoła i aktywnymi twórcami historii”.

Opublikowano 28/07/2013