(ANS – Rzym) – Przy okazji XI Konferencji Inspektorii i Wizytatorii Afryki-Madagaskaru (CIVAM), która odbyła się w Rzymie w dniach 16-20 października, ks. Poobalarayen Ferrington, Delegat Inspektorii Afryki Wschodniej dla Sudanu i Południowego Sudanu, opowiedział ANS o aktualnej sytuacji w obu tych krajach.

W jakim klimacie wzrasta dzisiaj młodzież w Południowym Sudanie? O jakich największych problemach i możliwościach można mówić w porównaniu z tym, co było przed uzyskaniem niepodległości?

Musimy wziąć pod uwagę dwa aspekty. Po pierwsze, z moralnego punktu widzenia, obecne środowisko bardziej sprzyja rozwojowi młodzieży. Teraz oddycha się wolnością, przedtem, pod władzą arabsko-islamskiego rządu Chartumu, mieszkańcy Południowego Sudanu byli zepchnięci na margines, ponieważ byli afrykańskimi chrześcijanami. Teraz Południowy Sudan jest państwem niezależnym, Republiką i posiada wolność co do kierowania i zarządzania krajem.

Drugi aspekt to możliwości, jakie się wyłaniają. Odchodząc, rząd północny zabrał także ze sobą narzędzia i twórców życia społecznego i kulturowego. Infrastruktura, szkoły, uczelnie formalnie istnieją, ale prawie zawsze są zamknięte. Kraj jest jak dziecko, które uczy się chodzić. A poza tym, wszystko jest skoncentrowane w stolicy – Jubie. Poza nią nic nie ma, nie ma elektryczności, a czasem nawet domów, zważywszy na to, że wielu osadników to uchodźcy, którzy przybyli z północy.  

Czy sytuacja konfliktowa na granicy obu państw została zażegnana?

W ostatnich dwóch miesiącach nie doszło do jakichś poważniejszych starć związanych z kontrolowaniem złóż ropy naftowej, w które obfituje ten obszar, a to dlatego, że przywódcy, zarówno Sudanu, jaki Południowego Sudanu, spotykajac się w Etiopii, poszukują korzystnego rozwiązania dla obu krajów. Dochodzi jednak jeszcze do bombardowań w południowej części Sudanu, właśnie w pobliżu granicy, w rejonie Gór Nuba i Błękitnego Nilu, ponieważ ludność tych terenów chciałaby należeć do Południowego Sudanu, zważywszy na to, że kulturalnie jest z nim bardziej związana. Mają tam miejsce działania niektórych rebeliantów, którzy prowokują, na co rząd odpowiada bombami… ale ofiarami są dzieci, kobiety, ci najbardziej bezbronni.

Jakie dzieła prowadzą salezjanie w obu krajach?

W sumie jest 7 wspólnot: 4 na południu i 3 na północy. W Południowym Sudanie każda placówka obejmuje parafię, a następnie prowadzimy także szkoły podstawowe, 2 szkoły średnie, przychodnię oraz stację radiową, która pozwala dotrzeć do ludności najbardziej odległych wiosek, w których znajdują się również małe szkoły lokalne- jest ich około 15-20. Natomist w Sudanie prowadzimy parafię w Chartumie, która obejmuje chrześcijan, którzy opuścili domy w wyniku zaistniałego konfliktu, ośrodek kształcenia zawodowego dla młodzieży z wyrokami sądowymi i szkoły techniczono-zawodowe; 95% naszych uczniów jest wyznania islamskiego.

W obu krajach pracują misjonarze z wielu zgromadzeń zakonnych. Czy istnieją jakieś formy współpracy i pracy w sieci?
 

W Południowym Sudanie, w czasie wojny pozostaliśmy w 4-5 grupach, teraz, gdy uwzględnimy wszystkie zgromadzenia męskie i żeńskie, liczymy gdzieś piętnaście wspólnot. Robi wrażenie ten duch współpracy, w którym działamy! Na każdym spotkaniu diecezjalnym, albo zorganizowanym przez jaką grupę, konfrontujemy nasze opinie, dzielimy się doświadczeniem, projektami apostolskimi… Istnieją wielkie więzi jedności i solidarności między nami, zarówno w Sudanie, jak i w Sudanie Południowym. Powód tego jest jeden: stanowimy część tej ludności, pracujemy dla nich. To, co łączy ich: ubóstwo, nędza, cierpienie, łączy także nas. Jest to coś niesamowitego, czego nie widziałem ani w Tanzanii, ani w Kenii. Natomiast w Sudanie jest nas mało i to jest główny wyznacznik. Dzielimy troski, ale także udzielamy sobie praktycznej pomocy w obliczu trudności, gdy chodzi o wymiar ekonomiczny, czy też załatwianie wiz.

Opublikowano 26/10/2012