(ANS – Miasto Gwatemala) – Przed kilkoma tygodniami ks. Giampiero de Nardi był jeszcze we Włoszech, na ziemi, na której się urodził i spełniał pierwsze obowiązki jako salezjanin. W niedzielę, 25 września, odebrał Krzyż Misyjny w Bazylice Maryi Wspomożycielki w Turynie, a teraz znajduje się w Mieście Gwatemala, w stolicy, z której przesyła świadectwo mówiące o jego pierwszych dniach jako misjonarza.

“W tych dniach wiele rozmawiamy o przyszłych misjach. Projekt ten coraz bardziej się urzeczywistnia i jawi się bardzo interesujący” – pisze. „Zaczniemy pracować w jednej z parafii w mieście San Benito, która zapewnia nam na początku stałe miejsce, możliwość wzajemnego poznania się i poznania ludzi”.

To, co jest szczególnie ważne na początku, to zaufanie oraz towarzyszenie wspólnoty i Kościoła lokalnego, czego na szczęście nie brakuje: “Będziemy w cztereech, ponieważ Inspektor Gwatemali skieruje tutaj także jednego współbrata jako Dyrektora domu; (...) praca misyjna obejmie tereny, które bp Fiandri, salezjanin (przyp. red.), kupił poza miastem. (...) Chce, byśmy się zajęli młodzieżą i ich edukacją, pomagając im wyjść z pewnych kręgów. Jest przekonany, co zresztą jest także sekretem Ks. Bosko, że poprzez poprawne wychowanie można zbudować inne, lepsze społeczeństwo”.

Sytuacja społeczności gwatemalskiej nie jest łatwa: takie czynniki, jak przemoc, niepewność, korupcja, ubóstwo, niska stopa życiowa, słabe zaangażowanie polityczne społeczeństwa składają się na Wskaźnik Rozwoju Demokracji w Ameryce Łacińskiej według danych z 2011 roku (dane Fundacji Adenauera). Innymi dotkliwymi problemami są dług publiczny, który nęka kraj, handel i używanie narkotyków. 

Ale pomimo tego, jak zauważa de Nardi, “ludzie są zawsze uśmiechnięci i bardzo serdeczni, zawsze gotowi do działania, nigdy się nie poddają. Nie dostrzega się zniechęcenia, co byłoby rzeczą logiczną; a poza tym, jest to kraj bardzo religijny”.

Chociaż nie jest tu długo, ks. de Nardi już pobrał lekcję bardzo ważną dla każdego misjonarza: “To, czego doświadczam w tych dniach, to głębokie zawierzenie Bogu. Czuję się jak Izraelici, którzy weszli na ziemię obiecaną: opisali ją jako krainę mlekiem i miodem płynącą, ale w rzeczywistości był to teren pustynny… To było ich spojrzenie wiary na tę rzeczywistość. (...) Także tutaj są problemy, ale obserwuję, że wszyscy stawiają im czoła z uśmiechem, z przekonaniem, że pracują na winnicy Pana; to właśnie ten optymizm wyróżnia tych, którzy wiedzą, że nie wszystko od nich zależy”.

Opublikowano 31/10/2011