| Chile – Region Ameryka Łacińska-Stożek Południowy: Wizyta d’Insieme |
| Tajlandia – Wizyta d’Insieme w Regionie Azja Wschodnia-Oceania |
Ks. Pascual Chávez, przemawiając do Inspektorów i członków Rad Inspektorialnych, rozpoczął od przytoczenia 3 artykułu Konstytucji Salezjańskich, w którym są opisane charakterystyczne rysy tożsamości i posłannictwa salezjańskiego, które trzeba uwzględnić zwłaszcza w kontekście odnowy Inspektorii i wspólnot lokalnych. Niezbędnym krokiem, na który wskazał IX następca Ks. Bosko, jest przyjęcie, że zmiany zachodzące na poziomie światowym dotyczą również życia zakonnego i salezjańskiego, stawiając nowe wyzwania kulturowe, religijne, instytucjonalne i osobiste.
Postmodernizm, inkulturacja, sekularyzacja i sekularyzm są głównymi wyzwaniami kulturowymi. Postmodernizm, ze swoimi cechami pozytywnymi i negatywnymi, także dotyczy tego regionu. Przełożony Generalny wezwał do równowagi pomiędzy inkulturacji a międzykulturowością, ponieważ wiara jest postrzegana oczyma własnej kultury. Sekularyzacja, zjawisko, które samo z siebie nie jest ani negatywne, ani pozytywne, często przechodzi w sekularyzm. Temu zagrożeniu, jak przypomniał Przełożony Generalny, mogą ulec bardziej sami salezjanie niż wiele narodów głęboko religijnych w tym regionie.
W kontekście wieloreligijnym wyzwaniami, którym trzeba sprostać jest ewangelizacja, wezwana do znalezienia nowych sposobów komunikacji; pluralizm, który może popaść w relatywizm; i dialog międzyreligijny. Potrzeba “posługi inteligentnego pojednania; jesteśmy wezwani, aby dawać świadectwo naszej wiary w miejscach publicznych”.
Ks. Chávez, odnosząc się do poziomu instytucjonalnego, zachęcił do większej troski o formację na etapie początkowym, by uniknąć fragmentacji i umożliwić przyswojenie przewodnich linii posłannictwa salezjańskiego. Musi być silne zaangażowanie w animację i zarząd Inspektoriami i wspólnotami lokalnymi, aby móc przezwyciężyć opory co do wprowadzenia zmian.
Gdy chodzi o poziom osobisty, różnym wyzwaniom, takim jak indywidualizm, ubóstwo, relacje uczuciowe i umiłowanie młodzieży, trzeba sprostać wzmacniając i pogłębiając tożsamość osoby konsekrowanej i salezjanina. Z tego względu muszą być pielęgnowane, w formacji początkowej i ciągłej, relacje międzyosobowe, wymiar intelektualny, życie duchowe i działalność duszpasterska.
Pomimo trudności, jakie wymienione wyzwania mogą stawiać przed działalnością salezjańską, w Regionie Azja Wschodnia-Oceania obserwuje się “wiosnę” Kościoła. W ostatnich 15 latach czterokrotnie powiększyła się liczba kapłanów, liczba zakonników wzrosła o 40%, a zakonnic – o 30%; są setki powołań misyjnych “ad gentes”.
W sytuacji tego regionu motto salezjańskie “Da Mihi Animas” musi być odmieniane na trzy sposoby: mistycyzm, ponieważ ogólnie biorąc religijność tego obszaru polega zasadniczo na zapewnieniu mocnego, osobistego doświadczenia Boga; proroctwo wspólnot zakonnych, wezwanych do życia Ewangelią jako alternatywnym wzorcem; służba, która, będąc naśladowaniem Jezusa, musi być realizowana dla dobra ubogiej młodzieży i osób z marginesu.
Wśród udzielonych wskazań, odnoszących się do niektórych przestrzeni, znajdują się troska o dokładne poznanie Ks. Bosko; umiejętność rozpoznania w ewangelizacji i promocji powołaniowej “ziarn Królestwa” w buddyzmie, konfucjanizmie, taoizmie, islamie; ubóstwo, jako całkowite oddanie samych siebie; oraz troska o stworzenie i zrównoważone korzystanie z zasobów ziemi.
Odnośnie do dyscypliny religijnej, uwypuklając wierność salezjanów tego regionu, zachęcił do stawienia czoła przypadkom nieprawidłowości, tworzenia wspólnot liczebnie bardziej solidnych, mianowania dyrektorami salezjanów, którzy będę umieć animować i zarządzać oraz do troski o formację ciągłą i towarzyszenie duchowe.
Opublikowano 14/03/2011
