W kontekście ostatniego wystawienia Całunu Turyńskiego, w Japonii obserwuje się duże zainteresowanie tym starożytnym płótnem. Ks. Compri, który jest autorem książki o Całunie, z którym skontaktowało się ostatnio prestiżowe wydawnictwo, które jest zainteresowane wydaniem nowej publikacji, postawił sobie proste pytanie: Jeżeli pierwsze pisma, jakie ukazały się w Japonii na temat Całunu, pochodzą z 1936 i 1949 roku, to kto jako pierwszy mówił o nim i go przedstawiał?
Ks. Compri znalazł w tym roku w archiwum domu salezjańskiego na Valsalice setkę nieznanych listów ks. Cimattiego. Prawie wszystkie były adresowane do jego przyjaciela i kolegi ze święceń – ks. Antonio Tonellego, który, wraz z ks. Noguierem De Malijay Noël, również przebywającym na Valsalice w tych latach, był znanym pasjonatem i badaczem Całunu. Oczywiście ks. Cimatti, spotykając się z nimi, przejął, jak o tym zaświadczają zachowane listy, pasję, jaką darzyli to święte płótno.
Dwa lata później, po swoim przybyciu do Japonii ks. Cimatti napisał w dniu 4 kwietnia 1928 r. do ks. Tonellego list, w którym prosił go o przesłanie obrazków. 6 czerwca 1928 r. nalegał: “Proszę przesłać mi obrazki Świętego Całunu. Teraz mam do dyspozycji gazetkę miesięczną i będzie można go dać poznać ludziom z pożytkiem dla ich dusz”. Tą “gazetką”, o której mowa, był miesięcznik “Don Bosco”, zapoczątkowany 24 maja tego samego roku, a który do dzisiaj jest wydawany w Japoni pod tytułem “Życie katolickie”, będąc najbardziej znanym czasopismem katolickim w Japonii. 4 lipca podziękował za otrzymane obrazki. Warto zauważyć, że obrazki Całunu, o których mowa, były to te wykonane w 1898 r. przez Secondo Pia z opisem w języku francuskim. W kontekście wystawienia Całunu w roku 1931 Giuseppe Enrie, na zlecenie Domu Królewskiego Savoia, wykonował nowe i bardziej szczegółowe ujęcia Całunu.
Z okazji wystawienia Całunu w 1931 roku ks. Cimatti napisał w lipcowym numerze “Don Bosco” poświęcony mu artykuł. Jest on uważany za pierwszą prezentację Całunu w Japonii. Nazwa japońska, którą obecnie określa się Całun jeszcze nie istniała, i ks. Cimatti starał się wymyślić odpowiednią nazwę, która znaczyłaby “płótno żałobne”, ale była odczytana jako “Całun”. Było to swoistym novum.
Ta pasja ks. Cimattiego została także poświadczona przez inne wydarzenia. W czasie wystawienia w 1933 r. jego uczeń, Giuseppe Grigoletto, napisał hymn poświęcony Całunowi i prosił ks. Cimattiego o napisanie do niego muzyki. 10 lipca ks. Cimatti mu odpowiada: “Do twojego hymnu? Uczyniłem to w małym darze na cześć Jezusa. Twoi uczniowie mogą go śpiewać. Wydaje mi się, że posiada charakter ludowy. Nie mam wygórowanej ambicji, by poszybować wysoko... Jeżeli możesz go wykorzystać, jeżeli może być przez kogoś użyty do chwały Jezusa, niech tak będzie!”. A w liście z 12 sierpnia pisze: “Twoja pieśń jest piękna, moja muzyka jeszcze piękniejsza, a ci, którzy ją będą śpiewać będą wychwalać Pana, który jest najpiękniejszy”.
Po tym jak Cav. G. Bruner z Trydentu w 1934 r., opierając się na zdjęciach Enriego, wykonał oblicze Jezusa podobne do tego, jakie znajduje się na Całunie, ks. Cimatti wcześniej lub po wojnie kilkakrotnie zamawiał pewną ilość obrazków i stał się propagatorem Całunu w Japonii. Te obrazki rozdawał osobiście i umieszczał również w katolickich księgarniach w Tokio.
Opublikowano 14/07/2010
