| Dom Generalny – Studia filozoficzne i pedagogiczne w perspektywie jednolitej wizji salezjańskiej |
| Włochy – Asystenci salezjańscy dyskutują na temat ewangelizacji i Europy |
Okres asystencji, umiejscowiony pomiędzy postnowicjatem a studiami teologicznymi dla kandydatów do kapłaństwa, jest czasem, w którym młodzi salezjanie formują się do “prawdziwego, praktycznego życia salezjańskiego”. Ks. Cereda przypomina, że od początku tej praktyki żąda się “od Dyrektorów wspólnot, by byli ojcami i objęli asystentów szczególną opieką”.
Przywrócenie jakościowego poziomu tej praktyki formacyjnej i zachęta, kierowana do asystentów, by przeżywali ją “w sposób radosny i wymagający” – to główne cele tego listu.
Ks. Cereda kontynuuje, przedstawiając asystentom historyczne początki praktyki asystenckiej oraz motywacje pedagogiczne i formacyjne, jakie popchnęły Ks. Rua do postrzegania jej jako autonomicznego etapu formacji salezjanów. “Przed tą decyzją, podjętą przez Kapitułę, asystencja i praktyka systemu prewencyjnego odbywały się razem w czasie studiów teologicznych, z pozostaniem w seminariach. Odpowiadało to wymogom pozostania wiernymi pierwotnej wizji Ks. Bosko, który chciał, aby salezjanie formowali się wśród młodzieży”.
W dalszym ciągu listu jest ukazana asystencja jako narzędzie weryfikacji własnego powołania, bycia świadkami charyzmatu salezjańskiego, wzrostu w zapale misyjnym, a także – uczenia się pokonywania trudności, które rzecz jasna mogą się pojawić.
Trudności, związane z relacjami ze współbraćmi i młodzieżą, ustawieniem swojego osobistego życia religijnego, mogą znaleźć swoje rozwiązanie w towarzyszeniu osób drugich, które asystent może znaleźć we wspólnocie i w Inspektorii.
Ks. Cereda przypomina asystentom, że ich doświadczenie formacyjne prowadzi do pełnej dojrzałości tylko w wymiarze miłości: miłości do Boga, do Ks. Bosko, do młodzieży i do wspólnoty.
Pełny tekst listu jest dostępny na stronie sdb.org.
Opublikowano 25/02/2010
