(ANS – Rzym) – “Salezjanie dali poznać czynem, że pomimo tak wielu trudności, tylko poświęceniem i miłością można przezwyciężyć ebolę, można pokonać śmierć, chociaż ten, kto kochał, umierał”. Te słowa pochodzą z wywiadu, jakiego udzielił ANS ks. Nicola Ciarapica, który w dniach przebywa w Rzymie z racji VIII Biegu Świętych, z którego dochód przeznaczony będzie na wsparcie projektu “Sieroty eboli”, realizowanego przez Fundację “Don Bosco nel Mondo” na rzecz lepszej przyszłości dzieci w Liberii po okresie epidemii eboli. 

Andrés Felipe Loaiza SDB

Jak ksiądz widzi przyszłość ludzi młodych w Liberii?

Perspektywy dotyczące przyszłości nie były wcześniej zbyt obiecujące: niewielkie możliwości godnej pracy, zarobku, który pozwoliłby założyć rodzinę i żyć godnie. Przyszłość pozostaje niepewna, budząca niepokój. Potrzebny jest duch inicjatywy, trzeba być mniej pasywnym w swoim sposobie życia. Potrzeba podstawowej edukacji, zdobycia kwalifikacji i konkretnego zawodu.

W jaki sposob ten projekt “Dzieci eboli”, realizowany przez Fundację “Don Bosco nel Mondo”, pomoże dzieciom z Liberii?

Pomoże nam, ponieważ pobudza do działania. Wszyscy zostaną zaproszeni do odbycia wspólnej drogi, do towarzyszenia dzieciom i młodzieży z misji. Chcemy stworzyć z tych wielu strumyków rzekę wody, aby powstrzymać katostrofę, zapewnić pożywienie, edukację, dostęp do opieki zdrowotnej tym, którzy z powodu eboli stracili rodziców i tych, którzy się nimi opiekowali. Chcemy pomóc dzieciom matek wychowujących je samotnie. Trzeba koniecznie te dzieci, które znajdują się w największej trudności, odpowiednio przygotować do życia. 

W jaki sposób można żyć charyzmatem salezjańskim w tej krytycznej sytuacji?

Salezjanie z Liberii i Sierra Leone otrzymali od Księdza Bosko dodatkowy ładunek odwagi i kreatywności. Pozostawiliśmy, po części, plan pracy, jaki mieliśmy w programie: odłożyliśmy święcenia kapłańskie, przesunęliśmy rozpoczęcie roku szkolnego, przemyśleliśmy na nowo działalność oratoryjną, formację aspirantów... Jedym słowem, salezjanie oczyścili swoją wiarę (…) nie tyle w sensie “potrzebuję Boga”, ale ukazania, że Go pragniemy. 

Nie dać umrzeć nadziei. Kiedy nie docierała jeszcze pomoc, grupa 40 animatorów salezjańskich sama się zorganizowała, aby informować ludzi, zapobiegać, rozprowadzać środki sanitarne, pożywienie wśród rodzin i osób będących w izolacji, przyjąć tych, którzy przeżyli... w ten sposób żyje się nadzieją. Oczywiście to nam mówi, że “nie wszystko się skończyło, że są tacy, którzy wierzą jeszcze w życie!”.

Salezjanie dali poznać czynem, że pomimo tak wielu trudności, tylko poświęceniem i miłością można przezwyciężyć ebolę, pokonać śmierć, chociaż ci, którzy kochali, umierali! W tej krytycznej sytuacji salezjanie umieli zdobyć się na szczególne działanie w tym czasie.

Zbliżamy się do rozpoczęcia Roku Świętego. Co oznacza żyć “Miłosierdziem” w takiej rzeczywistości, jaką jest epidemia eboli?

Słowa “być blisko, kroczyć razem, dzielić się ciężarem, poświęcać się z miłością...” powinny coraz bardziej stawać się życiem! Powinniśmy uczyć się od Boga, który robi pierwszy krok, który chce życia. Powinniśmy uczyć się od Chrystusa i Ducha Świętego, którzy dają odwagę, która przezwycięża lęki, która daje siłę, uzdrawia, odradza, jak życie, które prowadzi do radości... To wszystko zasadniczo pozwala żyć miłosierdziem.

Opublikowano 30/10/2015