(ANS – Ashaiman) – Istnieje wiele sposobów rozpoznania powołania misyjnego “ad gentes” – na zewnątrz i dla życia – w przypadku młodego salezjanina. Jednym z nich jest spędzenie jednego czy dwóch lat na asystencji na jakiejś placówce misyjnej zanim powołanie misyjne “ad gentes” zostanie potwierdzone przez przełożonych.

Młody salezjański kleryk z Chin, Po Tak Anthony, urodzony w Hongkongu, spędził pierwszy rok swojej asystencji w mieście swojego urodzenia, pomagając w salezjańskiej szkole “Shai Kei Wan”, ale drugi rok spędzi w Afryce, w Ghanie, aby potwierdzić tam swoje wezwanie misyjne. Anthony skierował prośbę o wyjazd na misje do Przełożonego Generalnego już dwa lata temu i obecnie pomaga w salezjańskim ośrodku dla nieletnich ofiar handlu ludźmi “Don Bosco Child Protection Center” (DBCPC) w Ashaiman, w Ghanie, znajdującym się na terenie inspektorii Afryki Zachodniej Anglojęzycznej (AFW).

“Jestem tutaj, w Ghanie, już od ponad miesiąca – pisze w tym misyjnym miesiącu październiku. Jestem zadowolony z tego, że stopniowo przystosowuję się do miejsca, kultur i języków. Oczywiście, istnieją pewne trudności i wyzwania, którym staram się stawiać czoła, ale są to piękne sprawy i dodają mi bodźca do pójścia do przodu. Nie muszę się bać, bo Bóg jest zawsze ze mną, mama Maryja ma mnie w opiece... Nie ma niczego, co by mnie zniechęciło... Jak do tej pory, tak sobie myślę, jedyną rzeczą, której się lękam, to oddalenia się od Boga. Bóg jest zawsze dobry, obdarza mnie obfitymi łaskami i daje mi odczuć swoją obecność każdego dnia, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży.

Moim zadaniem jest realizowanie codziennego apostolatu w “Child Protection Center” . Te dzieci przeżywające trudności są opuszczone. Niektórzy z nich nie wiedzą nawet, gdzie jest ich miasto, nie znają rodziców, nie mają żadnej możliwości pójścia do szkoły, są zmuszane do pracy pod gołym niebem... Każdego dnia muszą stawiać czoła licznym problemom i niesprawiedliwym sytuacjom. Biedne dzieci! Jestem tutaj, aby towarzyszyć im każdego dnia.  Aby z nimi grać, uczyć się i modlić. Widzę Jezusa w twarzy każdego z nich, wszystkie są bardzo piękne, są naprawdę dziećmi Bożymi. Nie powinny być traktowane w ten sposób... Moje serce rozpływa się w Miłości Boga i On mnie prosi, bym dzielił się Jego miłością z tymi dziećmi. Uważam, że nie ma nic większego od Jego miłości, a ja potrzebuję być nieużytecznym narzędziem, aby dzielić się tutaj Jego miłością do dzieci”.

Opublikowano 20/10/2015