(ANS – Madryt) – Jeśli jakaś grupa może mówić o bólu i traumie oraz pokonaniu eboli, tą grupą są dzieci, które w liczbie przekraczającej 16 tysięcy straciły jedno lub obojga rodziców z powodu tej choroby. Od początku ubiegłego roku epidemia pochłonęła prawie 11 tysięcy istnień ludzkich; odnotowano ponad 26 tysięcy przypadków zakażenia w Gwinei Conakry, Sierra Leone i Liberii. Tą są oficjalne liczby dotyczące tej choroby, ale uważa się, że w rzeczywistości ta liczba jest znacznie większa. Miejscowi salezjanie starają się pomóc dzieciom przezwyciężyć traumę i przygotować ich do powrotu do rodzin, towarzysząc im także w ich nauce.

Kiedy rząd Sierra Leone, znając pracę salezjanów wśród dzieci ulicy, powierzył im zajęcie się dziećmi osieroconymi z powodu eboli, ci nie mieli żadnej wątpliwości z wyrażeniem na to zgody. Ubiegłego lata epidemia zaatakowała kraj i nie było żadnego sposobu, by jej stawić czoła, czemu towarzyszył wielki strach zakażenia się ze strony miejscowej ludności i pracowników organizacji międzynarodowych.

Liczne organizacje pozarządowe opuściły ten kraj, a także wiele zgromadzeń zakonnych poprosiło swoich misjonarzy, by powrócili do swoich krajów. Rząd zawiesił wszystkie zajęcia szkolne, kraj był sparaliżowany, ale salezjanie zdecydowali się tam pozostać, aby zaopiekować się osieroconymi dziećmi i przygotować miejsce dla nich, gdzie mogłyby żyć, resocjalizować się, grać, uczyć się i doświadczać miłości i wsparcia, koniecznych do przezwyciężenia traumy i zintegrowania się z poszerzoną rodziną.

Dzieci znowu zaczęły się uśmiechać i mieć nadzieję co do przyszłości, za co wszystkie są wdzięczne salezjanom.

W Freetown, stolicy Sierra Leone, gdzie misjonarze chcą wybudować wielki ośrodek, który zajmowałby się wszystkimi problemami związanymi z dziećmi i młodzieżą (dzieci ulicy, dzieci wykorzystane, sieroty...), prawie 200 dzieci w ostatnich miesiącach miało zapewnione opiekę medyczną, pomoc psychologa, możliwość zajęć edukacyjnych i sposobność do przezwyciężenia traumy po tym, co przeszły, poprzez muzykę, taniec i inne zajęcia wychowawcze.

Także w Monrovii, stolicy Liberii, ponad 200 dzieci i młodzieży w wieku od 7 do 17 lat przebywało w tamtejszym ośrodku, który stworzyli salezjanie dla dzieci osieroconych przez ebolę. “Wiele dzieci było bardzo słabych, kiedy tutaj przybyły, niezdolnych nawet mówić czy chodzić” – opowiada ks. Jorge Crisafulli, inspektor Afryki Zachodniej Anglojęzycznej. “Teraz, dzieki odpowiedniej opiece i dobremu żywieniu, został dokonany znaczny postęp”.

Opublikowano 06/05/2015