(ANS – Siguiri) – Ks. Rafael Sabe, misjonarz od 1992 roku, osobiście doświadcza tej całej rzeczywistości związanej z epidemią eboli w jednym z krajów nią dotkniętych: Gwinei Konakry, będąc członkiem Grupy Prewencyjnej Przeciw Eboli dla regionu Siguiri – ekipy, którą tworzą przedstawiciele władz cywilnych, lekarze, przedsiębiorcy i zakonnicy z terenu. W wywiadzie, który został opublikowany przez agencję “Zenit”, misjonarz dostarcza różnych przesłanek, które pozwalają lepiej zrozumieć naturę tego wirusa, informuje, że w Siguiri kontynuowane są modlitwy w intencji Teresy Romero – zarażonej hiszpańskiej pielęgniarki – i podkreśla, że miłość może zwyciężyć strach.

Ks. Sabe przybliża także wiele aspektów swojego powołania misyjnego, ukazując, że to właśnie wychowanie, które otrzymał od rodziców, sprawiło, że on i jego siostra wybrali życie zakonne, czyniąc  dar z siebie i umieszczając miłość w centrum swojego życia.   

Od kiedy ksiądz przebywa w Afryce, a konkretnie w Gwinei Konakry?
Ks. Sabe: Po odbyciu studiów z prawa kanonicznego odczułem w sercu pragnienie, by pójść śladami Księdza Bosko jako salezjanin. W 1992 roku zostałem skierowany do miasta Abidjan. Do 2006 roku przebywałem w różnych miastach Wybrzeża Kości Słoniowej: Abidjan, Duékoue i Korhogo. W 2006 r. zostałem skierowany do miasta Kara, w Togo. I na koniec, w 2012 roku, przybyłem do Gwinei Konakry, pracując w miastach Kankan i Siguiri.

Czym jest Grupa Prewencyjna Przeciw Eboli? Dlaczego Gwinea Konakry jest obszarem, gdzie w lepszy sposób udaje się zapanować nad wirusem?
Ks. Sabe: Jest to grupa, którą tworzą żywe siły z terenu: władze lokalne (burmistrzowie, deputowani), władze sanitarne (lekarze, pielęgniarze, pielęgniarki), przedstawiciele policji, różnych przedsiębiorstw i władz zakonnych, jak imam w przypadku muzułmanów, a kapłan, gdy chodzi o chrześcijan. W ten sposób ja jestem przedstawicielem chrześcijan w regionie Siguiri. Ta grupa monitoruje bezpośrednio ewolucję eboli w regionie. Odbywamy okresowe spotkania, aby wspólnie zastanowić się nad rozwiązaniami, jakie powinniśmy podjąć.

Dlaczego ludziom tak trudno zaakceptować, że wirus ebola jest rzeczywistością?
Ks. Sabe: Aby to zaakceptować trzeba odszukać chorych, całkowicie ich odizolować, a w przypadku śmierci – zaraz ich pogrzebać. I to wywołuje sprzeciw ludności. W tradycji afrykańskiej śmierć jest jednym z najważniejszych momentów w życiu człowieka. Trzeba czcić swoich zmarłych. Znana mi jest pewna rodzina, która w czasie uroczystościach pogrzebowych straciła dziewięciu członków swojej rodziny z powodu eboli, a wielu innych zostało zarażonych, chociaż zostali poddani leczeniu. Stąd też zadaniem Grupy Prewencyjnej jest jej praca na rzecz uwrażliwienia ludzi.

Jak postrzegacie reakcję Europy w obliczu tego zagrożenia?
Ks. Sabe: Ludność w Afryce jest zaskoczona paniką, jaka wybuchła w Hiszpanii. Tutaj, w Gwinei, mówi się o 778 zmarłych, ale nie przeżywa się takiego horroru jak w Hiszpanii. Oczywiście, że w Afryce przeżywa się bardziej z bliska to cierpienie i to kształtuje charakter. Kilka dni temu pogrzebałem pięcioletnią dziewczynkę, która zmarła na malarię. Wszyscy jej bracia i siostry byli obecni. Były łzy na pogrzebie, łzy miłości, ale nie było rozpaczy.

Można znaleźć pełny tekst wywiadu – w języku hiszpańskim – na stronie agencji Zenit.

Opublikowano 15/10/2014