(ANS – Rzym) – Cykl “słówek na dobranoc” w ramach Kapituły Generalnej zamknął inspektor wietnamski, a ściślej wietnamski i mongolski – ks. Józef Tran Hoa-Hung.

Spojrzenie na przeszłość, znaczoną walką o przeżycie i dalsze kontynuowanie posłannictwa salezjańskiego, nie można porównać do czego innego, jak tylko “do czasu, w którym ziarno przebywa pewien czas w ziemi, by móc następnie wykiełkować z gleby. To doświadczenie kazało nam zrozumieć wielką rzecz: aby zrozumieć i mieć jakiś wpływ na ludzi, trzeba być z nimi, trzeba uczyć się od ich życia i dzielić z nimi jego ciężar”.

Oto świadectwo ks. Józefa: “Młodzi salezjanie w Wietnamie byli dosłownie sierotami. Wydawało się, że wszystko jest wywrócone do góry nogami. Jako członkowie kościoła lokalnego, także salezjanie musieli przejść wiele prób. Jedni z nich trafili do więzień, inni zmuszeni byli powrócić do swoich rodzinnych domów, a jeszcze inni starali się dostosować do nowej sytuacji społeczno-politycznej, całkowicie antyreligijnej. Byli więc tacy, którzy oddawali się pracy fizycznej, wstąpili do wojska albo robili wiele innych rzeczy, by tylko jakoś przeżyć”.

W 1986 r. salezjanie zaczęli wreszcie dostrzegać światło, które znaczyło koniec tych męczarni: zaczęto od formacji młodych salezjanów i miały miejsce także pierwsze święcenia kapłańskie, ale nie były one oficjalne, jako że odbywały się bez zgody rządu: “To niosło ze sobą ryzyko i problemy dla osób wyświęconych, tak jak to było w przypadku wielu z nas”.

W 1995 r., po długich dyskusjach doszliśmy do pewnych ważnych ustaleń: zdecydowaliśmy się przede wszystkich zacząć od duszpasterstwa powołaniowego i zapewnić możliwie jak najlepszą formację.  

“Pod reżimem dyktatury pobraliśmy bardzo cenną lekcję: osoba w swojej wartości przewyższa każdą strukturę i instytucję! Wiele z naszych szkół i instytutów zostały skonfiskowane przez rząd, co często zachodziło bez wcześniejszego uprzedzenia. Ale jeśli są osoby, zawsze można podjąć na nowo działalność i odbudować struktury”. 

A potem były dalsze decyzje, a wśród nich: być obecnym wśród młodzieży w sposób aktywny, dać poznać Księdza Bosko młodzieży i ludziom, zapewnić opiekę duszpasterską rodzinom i młodzieży. Znacząca jest także praca wśród młodzieży akademickiej, także z zapewnieniem mieszkania: jest to środowisko bardzo płodne pod względem powolaniowym. Spora liczba świeckich współpracuje z nami na tym polu.

Obchody 50-lecia obecności salezjanów w Wietnamie, które miały miejsce w 2002 roku, pozwoliły odczuć wiele wyrazów szacunku ze strony władz kościelnych, a także pewne wyrazy uznania ze strony rządu. Peregrynacja urny z relikwią Księdza Bosko wywarła wielki wpływ dychowy i wychowawczy na lokalny kościół i społeczeństwo.

W 1966 r. pierwsi salezjanie z Wietnamu wyjechali jako misjonarze  ad gentes i w ten sposób otwarł się także horyzont misyjny. Nie brakuje jednak wyzwań.

Inspektoria musi odpowiedzieć na potrzebę przewodników i formatorów. Zwłaszcza poziom intelektualny i akademicki pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza gdy chodzi o rozwój mentalności krytycznej i aktywnej, która by była wzmocniona formacją ludzką, stanowiąc duszę wszelkiego kształcenia zawodowego.

Ciągle trzeba wychowywać do odpowiedzialności, szczerości w relacjach personalnych i uczciwości.

Innym, bardzo znaczącym wyzwaniem jest rozpoznanie powołaniowe w kontekście, w którym wstąpienie do jakiegoś zgromadzenia zakonnego wydaje się być najlepszym wyjściem, by dobrze ustawić się na całe życie.

Zbliżając się do końca, ks. inspektor powtórzył lekcję, jaka wypływa z historii: Bardziej niż instytucje, budowy i działalność priorytetem trzeba uczynić osoby i ich formację. “Nigdy nie można rezygnować z potrójnego dialogu: z ubogimi, z lokalnymi religiami i z kulturami”.

Opublikowano 11/04/2014