(ANS – Rzym) – W czasie obrad Komisji przedkapitulnej koordynatorzy z poszczególnych regionów salezjańskich dzielili się swoimi refleksjami dotyczącymi sytuacji Zgromadzenia w perspektywie Kapituły. Oto dalsze refleksje, jakimi podzielili się ks. Stefan Martoglio, (Włochy, Bliski Wschód), ks. Luis Onrubia (Europa Zachodnia) i ks. Marek Chmielewski (Europa Północna).

Jaki szczególny wkład wniesie Księdza region na KG 27?

Ks. Martoglio: specyficzne podejście do historii i tradycji Zgromadzenia, które stanowią dla nas bardzo wielkie bogactwo, zwłaszcza gdy chodzi o refleksję nad wiernością i uaktualnieniem charyzmatu. A następnie, znaczący wkład w zakresie odczytywania kultury, w której żyjemy, i dalszej ewolucji charyzmatu salezjańskiego: chociaż Europa marginalizuje się w scenariuszach światowych, z punktu widzenia Kościoła pozostaje kulturowym laboratorium, w którym mogą być analizowane zjawiska, które dotyczą także innych kontynentów. I na koniec – dojrzałą kulturę powołaniową, poważną i świadomą.

Ks. Chmielewski: gdy chodzi o nasz region, możemy ofiarować pewną umiejętność odczytywania znaków czasu. Z dwóch punktów widzenia: ze strony obszaru atlantyckiego, doświadczamy tej umiejętności w kontekście reorganizacji obecności (placówek) i rewitalizacji charyzmatu; od strony obszaru polskiego i tzw. CIMEC – próbujemy jej w zderzeniu z nowymi możliwościami, jakie otwierają się dla Kościoła po epoce reżimów.  

Ks. Onrubia: przede wszystkim poważny rachunek sumienia, który przeprowadziliśmy we wszystkich Inspektoriach, z pragnieniem dostrzeżenia tego, co brakuje, aby kroczyć dalej w wierności. A następnie, możemy podzielić się szczególnym zainteresowaniem duszpasterstwem młodzieżowym, co uczyniliśmy w oparciu o Ramy Odniesienia, jakie zaproponowało Zgromadzenie, wzmacniając niektóre punkty: ewangelizacja, opieka duchowa i towarzyszenie młodzieży w rozeznaniu, opcja preferencyjna, planowe działania… A na koniec, także wysoką świadomość powołaniową, co dotyczy także salezjanów naszego regionu.

W jaki sposób Salezjanie z Księdza regionu starają się być Świadkami ewangelicznej radykalności?

Ks. Martoglio: świadomość, że są Ludźmi Boga, świadkami obecności Boga, jako zakonnicy, jest obecna we wszystkich salezjanach, zarówno tych, którzy już są nimi, jak i tych, którzy się nimi stają. Bo jeśli prawdą jest, że jest nas mniej niż dawniej – chociaż w ostatnich latach jest lekka poprawa co do liczby – jest także prawdą, że salezjanie są bardzo zmotywowani. A poza tym, to świadectwo rozciąga się także na świeckich, z którymi współpracujemy w coraz większym stopniu. I na koniec – w byciu obecnym w tych dziełach, które są w możliwie największym stopniu najbliższe wszystkim formom ubóstwa, nowym granicom, jakie społeczeństwo przed nami stawia.

Ks. Chmielewski: w entuzjazmie, który jest owocem bycia osobą konsekrowaną, i powrocie do Księdza Bosko. I oczywiście, również w salezjańskim życiu wspólnotowym i jego wartości w świetle naszego charyzmatu. A także, w naszym przypadku, w obecności dzieł za granicą. Są Inspektorie, które zrezygnowały z parafii, aby prowadzić sierocińce, domy poprawcze, działalność duszpasterską wśród Cyganów… Są to prawdziwe znaki salezjańskiej ewangelicznej radykalności!

Ks. Onrubia: na pierwszym miejscu, w codziennym życiu jako konsekrowani salezjanie w zsekularyzowanym społeczeństwie. Już to jest dzisiaj znakiem naszej radykalności. A poza tym, w naszym zachęcaniu młodych do tego, by w sposób konkretny należeli do Kościoła, czyniąc to w obliczu innych zachęt, jakie kieruje społeczeństwo. I na koniec – w tożsamości: istnieje wiele szkół w naszych krajach, ale my pielęgnujemy specyficzną tożsamość salezjańską.  

Opublikowano 31/10/2013