(ANS – Rzym) – W czasie obrad Komisji przedkapitulnej koordynatorzy z poszczególnych regionów salezjańskich dzielili się refleksjami dotyczącymi sytuacji Zgromadzenia w perspektywie najbliższej Kapituły. Prezentujemy dzisiaj pierwszą odsłonę tego przeglądu opinii, który obrazuje sytuację w 3 regionach salezjańskich Europy, opierając się na wypowiedziach ks. Stefano Martoglio, (Włochy i Bliski Wschód), ks. Luisa Onrubia (Europa Zachodnia) i ks. Marka Chmielewskiego (Europa Północna). W najbliższych tygodniach zaprezentujemy dalsze wypowiedzi.

Trzy regiony europejskie stanowią kolebkę, z której charyzmat salezjański rozprzestrzenił się na 5 kontynentów. Ogólnie w tych regionach – które obejmują, oprócz Starego Kontynentu, także Bliski Wschód i placówki salezjańskie w Północnej Afryce – znajduje się przeszło 600 erygowanych placówek, liczących prawie 6000 salezjanów profesów i sześćdziesięciu nowicjuszy.

Jak przedstawia się stan Zgromadzenia w 3 regionach europejskich w obliczu żądań młodzieży, społeczeństwa i Kościoła?

Ks. Martoglio: Znajdujemy się na etapie refleksji i ewolucji. Żądania, jakie są do nas kierowane, dotyczą naszego powołania, współpracy ze świeckimi i wykorzystania naszych dzieł. Są to wyzwania, którym staramy się stawić czoła, pozostając wiernym typowym rysom salezjańskim: oratorium, wychowanie w szkołach, zainteresowanie ubogimi…  poprzez jeszcze liczniejszą obecność salezjańską, odznaczającą się jednak w wysokim stopniu wiekiem średnim. Obecnie, znacznie bardziej niż przedtem, współpracujemy z diecezjami i Rodziną Salezjańską.

Ks. Chmielewski: Europa Północna jest rzeczywistością bardzo złożoną. Tworzą ją trzy obszary: atlantycki, polski – teraz także z Ukrainą bizantyjską – i obszar określany jako CIMEC, z terenami bałkańskimi, Republiką Czeską, Słowacją… Tak więc występuje tutaj złożoność kulturowa, a także obrzędowa. Wspólnym rysem jest wierność Bogu i charyzmatowi salezjańskiemu. W relacjach społecznych obserwuje się pewien rodzaj dwuznaczności: z jednej strony, odczuwamy wpływ prądu sekularyzacji, czasem nawet pod względem ustawodawstwa, które, chociaż respektujemy, staramy się mu przeciwstawić na poziomie kulturowym. Z drugiej strony – utrzymujemy doskonałe relacje z niektórymi z instytucji, współpracując z nimi w ramach projektów społecznych, różnych programów… Także w relacjach z Kościołem zauważa się różnice. W Północnej Europie to przedstawia się bardzo dobrze, natomiast w Polsce, dla przykładu, ta współpraca jest jeszcze niewystarczająca.

Ks. Onrubia: staramy się kontynuować przejęte dziedzictwo, nasz przeszło stuletni charyzmat w społeczeństwie zsekularyzowanym, z mniejszą liczbą salezjanów i wysokim wiekiem średnim... ale czynimy to z nadzieją w oratoriach, szkołach, ośrodkach młodzieżowych, gdzie imię Księdza Bosko jest znane i cenione zarówno przez ludzi, jak i Kościół. I chociaż spadek powołań daje nam do myślenia, prowadzi to także do większej i lepszej formacji laikatu, towarzyszenia rodzinom, a także sami salezjanie są bardziej przekonani i świadomi.

Opublikowano 25/10/2013