(ANS – Rio de Janeiro) – Mattia jest młodym Włochem, który wzrastał w oratorium salezjańskim w La Spezia-Canaletto, a który sam się zdecydował na wyjazd na tegoroczne Światowe Dni Młodzieży, by służyć jako wolontariusz. Spotkaliśmy go na lotnisku, jak szykował się do powrotu do Włoch. On to opowiedział nam o swoich przeżyciach.

Po raz drugi uczestniczę w ŚDM. Byłem już w Madrycie jako pielgrzym, ale tym razem zdecydowałem się pojechać jako wolontariusz, aby wnieść także swój wkład i przeżyć te ŚDM trochę w inny sposób... Wyznaczono mi zadanie asystencji, tłumaczenia, towarzyszenia grupom w czasie katechezy dla Włochów. A poza tym byłem w służbie porządkowej, torując przejście Papieżowi... To było bardzo piękne doświadczenie.

Co ci się najbardziej podobało u Papieża Franciszka?

Papież Franciszek bardzo przypadł ludziom do gustu z powodu swojej prostoty, bezpośrednich przesłań, swoich żartów, całkowicie w salezjańskim stylu... A poza tym, pochodząc z Ameryki Południowej, natychmiast zyskał tutaj sympatię. Mnie osobiście bardzo się podobał, przypomniał mi Jana Pawła II i jego nauczanie do młodzieży, by nie bali się być prawdziwie szczęśliwi, wybrali Chrystusa i nieśli Go całemu światu. Ale w jego osobie widziałem także kontynuację Benedykta XVI, którego wkład w życie Kościoła jest fundamentalny, a który na zawsze pozostanie w moim sercu.

Co ci się podoba w charyzmacie salezjańskim?

Wzrastałem w oratorium salezjańskim, chodziłem do kościoła parafialnego, brałem udział w świętach Salezjańskiego Ruchu Młodzieży, do tej pory jestem katechetą i animatorem Lata Młodzieży. Według mnie, jego piękno tkwi w świętości, która jest w zasięgu wszystkich, w młodzieży, postrzeganej jako swoista możliwość stania się świętym!

Co ci dały te Światowe Dni Młodzieży?

Światowe Dni Młodzieży same w sobie są nadzwyczajnym doświadczeniem. Jak powiedział do mnie jeden z wojskowych, kiedy pilnowaliśmy porządku: “tutaj cały świat jest w pokoju”. I tak właśnie jest: nie było różnych krajów, wszyscy byliśmy zjednoczeni, wszyscy byliśmy braćmi i siostrami, tak jak jesteśmy nimi w Chrystusie. A poza tym, były one okazją do poznania bardzo wielu osób, co pozwoliło zdać sobie sprawę z tego, że te trudności, które przeżywasz codziennie, tak samo przeżywają liczni inni młodzi z różnych stron świata, i że Ewangelia dotarła do wszystkich miejsc. Była czymś bardzo pasjonującym wymiana gadżetów, pamiątek... i ujrzenie wiary tak wielu młodych, którzy ją posiadali w stopniu znacznie większym niż ja.

Będę także pamiętać wzruszenie, jakie towarzyszyło temu spotkaniu z Papieżem: we Włoszech jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że mamy go blisko, słyszymy go w TV... Tutaj widziałem wielu ludzi, jak płakali i nie kryli emocji; to było dla nich wydarzenie “super-wyjątkowe”.  

A gdy chodzi o pielgrzymów i wolontariuszy, oczywiście bardzo ważna była także gościnność osób. Ja przebywałem w rodzinie niezbyt zamożnej, łóżko było twarde, nie było nawet ciepłej wody, ale tym niewiele, co posiadała, dzieliła się całkowicie. To wszystko kazało mi się zastanowić nad naszym społeczeństwem europejskim: my, którzy mamy wszystko, chcemy wciąż więcej i nic nie dajemy z tego innym. Oni natomiast pozwolili mi dostrzec, że, tak jak to mówi papież Franciszek, prawdziwa radość jest w dawaniu, a nie w braniu.

Opublikowano 01/08/2013