(ANS – Sihanoukville) – W ramach obrad letniej sesji Rady Generalnej Przełożony Generalny, ks. Pascual Chávez, w porozumieniu z innymi członkami Rady, zatwierdził powstanie Delegatury Kambodży, prawnie zależącej od Inspektorii Tajlandzkiej.

Wiadomość ta nie zaskoczyła ani salezjanów z Kambodży, ani salezjanów z Tajlandii: przygotowania do tego wydarzenia były już zapoczątkowane wiele lat temu. Istotnie, cały ten kraj doświadcza szybkiego rozwoju i również placówka salezjańska przeżywa swoistą wiosnę, co znalazło swój wyraźny wyraz w ceremonii złożenia pierwszych ślubów zakonnych przez pierwszych salezjanów kambodżańskich, które miało miejsce w maju. Nie było rzeczą łatwą dla salezjanów tajlandzkich skuteczne nadzorowanie tego rozwoju. Zgodnie z regulaminami salezjańskimi, delegatury inspektorialne nie powstają w celach czysto administracyjnych, ale przede wszystkim po to, aby zapewnić bardziej skuteczną animację charyzmatu i posłannictwa Ks. Bosko na rzecz młodzieży. Teraz, z chwilą zaistnienia pierwszych ziaren w postaci miejscowych powołań i placówki salezjańskiej – łącznie z wkładem córek Maryi Wspomożycielki – raczej zakorzenionych w tym narodzie, nadszedł moment dokonania tego istotnego przejścia.

Podwaliny pod placówkę salezjańską w tym kraju zaczęły być kładzione w grudniu 1960 r., kiedy to ówczesny Radca regionalny dla obszaru anglojęzycznego i Bliskiego Wschodu, ks. Bernard Tohill, spotkał się w Pnom Penh z Wikariuszem apostolskim miasta, biskupem Gustave-André-Ferdinandem Raballandem mep, który, po raz pierwszy, poprosił o przysłanie salezjanów do tego kraju.

Jakkolwiek, okrutny reżim Czerwonych Khmerów oznaczał prawie że całkowitą likwidację Kościoła i pewną śmierć wielu kambodżańskich kapłanów.

I tak oto obecność salezjańska w Kambodży zaczęła się od osoby salezjanina koadiutora, pana Roberto Panetto, misjonarza w Tajlandii, który zaczął pracować w obozach dla uchodźców na granicy Tajlandii i Kambodży, powołując do życia ośrodki kształcenia technicznego na ich terenie. Na wyraźne życzenie Rodziny Królewskiej w dniu 24 maja 1991 r. została otwarta pierwsza oficjalna placówka salezjanów w Pnom Penh; również ona powstała z myślą prowadzenia kształcenia techniczno-zawodowego młodzieży. Podobne dzieła powstały także w Poipet, Sihanoukville, Battambang, Kep, Kompung Cham... Potem, w uznaniu jego wielkich zasług na polu służby na rzecz młodzieży z tego kraju, pan Panetto otrzymał honorowe obywatelstwo, stając się w ten sposób pierwszym salezjaninem kambodżańskim.

Charyzmat salezjański zakorzenił się w kraju także dzięki działalności dwóch fundacji: Fundacji “Don Bosco Cambogia” (DBFC) i Fundacji “Don Bosco Children”, z których ta pierwsza może być uważana za rodzicielkę tej drugiej. Ale dla wszystkich Kambodżan wystarczy samo imię “Don Bosco” albo skrót “DB”, aby przywołać wartości i perspektywy, które są tutaj bardzo cenione. “Ks. Bosko ma do spełnienia wielkie zadanie w Kambodży! Ks. Bosko oferuje młodzieży z Kambodży edukację i zatrudnienie! Programy żywnościowe i projekty Ks. Bosko nie mają sobie równych w Kambodży!I oczywiście, Ks. Bosko stanowi wielką pomoc dla rządu Kambodży!” – powiedział w 2004 r. ówczesny z-ca premiera z okazji otwarcia dzieła “Don Bosco Poipet”.

Z upływem lat rozwój postępował dalej w rytmie zrównoważonym, a w samej Kambodży odbyły się także różne sympozja i wydarzenia, adresowane do salezjanów z regionu Azja Wschodnia-Oceania. Gama działalności i form charyzmatu w Kambodży została poszerzona; na szczególne wyróżnienie zasługuje tu praca realizowana na polu komunikacji społecznej: obecnie wielu młodych obywateli Kambodży szkoli się w ośrodkach salezjańskich, pracując lub poszukując zatrudnienia jako dziennikarze i operatorzy techniczni.

Opublikowano 19/06/2013