(ANS – Rzym) – Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, tak droga Ks. Bosko i tradycji salezjańskiej, nabiera szczególnego blasku w tym Roku Wiary i drodze w kierunku dwusetlecia urodzin ojca i nauczyciela młodzieży.

Ks. Bosko żywił wielkie nabożeństwo do Najśw. Serca Pana Jezusa, który zwykł mawiać: “Tu się nabywa prawdziwego żaru miłości Bożej – zwykł mawiać – nie tylko dla siebie, lecz by roznieść go wśród innych dusz”. Ta pobożność wyraża się w nacisku, jaki kładł na częstą spowiedź i komunię oraz uczestnictwo w codziennej Mszy św. – kolumny, które powinny podtrzymywać budynek wychowania i animować w praktykowaniu systemu prewencyjnego.

Pod koniec swojego życia przystał na prośbę papieża Leona XIII, który poprosił go o dokończenie Bazyliki Serca Jezusowego w Rzymie. Budowa kościoła, którą rozpoczęto w 1870 r., za papieża Piusa IX, została wznowiona i dokończona dzięki wytrwałości i uporowi Ks. Boso w ciągu kilku lat (1880-1887). Było to przedsięwzięcie, które kosztowało go wiele ofiar.

Pierwszy jego następca, błogosławiony ks. Michał Rua, powierzył Zgromadzenie Salezjańskie Najświętszemu Sercu Pana Jesua w dniu 31 grudnia 1899 r. i, przy tej okazji, przesłał do wszystkich domów “instrukcję” dotyczącą tego kultu. Uwypuklił przede wszystkim jego znaczenie dla domów formacyjnych i zażądał, aby nowicjaty zostały zawierzone Sercu Jezusowemu. Kilka dni przed swoją śmiercią ks. Rua poprosił ks. Francesco Cerrutiego, aby została ułożona modlitwa do Najśw. Serca Pana Jesusa w intencji powołań. Została mu przedstawiona tego rodzaju modlitwa, którą następnie zatwierdził, odmawiał i poprosił, aby jeden jej egzemplarz został włożony pod jego poduszkę: “O Najświętsze Serce Jezusowe, ześlij dobrych i godnych robotników Pobożnemu Towarzystwu Salezjańskiemu i zachowaj ich w wierności jemu, prosimy Cię o to, wysłuchaj nas!”.

“Jest to przede wszystkim silna zachęta do wyrażenia dziękczynienia Ojcu za to, że nas wezwał po imieniu, każdego z osobna, abyśmy byli w Kościele znakami i nosicielami Jego miłości, pozwalając, by wytrysnęła także dla nas z Serca samego Chrystusa ta miłość duszpasterska, która charakteryzuje się żarem eklezjalnym daru ukochania młodzieży” – stwierdza ks. Pierluigi Cameroni, animator duchowy Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki (ADMA), który sugeruje, by w czasie tej uroczystości medytować i modlić się treścią wspaniałego artykułu 11 naszych Konstytucji: “Wzorem i źródłem ducha salezjańskiego jest Serce Chrystusa, wysłannika Ojca. W odczytywaniu Ewangelii jesteśmy szczególnie wrażliwi na pewne rysy postaci Chrystusa, takie jak: wdzięczność Ojcu za dar boskiego powołania wszystkich ludzi; umiłowanie maluczkich i ubogich; gorliwość w przepowiadaniu, uzdrawianiu i zbawianiu pod przynaglającym działaniem Królestwa, które nadchodzi; troskliwość Dobrego Pasterza, którzy zwycięża łagodnością i darem z samego siebie; pragnienie gromadzenia uczniów w jedności braterskiej wspólnoty”.

Serce Jezusa nie jest zwykłym przykładem moralnym, który należy naśladować, ale, dzięki żywemu z nim spotkaniu, jest darem dla nas, byśmy starali się uczynić nasze serce podobne do Jego serca. Przede wszystkim dzisiaj, w świecie, w którym tak wielu ludzi młodych żyje bez przyszłości, a liczne rodziny są wycieńczone wielkim kryzysem moralnym, kulturowym, ekonomicznym i społecznym – przemieniające doświadczenie miłości Bożej jest nowiną nadziei pośród powracających pokus rozpaczy.

Opublikowano 06/06/2013