(ANS – Rzym) – Ks. Pierluigi Cameroni, Postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, przybliża świętych salezjanów z maja.

6 maja: św. Dominik Savio
Święty szczególnie kochany przez wielu ludzi młodych i matki, które oczekują dziecka lub pragną je mieć. Pewnego dnia Ks. Bosko, dając wyraz swojego szczególnego ukochania chłopców z domu, zaproponował im, aby poprosili na karteczce o cokolwiek, co będzie mógł w stanie spełnić, obiecując, że to się stanie. Każdy z nas może z łatwością sobie wyobrazić, jak dziwaczne mogły być to prośby. Savio, biorąc do ręki skrawek papieru, napisał na niej kilka słów: „Proszę, by ksiądz ucznił mnie świętym”. Ks. Bosko wskazał mu przepis na stanie się świętym, trzy składniki, które trzeba zmieszać ze sobą: radość – to, co niepokoi i odbiera pokój, nie podoba się Panu; wypełnienie obowiązków związanych z nauką i modlitwą; świadczenia dobra innym. Dominik Savio zastosował ten przepis, jaki podsunął mu jego ojciec i nauczyciel, i w krótkim czasie przeciął metę świętości.  

13 maja: św. Maria Dominika Mazzarello, współzałożycielka Córek Maryi Wspomożycielki
Jest to szczególna postać, która przypomina, że świętość jest możliwa, jest sprawą codzienności, że możemy nią żyć i promieniować nią wokół nas, krocząc drogą wiary. Nie rodzimy się świętymi, ale stajemy się nimi, odpowiadając na łaskę Bożą, słuchając osób, które On stawia obok nas, i rozmawiając, przede wszystkim z Bogiem, na modlitwie. Kobieta wielkiej wiary, która umiała dostrzec obecność Jezusa w Eucharystii i w obliczu ubogich, wychowanek, współsióstr, zachęcając ich do czynienia dobra wszystkim, nie tylko słowami, ale – przykładem i czynem. We wspólnocie, którą kierowała siostra Maria Dominika, panowal klimat gościnności i szczery ludzki charakter relacji, które dopełniała prostą i głęboką wiarą w obecność Boga, a wszystko to nadawało niespotykany ton całemu środowisku. Ks. Bosko w jednym z listów, jakie napisał z Mornese, w bardzo sugestywnych wyrażeniach przybliża tę duchową atmosferę: “Panuje tutaj bardzo rześkie powietrze, jednakże jest i tutaj gorąco z racji miłości Bożej”.

16 maja: św. Alojzy Orione, założyciel Małego Dzieła Boskiej Opatrzności
Chłopiec, który wzrastał w oratorium na Valdocco. Ks. Bosko zauważył jego zalety, zaliczając go do swoich umiłowanych wychowanków i zapewniając go: „My na zawsze pozostaniemy przyjaciółmi”. W Turynie młody Alojzy poznał także dzieła miłosierdzia św. Józefa Benedykta Cottolengo, znajdujące się blisko salezjańskiego oratorium. Wcielił charyzmat miłosierdzia względem ubogich, dostrzegając w nich oblicze Jezusa i służąc im w najświętszej radości. Ciągle w ruchu, prowadził życie pokutne i bardzo ubogie, i chociaż był słabego zdrowia organizował misje ludowe, żywe szopki, procesje i pielgrzymki, w tym przekonaniu, że wiara musi przenikać wszystkie etapy życia. Był przekonany, że największym dobrem jest życie w obecności Boga i wiara w jego Boską Opatrzność. To było refrenem ks. Orione: „Więcej wiary, więcej wiary, bracia, potrzeba więcej wiary!... Nasza wiara, uczyniona potężną wobec wszelkiej batalii, staje się największą i boską pociechą dla życia ludzkiego; jest ona największą inspiratorką dla wszelkiej wartości, wszelkiego świętego heroizmu, wszelkiej pięknej sztuki, która nie umiera, wszelkiej prawdziwej wielkości moralnej, religijnej i cywilnej”.

18 maja: św. Leonardo Murialdo, założyciel Zgromadzenia św. Józefa
Inny święty turyński, wzrastający na gruncie tradycji świętości XIX w., przekazuje nam orędzie wiary i radości. W czasie młodości przeżył głęboki kryzys egzystencjalny i duchowy, który doprowadził go do wcześniejszego powrotu do domu rodzinnego i zakończenia studiów w Turynie. „Powrót do światła” nastąpił z chwilą laski spowiedzi generalnej, w której odkrył on niezmierzone miłosierdzie Boże. Wtedy to, w wieku 17 lat, dojrzała w nim decyzja co do zostania kapłanem, będąca odpowiedzią na miłość Boga, który pociągnął go swoją miłością. Właśnie w tym czasie, jako katecheta Oratorium św. Anioła Stróża, zyskał uznanie ks. Bosko, który przekonał go do objęcia kierownictwa nowego Oratorium św. Alojzego w Porta Nuova. Tam wszedł także w kontakt z problemami ubogich warstw ludowych, odwiedzał ich domy, pozwalając dojrzeć swojej głębokiej wrażliwości społecznej, wychowawczej i apostolskiej, która doprowadziła go do poświęcenia się i podjęcia wielu inicjatyw na rzecz młodzieży. Katecheza, szkoła, zajęcia rekreacyjne – były fundamentem jego metody wychowawczej w Oratorium.

29 maja: bł. ks. Józef Kowalski, męczennik
Urodzony w Siedliskach w 1911 r., wstąpił do salezjanów w 1927 r., święcenia kapłańskie przyjął w 1938 r. Był cenionym spowiednikiem według charyzmatu Ks. Bosko, był wychowawcą, wychowującym także poprzez muzykę, zakładając chór. Jego apostolat w parafii św. Stanislao Kostka a Dębniki (Kraków) został przerwany w dniu 23 maja 1941 r., kiedy to został aresztowany przez nazistów wraz z 11 współbraćmi. W Auschwitz otrzymał numer obozowy 17 350. W 1942 r., za odmowę podeptania różańca, został skazany na ciężkie prace. Był następnie torturowany i utopiony w fekaliach na terenie obozu przez hitlerowskich oprawców. Wśród jego zapisków czytamy następujące słowa: „Jezu, prawdziwie chcę pozostać wierny Tobie i wiernie Ci służyć [….]. Całkowicie oddaję się Tobie […]. Spraw, bym nigdy nie oddalił się od Ciebie i aż do śmierci pozostał Tobie wierny, i podtrzymaj to moje przyrzeczenie: raczej umrzeć niż obrazić Cię najmniejszym grzechem […]. Muszę być świętym salezjaninem, jak mój Ojciec, Ks. Bosko”.
 
Kulminacyjnym wydarzeniem maja jest Uroczystość Maryi Wspomożycielki, która w tradycji salezjańskiej odgrywa wielkie znaczenie. Przygotowaniami do tej uroczystości redakcja ANS jest szczególnie zainteresowana.

W dziale strony sdb.org, poświęconym świętości, są dostępne dalsze informacje i materiały dotyczące świętych salezjanów.

Opublikowano 01/05/2013