(ANS – Rzym) – Aby ułatwić urzeczywistnienie tematu i realizację celu Kapituły Generalnej 27 – „Świadkowie ewangelicznej radykalności” – Przełożony Generalny w swoim ostatnim liście okólnym (DRG 413) wskazuje na pewne warunki, które powinny być spełnione, aby mogło być możliwe wdrożenie określonych procesów, zmiana mentalności i przeprowadzenie zmian niektórych struktur.

Procesy do wdrożenia
KG27 chce pomóc każdemu współbratu i wspólnocie w przeżywaniu w wierności apostolskiego programu Ks. Bosko, tj. w dalszym wzmocnieniu tożsamości charyzmatycznej.

To pozwoli uczynić nam nasze salezjańskie powołanie konsekrowane widzialnym, wiarygodnym i owocnym; a zwłaszcza uzdolni nas do zaproponowania młodzieży, z przekonaniem, życia salezjańskiego – jako projektu życia, który warto podjąć, czyniąc naszą obecność owocną pod względem powołaniowym.
 
Z tymi celami wiążą się niektóre procesy, na które należy postawić, a które są podstawowymi drogami, jakie musimy przemierzyć, jeśli chcemy ułatwić sobie osiągnięcie owych celów.

Pierwszy proces dotyczy sposobu przeżywania dzisiaj naszego salezjańskiego powołania konsekrowanego w łasce jedności i radości, jako świadectwa ewangelicznej radykalności i naszego charakterystycznego wyrazu pracy i umiarkowania.

Drugi proces dotyczy poznania Księdza Bosko, którego należy stale pogłębiać i uczynić inspirującym motywem dla naszego życia duchowego i działalności duszpasterskiej, zarówno na poziomie osobistym, jak i wspólnotowym.

Trzeci dotyczy żywotnego odniesienia, osobistego i wspólnotowego, do Konstytucji, które składa się na program apostolski Ks. Bosko i naszą tożsamość charyzmatyczną, pozwalającego nam żyć powołaniową wierności i radością.

Mentalność, którą trzeba zmienić
Są tutaj przywołane te zachowania, które są już opisane przy omawianiu wyzwań instytucjonalnych i osobistych, a które należy zmienić, zarówno na poziomie przeżywania powołania, jak i realizacji posłannictwa.

Przede wszystkim troską otacza się kulturę czy kultury w celu stworzenia wspólnej mentalności, która umiałaby wychwycić te możliwości, jakie niosą ze sobą wyzwania kulturowe, ze szczególnym odniesieniem do postmodernizmu, inkulturacji, interinkulturacji i sekularyzacji.

Oprócz tego zostają zgłębione wyzwania związane z Kościołem, w taki sposób, aby można było wskazać na drogi, które dostarczyłyby odpowiedzi związane z nową ewangelizacją, odnową życia konsekrowanego i przezwyciężeniem relatywizmu.

Przedmiotem troski jest także wzrost kultury Zgromadzenia, zwłaszcza w odniesieniu do wymogów związanych z formacją na poziomie poważnego rozeznania powołaniowego i skutecznego towarzyszenia osobistego, dzielenia się kryteriami związanymi z naszą działalnością duszpasterską, formacją lilderów, współbraci, młodzieży i świeckich.
 
I w końcu, istnieje także mentalność, którą należy zmienić na poziomie osobistym, by można było przezwyciężyć różne formy i style indywidualizmu, pogłębić tożsamość życia konsekrowanego, sekstualnego i emocjonalnego.

Struktury, które należy zmienić
Istnieją także struktury, które trzeba zmienić, dotyczące naszego sposobu życia i zorganizowania, aby można było osiągnąć główny cel KG27, w taki sposób, abyśmy mogli rzeczywiście i w pełni żyć programem apostolskim Księdza Bosko.

Przede wszystkim trzeba zmienić styl i organizację życia wspólnoty; ta musi być wzmocniona, mieć zapewnioną trwałość pod względem jakościowym i ilościowym; powinna istnieć zrównoważona relacja między wspólnotą a dziełem; trzeba uprościć złożoność dzieł; na nowo określić role i układ placówek.

Oprócz tego musi być zmieniony sposób obecności i pełnienia funkcji dyrektora wspólnoty; powinien być zapewniony odpowiedni poziom dyrektorów, z umożliwieniem wszystkim współbraciom, już w formacji początkowej, przygotowania do objęcia funkcji kierowniczych; dyrektorzy powinni być wspierani w swoim zadaniu towarzyszenia; powinno się im pomóc w prowadzeniu i motywowaniu wspólnoty zakonnej i wspólnoty wychowawczo-duszpasterskiej, zapewniając im konieczne wsparcie, aby mogli wykonywać swoje podstawowe obowiązki.

I na koniec, trzeba zmienić sposób zarządzania zasobami ludzkimi; trzeba je lepiej wykorzystać i docenić pod względem charyzmatycznym, poszukując nowych sił, wzmacniając poczucie przynależności do Rodziny Salezjańskiej, wspierając współodpowiedzialność świeckich i zapewniając rozwój charyzmatyczny placówek na terenie.

(DKG 413 – tłumaczenie nieoficjalne, autorstwa redakcji)

Opublikowano 11/05/2012