Zakończenia procesu diecezjalnego dokonał arcybiskup Dominc Jala, sdb. Obecni byli, poza członkami trybunału i wicepostulatora – ks. Mawrie Barnesa Listera, ks. Angelo Granziera, proboszcz Colle Umberto i San Martino di Colle Umberto, w prowincji Treviso (Włochy), który w ostatnich latach utrzymywał braterskie więzi przyjaźni i współpracował z salezjańskimi placówkami misyjnymi w północno-wschodnich Indiach, bp Tarcisio Bolzan, proboszcz z Susegana, w prowincji Treviso, urodzony i ochrzczony w San Martino di Colle Umberto, parafii, w której wzrastał Sługa Boży ks. Costantino Vendrame. Ten ostatni został także oddelegowany do przekazania dokumentów procesu Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, gdzie rozpocznie się etap rzymski procesu.

Costantino Vendrame urodził się w San Martino di Colle Umberto, w prowincji Treviso, 27 sierpnia 1893 r. W 1913 r. wstąpił do nowicjatu salezjańskiego w Ivrei. Po swojej pierwszej praktyce w oratorium w Chioggii, odbył obowiązkową służbę wojskową, która ostatecznie wzmocniła jego charakter. W marcu 1929 r. został wyświęcony na kapłana, a w październiku otrzymał krzyż misyjny w Bazylice Maryi Wspomożycielki. W wieku 31 lat wyjechał do Indii. W ciągu pięciu lat parafie powierzone jego opiece nieporywnówalnie się rozrosły, przynosząc wzrost liczby ochrzczonych  z 400 do 1.449.

Pracował przede wszystkim w północno-wschodnich Indiach. Stale odwiedzał wioski, spotykając się z dorosłymi i dziećmi: stawał się jednym z nich, starał się o kontakt z nimi. Wchodził do domów ubogich i chorych, pomagał im, rozmawiał z nimi, słuchał ich opowiadań, a kiedy został ich przyjacielem, opowiadał im o życiu Jezusa. Doceniał rolę kobiet w kulturze Khasi. Zawsze był postępowy, jak Ks. Bosko, wykorzystując mass-media do ewangelizacji wiosek, ukazując życie Jezusa. W tych projekcjach uczestniczyło mnóstwo osób, które, zaraz potem, prosiły go o chrzest.

Ks. Vendrame stawiał na formację katechetów świeckich, którzy ewangelizowali społeczności i towarzyszyli mu w jego podróżach. Jako dobry salezjanin zakładał i kierował oratoriami świątecznymi (niedzielnymi), wychowując setki dzieci. Zaniósł chrześcijaństwo do Hindusów, muzułmanów, metodystów, będąc porywnywany do św. Franciszka Ksawerego i św. Pawła. Był bardzo pokorny i człowiekiem wielkiej modlitwy: wydawał się być zawsze w zjednoczeniu z Bogiem. Był wielkim czcicielem Najświętszego Serca Pana Jezusa; wybudował dwa sanktuaria, jedno w Malawai, a drugie w Wahiajer. Zmarł 30 stycznia 1957 r. w szpitalu w Dibrugarh.

Opublikowano 24/02/2011