(ANS – Rzym) – List Przełożonego Generalnego z początku roku pt. “Jak Ksiądz Bosko, z młodymi i dla młodych”, był skierowany do całej Rodziny Salezjańskiej; stanowił on komentarz do Wiązanki 2015. Ten list, który dociera do nas teraz, właśnie na zakończenie obchodów Dwusetlecia urodzin Księdza Bosko, jest drugim skierowanym do Zgromadzenia. Oto niektóre wskazania, jak należy go odczytać, które kieruje do nas ks. Francesco Cereda, wikariusz Przełożonego Generalnego.
Listten, już w swoim tytule, wskazuje na zasadniczę intencję, jaka mu towarzyszy. Jego zamiarem jest ukazanie owoców, jakie są oczekiwane w Zgromadzeniu w związku z obchodami Dwusetlecia, aby to “miało życie w obfitości”. Niewątpliwie Dwusetlecie stanowiło okazję do ukazania charyzmatu Księdza Bosko na zewnątrz, czyniąc go bardziej dostrzegalnym, podkreślając bardziej żywą łączność z Rodziną Salezjańską, bardziej bezpośrednie zaangażowanie w kościół lokalny i terytorium, a przede wszystkim – większe włączenie ludzi młodych. Jednakże Przełożony Generalny chce zatrzymać się na skutkach “bardziej wewnętrznych i intymnych” tego Dwusetlecia, tj. na tych, które wnoszą wiecej życia i żywotności do Zgromadzenia, zwiększają jego tożsamość i przynależność doń. W tym znaczeniu Dwusetlecie było i jest “rokiem łaski” dla nas wszystkich.
Pierwszym oczekiwanym owocem jest szczęście każdego salezjanina. Przełożony Generalny, podobnie jak Ksiądz Bosko, pragnie, aby każdy współbrat mógł żyć radością swojego powołania. Nie można przekazywać młodym radości Ewangelii, “evangelii gaudium”, jeśli się nie żyje radością z powołania, “vocationis gaudium”. Stąd też Przełożony Generalny okazuje bliskość i zrozumienie dla tych współbraci, którzy przeżywają trudności związane z powołaniem, i zachęca ich do “powrotu do wcześniejszej miłości”, do chwili pierwszej odpowiedzi powołaniowej, do miłości do Pana Jezusa i Księdza Bosko. Prosi, aby wspólnota pomogła usunąć te przeszkody, które stwarzają brak poczucia przynależności, oziębłość relacji, zmęczenie duchowe, mały zapał apostolski.
Inne owoce, jakich Przełożony Generalny oczekuje, stanowią przypomnienie tego, co już wyraził w przemówieniu na zakończenie KG27 i w swoim pierwszym liście do Zgromadzenia we wrześniu ubiegłego roku. Nie chodzi tu o powtórzenie, co raczej o powrót do tematów programowych sześciolecia, już na początku nakreślonych, a potem zaopatrzonych w dalsze wyjaśnienia. Z drugiej strony, utrzymuje on jako istotne to, byśmy nie rozpraszali się na wielu frontach działania, a raczej skoncentrowali na tych samych fundamentalnych zadaniach, jakie wskazuje Zgromadzenie. Żyjemy w kulturze rozbicia i fragmentacji, tak więc istotne są koncentracja i zgodność, z uwzględnieniem tego, o czym mówił papież Franciszek w czasie swojej wizyty na Valdocco w dniu 21 czerwca, kiedy to wkazał na naszą cechę salezjańską: konkretność.
Tak więc Przełożony Generalny wzywa nas do koncentracji odnośnie do fundamentalnych wyzwań, jakie stają przed Zgromadzeniem. Przede wszystkim domaga się wydania owocu w naszym życiu mistycznym, w naszej zdolności odczytania rzeczywistości jako ludzi wierzących, w naszym poszukiwaniu Boga, w naszym trwaniu w Chrystusie, miłości w Nim i niesieniu owoców. A ponadto, wskazuje na zaangażowanie na rzecz młodych najuboższych, każąc nam samym być ubogimi. Chodzi tu o drogę, która domaga się konkretnych wyborów w odniesieniu do ubogich, i odejście od mentalności władzy i siły. Na koniec prosi, byśmy pozostawali w harmonii z “Evangelii gaudium” papieża Franciszka i nie bali się stawić czoła wyzwaniom związanym z ewangelizacją, nie zatrzymywali się u progu propozycji ewangelicznej, mieli odwagę do zaproponowania wszystkich takiego przeżywania życia, jak uczynił to Jezus, bycia autentycznymi ewangelizatorami i wychowawcami do wiary. Przełożony Generalny domaga się niemalże od nas osobistego i wspólnotowego rachunku sumienia: czy zrobiliśmy jakiś krok więcej w stawieniu czoła tym wyzwaniom na drodze, jaką Zgromadzenie podjęło?
Jeśli punktem wyjścia dla Przełożonego Generalnego jest marzenie o Zgromadzeniu salezjanów szczęśliwych, punktem dotarcia jest Zgromadzenie misyjne. Należy to do naszej tożsamości już od początków naszej historii, ponieważ Ksiądz Bosko śnił o takim właśnie Zgromadzeniu i poczynił pewne kroki, aby urzeczywistnić ten sen. Wymiar misyjny stanowi wielkie bogactwo naszego Zgromadzenia. Teraz jesteśmy tego bardziej świadomi i pewni: ta perspektywa musi charakteryzować to sześciolecie. Każdy salezjanin musi być misjonarzem; Zgromadzenie, aby pozostało wierne Ewangelii, Kościołowi i Księdzu Bosko, musi być misyjne; współbracia, którzy czują się wezwani do życia misyjnego, niech nie boją się skierować swojej prośby do Przełożonego Generalnego; inspektorie i inspektorzy niech będą wspaniałomyślni w budzeniu powołań misyjnych.
List kończy się zawierzeniem Zgromadzenia i misji Maryi Wspomożycielce oraz modlitwą papieża Franciszka, którą zawarł w encyklice “Lumen fidei”.
Opublikowano 13/08/2015
