(ANS – Katmandu) – W dniu 15 czerwca, w instytucie “Don Bosco”, w Thecho, w Katmandu odbyło się spotkanie, w którym uczestniczyło 5 salezjanów zaangażowanych w pracę po trzęsieniu ziemi w Nepalu. Prowadzili je ks. Jijo John, ks. Vincent Mondal, ekonom inspektorii Kalkuty, i ks. George Menamparampil, dyrektor BOSCONET w Nowym Delhi. Oto nad czym dyskutowano i co m.in. ustalono:

1.   17 000 rodzin otrzymało pomoc ze strony ekipy salezjańskiej w początkowej fazie w postaci pożywienia, lekarstw i/lub materiału służącego do zamieszkania. Poza wyjątkowymi przypadkami ta forma pomocy nie będzie już kontynuowana.

2.   Wszystkie prace zostaną przeprowadzone zgodnie ze ścisłym przestrzeganiem zaleceń rządowych, z otrzymaniem oficjalnych pozwoleń, zatwierdzeniem planów budowy i zachowaniem przejrzystych zasad wykorzystania pieniędzy i materiałów. Zostaną takż wprowadzone środki praktyczne, aby być wiarygodnym w oczach dobroczyńców. zapewnić całkowite zaufanie dobroczyńców. 

3.   Zostanie przygotowany ogólny plan pracy dla tych, którzy tego zażądają, a w którą można się włączyć przekazując pieniądze. Będą także przygotowane propozycje dotyczące specyficznych działań dla dobroczyńców, którzy o to poproszą.

4.   ŻADNE DZIECKO BĘDĄCE OFIARĄ TRZĘSIENIA nie może pozostawić szkoły z powodu braku książek, stroju, posiłków... W tym względzie salezjanie mogliby w jakiejś części pokryć czesne.

5.   Część pieniędzy zostanie przeznaczona na odbudowę domów. Pierwszeństwo będą mieć uczniowie i personel oraz rodziny z dzielnicy Lalitpur.

6.   Gdzie to jest konieczne, można pomóc osobom potrzebującym pomocy medycznej długoterminowej z powodu trzęsienia. To normalnie biorąc NIE jest priorytetem salezjanów, ale z uwagi na szczególną sytuację, jeśli nie napłynie żadna inna pomoc, może być zapewnione w formie niezbędnych zabiegów, wózków inwalidzkich, protez...

7.   Głównym obiektem działań będą dzieci i młodzież oraz ich edukacja. Dlatego też największa ilość funduszy zostanie przeznaczona na odbudowę sal lekcyjnych i szkół. W dzielnicy Lalitpur niektóre szkoły mają jedynie zniszczone salki lekcyjne. Salezjanie zadbają o ich odbudowę. 

8.   Okoliczności zmuszają salezjanów do dania pierwszeństwa największym szkołom, które będą mogły pomieścić największą ilość uczniów – beneficjentów. 

9.   Celem jest odbudowa przynajmniej 40 szkół (60 jeśli będą na to wystarczające fundusze) w czasie 4-6 miesięcy od zakończenie pory monsunów. Zostanie utworzonych 10 “zespołów” personelu; każdy z nich zaopiekuje się się 4-6 szkołami.

10.  W każdej miejscowości zostanie powołany komitet ds. odbudowy szkoły, który będzie mobilizował mieszkańców do wsparcia dzieła w miarę możliwości poprzez przekazanie pieniędzy, materiałów czy siły roboczej.

11.  Nie dąży się tylko do odbudowy struktur. Zażąda się od władz, by zrealizowały odpowiednie programy szkoleniowe dla nauczycieli, a także kursy i zajęcia, których celem będzie pomoc nieletnim przezwyciężyć nabytą traumę.

12.   Różne NGO poprosiły o pomoc w przygotowaniu ludzi młodych do tej akcji odbudowy. Stąd też specjalne kursy będą prowadzone w szkole “Thecho”.

13.   Salezjanie przeanalizują wspolnie z różnymi wspólnotami lokalnymi różne narzędzia przysposobienia ludności do pracy, zatrudnienia ich, zapewnienia zapłaty i długoterminowej rehabilitacji.

14.   Salezjanie będą współpracować z rządem i innymi grupami kościelnymi lub świeckimi NGO, ale bez zmiany przeznaczenia pieniądzy, zgodnie z tym, co zaplanowano, i bez rywalizowania z nimi, ani też powielania pracy, które te wykonują.

15.   Ks. Jijo John będzie kierował pracami odbudowy, podobnie jak czynił to w przypadku akcji pomocy, pozostając nadal dyrektorem szkoły “Thecho”

16.  I na koniec, zostanie “przystosowana” mała wioska dla około 40 rodzin, która otworzy drogę w kierunku utworzenia “wozrcowej wioski” tego typu. 

Opublikowano 26/06/2015