(ANS – Henderson) – Pollyann Lepping, dziewczyna pochodząca z Wysp Salomona, wzrastająca w kochającej rodzinie, ale nieznosząca zasad, pragnąca żyć wolno i beztrosko. Taką była dopóty, dopóki nie poczuła się wezwana do służby. Oto jej historia:

Było rzeczą zabawną być młodą, singlem i robić szalone rzeczy, wzrastać jako osoba wolna i bez zasad. Ale życie pozostanie puste, jeśli nie odpowie się na głos wezwania. Byłam postrzegana w mojej rodzinie jako osoba trochę zwariowana, a potem poczułam się pociągnięta w kierunku życia, w którym obecny jest Bóg, koncentrując się na podobnych do mnie, mężczyzn i kobiet z mojego kraju. Pochodzę z rodziny raczej znanej i kochającej. W wieku 298 lat, tuż przed Wielkanocą, odczułam to wezwanie – rodzaj głębokiego pragnienia – do nauczania i dzielenia się moją wiedzą i umiejętnościami, potraktowania życia jako misji.

Wtedy zauważyłam, że za sobą pozostawiłam “niezbyt piękne życie”, a otrzymuję w zamian “o wiele lepsze”. W czasie Wielkiego Postu i Wielkiego Tygodnia moje pragnienie służby wyrażało się w chęci pomocy ofiarom powodzi ze szkoły katolickiej „Bishop Epalle” w ośrodku ewakuacyjnym w Rove. Robiliśmy to, co mogliśmy, towarzysząc i pomagając ofiarom tej katastrofy, która dotknęła nasz kraj. Któregoś wieczoru, po powrocie do domu, znalazłam książeczki o życiu Księdza Bosko. Skontaktowałam się z ks. Ambrose Pereirą, salezjaninem, i on mnie ukierunkował na drodze mojego tak bardzo upragnionego “wezwania do służby.

Był to dla mnie wielki przeskok z uwagi na to, że studiuję jeszcze na Uniwersytecie Narodowym Wysp Salomona, ale patrzę na to wszystko, jako na możliwość, którą nie mogę zmarnować. Życie dla mnie, jako nowego członka rodziny Księdza Bosko, jest znaczone wielkim zaangażowaniem, ale także stanowi wspaniałe doświadczenie.

Pracowałam jako wolontariuszka przez trzy miesiące w “Don Bosco Technical Institute” w Henderson. Jako wolontariuszce-instruktorce przydzielono mi prowadzenie zajęć z rysunku, matematyki i nformatyki. Mowa tu o pełnym, 30-lekcyjnym kursie, z zajęciami pozaszkolnymi oraz okazjonalnymi sesjami w czasie weekendów. Pierwsze tygodnie były trudne, ponieważ jako nauczycielka nie miałam odpowiedniego przygotowania, i po prostu robiłam to, czego nauczyłam się od moich wykładowców w przeszłości. Ale salezjanie podtrzymali mnie na duchu i ukoili moje rozterki słowami nadziei.

Brakuje mi mojej rodziny, ale nie czuję się samotna, ponieważ rodzina Księdza Bosko jest teraz moją rodziną, a szkoła salezjańska w Henderson stała się moim domem w tej sytuacji, gdy znajduję się daleko od domu rodzinnego!

Zastanawiając się nad moimi przeszłymi latami, zauważam, że przemierzyłam długą drogę, od bycia dziewczynką, która myśli tylko o sobie i nie ma celu w życiu, do dziewczyny, której życie ma swoją motywację i kierunek. Teraz jestem wychowawczynią, na którą młodzi spoglądają jako na przewodniczkę i inspiratorkę. Czasem odczuwam pokusę powrotu do życia, które pozostawiłam, ale w głębi wiem, że idąc tą drogą, kroczę właściwą drogą. Każdy krok jest jednym krokiem więcej w kierunku zrozumienia celu własnego życia i planu Boga, jaki ma względem mnie, podczas gdy nie przestaję służyć Mu w młodzieży, którą nauczam, którą wychowuję i inspiruję.

Zdaję sobie sprawę, że życie ma wartość, ponieważ dało mi pewną szansę i ja mogę swobodnie wybrać.

Opublikowano 13/06/2014