(ANS – Rzym) – W czwartkowe popołudnie, 6 marca, ojcowie kapitulni mieli odpowiedni czas, aby zapoznać się z danymi stastycznymi dotyczącymi ostatnich sześcioleci, obejmującymi okres 18 lat.

Agencja ANS już jakiś czas temu podała w tym względzie pierwsze informacje. Ks. Horacio Lopez i pan Marco Bay, salezjanin koadiutor i wykładowca UPS, przedstawili dalsze, jak również podzielili się swoją refleksją, wychodząc od zgromadzonych danych.

Przełożony Generalny, dziękując za wykonaną pracę (w którą włączeni byli także inni salezjanie z Dyrekcji generalnej, nie licząc sekretarzy inspektorialnych), zaznaczył, że również liczby stanowią część i należy na nie zwrócić uwagę.

Liczby te pozwalają nam po części zapoznać się z rzeczywistością, która wpisuje się w kontekst bardziej ogólny: w ostatnich 18 latach można było zaobserwować spadek liczby członków Zgromadzenia: z 17 tys. 500 do przeszło 15 tys. Wpisuje się on w ogólną sytuację, która dotyczy także innych rodzin zakonnych. Ogólnie biorąc, spadek o średni punkt procentowy w ciągu roku nie był tak zawrotny jak w przypadku innych zakonów.

Jednak bardziej niż przytoczenie danych liczbowych, które wystarczy odczytać i przyjąć, wydaje się być rzeczą interesującą przyjrzenie się pewnym pytaniom, jakie postawili autorzy tych badań.

Dla przykładu, na szczególną uwagę powinien zasługiwać    proces silnego spadku liczby salezjanów koadiutorów, którzy stanowią w ciągu tych 18 lat ponad 30% całego personelu, który się zmniejszył.

W tych latach liczba domów kanonicznie erygowanych utrzymywała się w granicach 1.800, przy zmniejszającej się liczbie placówek: w ostatnich 18 latach ich liczba zmniejszyła się z 268 do 97. Być może było to spowodowane zamknięciem niektórych domów, relokacją innych, konsolidacją wielu placówek.

Jednocześnie, interesujące są dane liczbowe, które ukazują zmianę stanu liczbowego członków wspólnot. Zmniejsza się liczba placówek z dwoma współbraćmi, rośnie liczba tych z trzema, czterema, pięcioma współbraćmi  (ci stanowią 44%), natomiast zmniejsza się liczba tych z sześcioma współbraćmi (z 54% w 1995 r. do 47% w 2013).

Pan Bay odnośnie do tego stawia pytanie: “W jakiej mierze typ wspólnoty wpływa na salezjańską skuteczność wychowawczą i salezjańskie duszpasterstwo oraz na komunikację czy świadectwo charyzmatyczne i powołaniowe?”. I uściśla: “Dane nie wyjaśniają, ani nie interpretują, ale pomagają, poprzez opisy i wskazania, je zrozumieć”.

Z pewną ostrożnością, chociaż ta jest poparta wskaźnikami statystycznymi, ciągle odnoszącymi się do ostatnich lat, można przewidzieć dalszy spadek liczbowy w Europie, wzrost w Azji i Afryce oraz umiarkowane zmniejszenie się w Ameryce.

Co dla salezjanina przyszłości oznaczają te dane liczbowe?”. Prawdopodobnie „trzeba będzie salezjanów przygotować do pewnego rodzaju elastyczności odnośnie do geografii działania, historii i salezjańskiej integracji kulturowej oraz innych salezjanów, konsolidując dogłębnie pewne środowiska, by stworzyć podstawy dla ”.

Przywiązanie uwagi do liczb nie może pomijać stałego monitorowania konfiguracji liczbowej wspólnot, z okresowym dostosowaniem wskaźników, które będą uwzględniać skuteczność chryzmatyczną i wychowawczą placówek.

Nie mniej ważna i znacząca może być tutaj zdolność do “przekazywania, gromadzenia i szerzenia dobrych praktyk na obszarach działalności wspólnotowej i apostolatu”.

Opublikowano 08/03/2014