(ANS – Rzym) – Salezjańska inspektoria Bliskiego Wschodu, która powstała przeszło 100 lat temu, obejmuje aktualnie siedem krajów. W czasie „słówka na dobranoc”,wygłoszonego we wtorek, 4 marca, jej przełożony, ks. Abuna Munir El Rai, przybliżył ją uczestnikom Kapituły.

“Jest to jedna z najbardziej skomplikowanych inspektorii Zgromadzenia z uwagi na różnice kulturowe i językowe, historię i tradycję, różnorodność wyznań chrześcijańskich i Kościołów wschodnich, konflikty pomiędzy różnymi krajami, nierozwiązaną kwestię palestyńską, większość muzułmańską” – wyjaśnia ks. inspektor.

Jest to inspektoria, która obejmuje liczne miejsca, które są święte dla trzech wielkich religii monoteistycznych, i liczy nieco mniej niż 100 salezjanów w 13 wspólnotach i w siedmiu krajach: Palestyna, Izrael, Syria, Liban, Egipt, Turcja i Iran.

A poza tym, na jej terenie znajdują się oratoria, parafie, ośrodki kształcenia zawodowego, Instytut teologiczny “Ratisbonne”, lokalne ośrodki salezjanów współpracowników – jak to ma miejsce w wielu innych inspektoriach. Są także miejsca święte, jak te w Beitgemal, łączące się ze świętym Szczepanem i czcigodnym Szymonem Srugi, a poza tym – zakład winiarski w Beitgemal i Cremisan, Ośrodek Artystyczny, Międzynarodowe Muzeum Bożego Narodzenia i piekarnia.   

Inspektoria Bliskiego Wschodu łączy się z regionem, który na przełomie 2010 i 2011 roku doświadczył fali protestów, przemocy i rozruchów, które wstrząsnęły społecznością arabską na każdym poziomie (społecznym, politycznym, ekonomicznym, kulturowym, religijnym, edukacyjnym...).

W takiej sytuacji żyją wspólnoty chrześcijańskie, a w nich – wspólnoty salezjańskie, które wspólnie dają świadectwo komunii i braterstwa, niezależnie od różnic kulturowych, wiekowych czy tych związanych z formacją.

Gdy chodzi o salezjańskie wspólnoty wychowawcze, ich znamienną cechą jest otwartość na młodzież i dorosłych różnych wyznań chrześcijańskich i obrządków; rośnie także zainteresowanie uchodźcami i uciekinierami.

Trzeba podkreślić tu także zaangażowanie na rzecz budowania porozumienia, zwłaszcza z islamem, co dokonuje się poprzez wspólną edukację młodych chrześcijan i muzułmanów tam, gdzie jest to możliwe.

Salezjanie i wspólnoty chrześcijańskie, stanowiąc zdecydowaną mniejszość, z odwagą i poświęceniem stawiają czoła licznym wyzwaniom, zaczynając od jedności. Czynią to, odpowiadając na apel katolickich patriarchów: “Albo będziemy na Wschodzie chrześcijanami zjednoczonymi, albo nas nie będzie”. Rośnie problem emigracji chrześcijan: statystyki podają, że niektóre Kościoły (armeński, asyryjski, melkicki, syro-ortodoksyjny) są bardziej liczne na diasporze (stanowią od 50 do 70%) niż na terenach, z których pochodzą. Chrześcijan bliskowschodnich za granicą byłoby 12 milionów (w stosunku do 15-16 milionów w regionie).  

Podobnie rośnie także imigracja: są pracownicy z innych krajów, którzy pochodzą zwłaszcza z subkontynentu indyjskiego, Filipin i Etiopii. Wielu z nich (około dwóch milionów) to chrześcijanie.

Pomimo istniejących trudności, w Egipcie można zaobserwować pozytywne oznaki stabilizacji, a trzy wspólnoty prowadziły nieprzerwanie swoją działalność szkolną i oratoryjną.

Gdy chodzi o Syrię, pojawiły się pewne nowe elementy, oprócz tego, co już wiadomo odnośnie do rozruchów i przemocy. Sytuacja jest bardzo problematyczna. Robi się to, co można robić, żyjąc w codziennej niepewności.  

Ale bardziej niż opowiadać o wojnie, która sieje ból, trzeba podziękować: “Powinniśmy podziękować tym wszystkim, którzy pomagali we wspaniałomyślny sposób ulżyć w cierpieniu licznym Syryjczykom, którzy doświadczyli skutków tej wojny: dobroczyńcom, rodzicom, przyjaciołom, organizacjom charytatywnym, salezjanom... To pozwoliło udzielić niezbędnej pomocy tym, którzy jej potrzebowali i jeszcze potrzebują” – powiedział na zakończenie przełożony.

Opublikowano 07/03/2014