(ANS – Rzym)– Jako jeden z ostatnich dokumentów, jakie powstały w czasie trwania jego kadencji, ks. Pascual Chávez przekazuje inspektorom i wszystkim salezjanom 10 linii przewodnich dotyczących zarządzania kryzysowego, zwłaszcza w przypadkach klęsk żywiołowych, wojen, przemocy i sytuacji niestabilności polityczno-społecznej.

Dokument pojawia się prawie dziesięć lat po przejściu tsunami, które w grudniu 2004 roku dotknęło południowo-wschodnie obszary Azji, a które pobudziło do wielkiego zaangażowania i solidarnej współpracy salezjańskie prokury misyjne i organizacje pozarządowe. Wychodząc od tego doświadczenia, a potem kolejnych – zwłaszcza mowa tu o kampanii na rzecz wsparcia i odbudowy Haiti – pojawiła się konieczność sforumułowania pewnych punktów odniesienia zarówno na poziomie centralnym, jak i poszczególnych inspektorii.

W międzyczasie także organizacje międzynarodowe, takie jak Caritas, czy też niektóre zgromadzenia zakonne opublikowały lub uaktualniły swoje “Emergency guidelines”. Nie należy tutaj zapominać, że w sytuacjach kryzysowych o mniejszej skali – jak to miało miejsce ostatnio w Syrii, na Filipinach, Południowym Sudanie czy Republice Środkowoafrykańskiej – Zgromadzenie zdobyło już bogate doświadczenie operacyjne.

W czasie letniej sesji Rady generalnej w 2013 roku wskazano na konieczność wypracowania specjalnego dokumentu, który by o tym traktował. W ten sposób rozpoczął się „iter”, w który, na pierwszej linii, byli zaangażowani Radca ds. misji i Ekonom generalny, korzystający ze wsparcia 5 prokur misyjnych i organizacji pozarządowych zrzeszonych w Don Bosco Network(DBN), która już od dawna była w posiadaniu check list, dotyczącej działań, które mają być podjęte w czasie pierwszych 48 godzin od zaistnienia sytuacji kryzysowej.

Wypracowany dokument – który jest wyrazem systemu prewencyjnego i krokiem naprzód, gdy chodzi o stawienie czoła sytuacjom kryzysowym z lepszym przygotowaniem – odnosi się do różnego typu sytuacji kryzysowych: typu lokalnego (o mniejszym stopniu), większego lub typu permanentnego. Dokument ten chce przede wszystkim ukierunkować odnośnie do tych dwóch ostatnich przypadków kryzysowych, i nie roszcząc sobie pretensji o to, by być dokumentem kompletnym, chce wskazać 10 punktów, na które należy zwrócić uwagę:

1.   Być obecnym na miejscu zdarzenia

2.   Zapewnić pomoc praktyczną i duchową

3.   Pracować w jedności

4.   Dzielić się informacjami

5.   Zająć się pomocą i koordynacją na poziomie międzynarodowym

6.   Być przejrzystym

7.   Myśleć długoterminowo

8.   Wspierać udział lokalny i uświadamić przysługujące prawa

9.   Podjąć kroki prewencyjne

10.               Zapewnić racjonalne przejście od fazy kryzysowej do fazy odbudowy

Wśród wskazań operacyjnych wyróżniają się: zainwestowanie w biura planowania i rozwoju (PDO) jako najbardziej odpowiednie narzędzia interwencji; zachęcenie do powołania inspektorialnych jednostek kryzysowych na obszarach największego zagrożenia; edukacja świeckich współpracowaników odnośnie do sytuacji kryzysowych; odniesienie się do procedur działania w pierwszych 48 godzinach stosowanych przez DBN i uwzględnienie faktu, iż w kompetencji Przełożonego Generalnego leży ostateczna decyzja co do sytuacji kryzysowych, które należy koordynować na poziomie międzynarodowym.

Pełny tekst listu jest dostępny w różnych językach na stronie sdb.org.

Opublikowano 14/02/2014