(ANS – Rzym)– Niespełna tydzień przed rozpoczęciem Kapituły Generalnej 27, ANS publikuje ostatni wywiad dotyczący różnych rzeczywistości salezjańsich na świecie. Ks. Manuel Cayo, inspektor Argentyny Północnej, mówi o regionie Ameryka Cono Sud, który tworzą: Argentyna, Brazylia, Chile, Paragwaj i Urugwaj, a który obejmuje terytorialnie dwie trzecie Ameryki Łacińskiej. Na jego obszarze żyje 270 milionów mieszkańców, a wśród nich 1628 salezjanow, obecnych w 278 wspólnotach i 11 inspektoriach.

Jak przedstawia się sytuacja Zgromadzenia w księdza regionie, gdy chodzi o potrzeby młodzieży, społeczeństwa i Kościoła?

Jeśli odniesiemy się do młodzieży, rzeczywistość naszego regionu przedstawia się bardzo obiecująco. Ogólnie biorąc, mamy rozległe pole młodzieżowe. Średni wiek w naszych krajach jest niski i to może wskazywać na trzy rodzaje wielkich wyzwań, o których można dyskutować. Pierwsze z nich jest uwarunkowane sytuacją wykluczenia, której wielu z nich doświadcza (bezrobocie, przemoc, opuszczenie, ubóstwo…). Drugie przechodzi od wielkich predyspozycji w sensie ogólnym do propozycji wychowawczo-duszpasterskich i do uczestnictwa w życiu społecznym i kościelnym (np. Salezjański Ruch Młodzieżowy w naszym regionie jest bardzo mocny). Trzeci rodzaj wyzwań łączy się z miejscem, które zajmujemy w Kościele i w społeczeństwie: możemy i musimy rozwijać się znacznie dynamiczniej, gdy chodzi o protagonizm młodzieżowy.

Mówiąc o społeczeństwie, w naszym regionie znajdują się kraje, które stopniowo się konsolidują, chociaż wymogi w zakresie sprawiedliwości społecznej są znaczne. W większości naszych krajów sytuacja kulturowa jest podobna do tej, jaka panuje w krajach Europy Zachodniej, ze swoimi zaletami i wadami. Do tego trzeba dodać, że liczne kryzysy, jakie miały miejsce, ukazały silne poczucie uczestnictwa.

Z kościelnego punktu widzenia, przeżywa się wielki ożywczy i ewangelizacyjny impuls, począwszy od Konferencji Episkopatu Ameryki Łacińskiej (CELAM) w Aparecida (2007), która zmobilizowała i bardzo zachęciła wspólnoty do wzmocnienia ich wymiaru nauczycielskiego i misyjnego: linie, które stoją w wyraźnej harmonii z tymi, które wskazał papież Franciszek. Jednakże, ogólnie jesteśmy świadkami spadku powołań apostolskich; znaczenie Kościoła uległo wielkiemu osłabieniu w niektórych miejscach i w niektórych społeczeństwach, zwłaszcza w Cono Sud (Stożek Południowy Ameryki Łacińskiej); skandale związane z różnego typu nadużyciami bardzo podważyły wiarygodność Kościoła.

Jaki szczególny wkład może wnieść księdza region w obrady KG 27?

Wracając do tego, co powiedziałem, trzeba powiedzieć, że Kościół Ameryki Łacińskiej charakteryzował się zawsze tym, że ogólnie był bliski ludności i uważny na wymogi i potrzeby. W tym znaczeniu dokument z Aparecida stanowi dobrą syntezę, która może dostarczyć odpowiednich ukierunkowań dla naszej KG 27, odnoszących się do nierozerwalnej jedności nauczania i misji, profetycznego wymiaru życia konsekrowanego, nawrócenia duszpasterskiego, gorliwości misyjnej, zainteresowania nowymi językami, zaangażowania na rzecz wyjścia na zewnątrz w kierunku tych, którzy sami nigdy do nas nie przyjdą…

Na poziomie Zgromadzenia, jesteśmy regionem, gdzie po raz pierwszy został przeszczepiony charyzmat. Jesteśmy jako salezjanie obecni 138 lat, przeszliśmy przez różne fazy i pewne spojrzenie, uczynione bardziej z bliska na cały ten proces, może rzucić światło na przyszłe szlaki i perspektywy.

Zatrzymam się na jednym z nich, by podać tu jeden z przykładów. W obecnej chwili obserwujemy w naszym regionie silny spadek powołań do salezjańskiego życia konsekrowanego, który doprowadził m.in. do konieczności reorganizacji placówek, co teraz się dokonuje. Ale towarzyszy temu także wyraźna świadomość i wzrost współodpowiedzialności młodzieży i świeckich. W licznych naszych inspektoriach od 20 lat przeprowadzamy proces utrwalania nowych stylów zarządzania i animacji, gdzie świeccy odgrywają znaczącą rolę, nie tylko jako współpracownicy, ale także dzieląc z nami ducha i posłannictwo.

W jaki sposób salezjanie z księdza regionu starają się być świadkami radykalności ewangelicznej?

Myślę, że nie mogę się tutaj wypowiadać w imieniu całego regionu, mogę to uczynić tylko bardzo ogólnie, jak to robiłem do tej chwili.

Na podstawie tego, co widzę i czuję w odniesieniu do najbliższej KG 27, mogłem wskazać na pewne wyzwania, z którymi bracia chcą się zmierzyć dogłębnie. Jednym z nich jest wymiar wspólnotowy naszego życia: musimy na nowo przemyśleć, co znaczy dla nas żyć i pracować razem, to wymaga zbudowania prawdziwej komunii, a to z kolei rodzi wielki ból i niepokój.

W mistycznym ujęciu, istnieje nagląca potrzeba, abyśmy wzrastali w głębi ewangelicznej, w naśladowaniu Chrystusa, które będzie radykalne, i które obejmie całą naszą egzystencję.

Innym wzywaniem jest umiejętność skutecznego dotarcia i w sposób ewangeliczny do świata młodzieży.

Moim zdaniem, głównym kluczem do tego jest myślenie o fundamentalnej jedności naszego powołania... Jest to temat, ktorym, jako salezjanie, zajmujemy się od przeszło 30 lat, a który przełożył się, między innymi, na wezwanie do życia łaską jedności i apostolskiej duchowości. Ogólnie biorąc, myślę, że wszystkie te wyzwania już były jasno przedstawione w czasie różnych Kapituł i w dokumentach, jakie powstały w ostatnich dziesięcioleciach. Pozostaje jednak pytanie: Dlaczego tak nam trudno wprowadzić je w życie? Oczywiście, punktem wyjścia dla wszystkich, jak zresztą zawsze, jest nawrócenie. Ale co potem, jakie drogi należy przemierzyć? I w tym względzie KG 27 musi być możliwie jak najbardziej jasna i wyrazista.

Opublikowano 14/02/2014