(ANS – Rzym) – Salezjańska obecność wychowawcza w krajach Ameryki Łacińskiej i na Karaibach jest bardzo zróżnicowana i bogata: 21 krajów i 24 inspektorie. Szkoły salezjańskie na kontynencie amerykańskim przyjęły wielki projekt wychowawczo-duszpasterski na rzecz integralnej edukacji młodzieży, łącząc się w jednym wysiłku, którego celem jest dostarczenie młodym pokoleniom motywów do życia i nadziei. Oto dane w przybliżeniu: w 400 szkołach salezjańskich znajduje się około 407 000 uczniów; w 140 ośrodkach kształcenia zawodowego jest ich 56 000.

Inspektorie Rodziny Salezjańskiej znajdujące się na tym kontynencie zainicjowały wspólną drogę, realizowaną w zgodności z refleksją i ukierunkowaniami ESA (Salezjańska Szkoła Ameryki). Ta droga została zapoczątkowana w czasie Cumbayá I (1994), a następnie się rozwinęła w czasie kolejnych spotkań: Cumbayá II (2001), Brasilia (2008) i Santo Domingo (2010). Ta wspólna praca dotyczy czterech płaszczyzn: animacja, zarządzanie i towarzyszenie; komunikacja społeczna, formacja oraz kultura oceny.

Sytuacja społeczno-polityczna i edukacyjna w krajach Ameryki domaga się wspólnych i wyraźnych odpowiedzi, stanowiących alternatywną propozycję wychowawczą na rzecz ubogich i warstw ludowych. Dlatego droga, jaką przemierza ESA, obejmuje obszary kontynentu, regionów, kraju i inspektorii, a towarzyszy jej poszukiwanie jakości wychowawczej, która byłaby integralna i koherentna z polityką salezjańską. W wielu Inspektoriach zostały opracowane systematyczne programy formacji wychowawców, w ramach których zakonnicy i świeccy wspólnie się przygotowują, łącząc przygotowanie pedagogiczne z duchowością salezjańską. Niektóre kraje działają “w sieci”, stawiając na skoordynowaną pracę jako Rodzina Salezjańska, chcąc odpowiedzieć na społeczne, kulturowe i ewangelizacyjne wyzwania.
 
W Brazylii istnieje Sieć Szkół Salezjańskich: tworzy ją prawie 120 szkół Salezjanów (SDB), Córek Maryi Wspomożycielki (CMW) i inne, które nie są salezjańskie. Potrafiono włączyć wszystkie szkoły i zapewnić im asystencję specjalistów w procesach szkoleniowych i zarządzania. Jest to doświadczenie komunii i animacji, które nie pozostaje bez wpływu na wychowanie katolickie w tym kraju.

Region CIMAC-MESOAMERICA-ANTILLAS (składający się Inspektorii Meksyku, Antyli i Środkowej Ameryki CMW; Inspektorii SDB Meksyku, Antyli, Wenezueli, Środkowej Ameryki i Haiti oraz Prowincji Córek Boskiego Zbawiciela) charakteryzuje wielka różnorodność. W czasie dorocznych spotkań regionalnych 13 krajów promuje dobrze zaplanowany styl animacji i refleksji; podejmuje wysiłki, aby odpowiedzieć na wymogi własnego środowiska i włączyć członków wspólnot wychowawczo-duszpasterskich w różne projekty. 

Region CICSAL–SEPSUR ESCOLAR (Inspektorie Argentyny, Chile, Urugwaju i Paragwaju SDB i CMW) stosuje strategię narracji. Polityka wychowawczo-duszpasterska w tych krajach pozwala na doświadczenie rozeznania i oceny odmienności. W niektórych Inspektoriach pracuje się w oparciu o uzyskany certyfikat i pod egidą pedagogicznego przewodnika, który zawiaduje ekipą kierowniczą.

Region CINAB–ANDINA (Konferencja Inspektorii Kolumbii, Peru, Ekwadoru, Boliwii i Wenezueli CMW i SDB, z wyjątkiem Wenezueli) porusza się po linii polityki i linii działania ESA III. W niektórych inspektoriach istnieją propozycje szkoleniowe bardzo szczegółowe, których celem jest wprowadzenie Systemu Prewencyjnego Ks. Bosko w kontekst amerykański, wzmacniając tożsamość szkoły salezjańskiej w oparciu o odpowiednie kryteria działania wychowawczo-duszpasterskiego.

W dalszej kolejności: Szkoła i salezjańskie kształcenie zawodowe 4/5: Afryka

Opublikowano 25/07/2012