(ANS – Rzym) – Wśród 45 misjonarzy, którzy uczęszczają na kurs formacyjny znajdują się także i ci, którzy biorą udział w Projekcie Europa. Jednym z nim jest ks. Łukasz Nawrat, należący do Inspektorii Krakowskiej, który uda się do Irlandii, gdzie już przebywał dwa lata jako asystent.

Jakie są największe trudności związane z twoim wejściem w środowisko kulturowe odmienne od tego, w którym wzrastałeś?
Kiedy powracam myślą do asystencji, którą odbyłem już siedem lat temu, przypominam sobie, że kiedy mój Inspektor mnie zapytał, czy chciałbym wyjechać, byłem bardzo zadowolony z powodu tego nowego doświadczenia. A  poza tym, jeden ze współbraci, który przebywał tam wcześniej na asystencji, wyrażał się o niej dobrze. Ale również trochę się obawiałem, ponieważ musiałem zmienić środowisko, język, przyzwyczajenia… pierwszą rzeczą, która mnie tam zaskoczyła, to ruch lewostronny! A potem rzecz jasna pojawiły się trudności z językiem, bo co prawda znałem wcześniej trochę angielski, ale w pierwszych tygodniach nie byłem w stanie wyrazić tego wszystkiego, co chciałem. Ale z pomocą moich współbraci to wejście ogólnie było łatwe, przyjęli mnie z wielką życzliwością i cieszyli się, że będą mieć kogoś młodszego. Zostaliśmy przyjaciółmi i pozostaliśmy w kontakcie także później, kiedy udałem się do Rzymu, aby studiować. Teraz jestem bardzo zadowolony, że powrócę na tę ziemię, którą już znam.

W jaki sposób wchodzisz w relacje z ludźmi młodymi?
W Irlandii pracowałem w “Resource Center” szkoły średniej w Celbridge, do której uczęszczają ludzie młodzi z problemami. Starałem się im pomagać w nauce, w matematyce i innych przedmiotach, w których mogłem im pomóc. 

Pracowałem także wśród tych, którzy chcieli zgłębić Słowo Boże: organizowaliśmy spotkania w czwartek wieczorem w kaplicy, z modlitwą i wspólną refleksją. A potem udawaliśmy się do wspólnoty, aby wypić herbatę, zjeść coś słodkiego, dzielić się doświadczeniem codziennego życia, problemami, trudnościami i radościami…
 
Dzięki wspólnocie, która mnie wspierała, mogłem rozwinąć także inne talenty, jak np. sztukę malowania: z okazji głównych uroczystości szkolnych przygotowywaliśmy afisze, scenografie, gablotki, które były umieszczane przy wejściu do szkoły, z wizerunkiem Ks. Bosko czy innymi wymownymi symbolami. A poza tym korzystałem ze środków społecznego przekazu, które były dostępne, narzędzi multimedialnych, power-point, które prezentowałem w klasie… A zresztą czyż Ks. Bosko nie puszukiwał najlepszych maszyn drukarskich? 

Co dodasz albo zmienisz w swojej pracy misyjnej po przybyciu do Irlandii?
Po uroczystości rozesłania udam się do Pallaskenry, w pobliżu Limerick, gdzie prowadzimy szkołę średnią i instytut agronomiczny. Pierwszą rzeczą będzie poznanie osób: ważne jest, aby od razu nawiązać dobry kontakt z gronem nauczycieli, a następnie z młodzieżą. A potem – stworzyć odpowiednią grupę, złożoną z uczniów, nauczycieli i salezjanów, aby wprowadzić nowego salezjańskiego ducha do szkoły, jako że w tym instytucie od wielu lat nie było salezjanina, który by pracował na pełny etat. To stanowi dla mnie wyzwanie i wszystkich salezjanów, którzy pracują w Irlandii: przekazać nasz charyzmat ludziom świeckim, ponieważ sądzę, że orędzie lepiej się rozpowszechnia, jeśli przechodzi od ludzi młodych do innych młodych.

Opublikowano 19/09/2012