(ANS – Rzym) – Odkryć na nowo tożsamość i powołanie salezjanina koadiutora, zrozumieć sposób aktualizacji jego formacji i życia pełnią ślubów, idąc za przykładem wzorów świętych, takich jak np. błogosławiony Stefan Sándor. Takie były zasadnicze tematy, które omawiano w czasie spotkania salezjanów koadiutorów w Budapeszcie w ubiegłym tygodniu. Mówi o tym Ekonom generalny, pan Jean Paul Muller.

Czy może pan krótko powiedzieć, co złożyło się na to spotkanie?

Organizatorem spotkania był region Europa Północna, ale było ono otwarte dla salezjanów koadiutorów z Europy. Nasza refleksja dotyczyła powołania koadiutora, a punktem wyjścia była sylwetka Sándora, co pozwoliło nam potem zastanowić się nad teraźniejszością. W tym względzie bardzo użyteczny okazał się spontaniczny dialog, jaki zawiązał się wśród starszych koadiutorów, którzy doświadczyli totalitarnych reżimów XX wieku, a także młodych, którzy potwierdzili to swoim entuzjazmem.

Czy można było zauważyć różnice pomiędzy koadiutorem dawnym a dzisiejszym?

Dawniej tożsamość koadiutora była określana przede wszystkim pod względem zawodowym: koadiutor był salezjaninem, który pracował w drukarni, stolarni... I często był zaniedbywany aspekt ewangelizacyjny, bycie katechetą i towarzyszem młodzieży. Obecnie trzeba przywrócić te aspekty, ponieważ są one centralne w powołaniu salezjanina koadiutora. Trzeba także zaznaczyć, że jego tożsamość nie koniecznie łączy się z zawodem. Dzisiaj w wielu środowiskach rola koadiutora jest inna, wchodzi w kontakt z przedstawicielami rządu, politykami, Kościołem… Wywodząc się ze świata pracy, zna bardzo dobrze zwyczajnych ludzi i przybiera bardziej rolę “adwokata”.

Nie można zapominać przy tym o profesjonalności, co jest jeszcze bardziej ważne niż przedtem, pomagając w nabyciu umiejętności zawodowych użytecznych dla młodzieży i zapewniając możliwie jak największą produktywność Ośrodków Kształcenia Zawodowego. 

Jakie uwagi przedstawił Radca ds. formacji?

Ks. Cereda przywołał to, co zostało zapisane w rewizji Ratio, tj. to, że również koadiutorzy, przed odbyciem szkolenia zawodowego, muszą zaliczyć postnowicjat, łącznie z całą filozofią duchowości. Ogniskowa pozostaje zawsze taka sama: Zgromadzenie stawia bardziej na jakość bycia zakonnikiem, osobą konsekrowaną i członkiem wspólnoty, niż tylko na sam zawód.

I to dotyczy także kwestii powołania: gdzie są wartościowe wzory koadiutorów, świadomych swojej tożsamości, którzy żyją w pełni swoją specyficzną konsekracją, tam pojawiają się także powołania.

A pan co powiedział w czasie tego spotkania?

Moje wystąpienie, zasadzające się na przemówieniu Papieża do zakonników, mówiło o tym, w jaki sposób żyć ślubami dzisiaj. Posłuszeństwo dla koadiutora oznacza dyspozycyjność: jeśli chcę wyjść naprzeciw młodzieży, muszę formować się na innych polach, czyniąc się dyspozycyjnym! I podobnie, jeśli wspólnota tego potrzebuje, oznacza to, że muszę podjąć tę odpowiedzialność. Także refleksja nad czystością musi być odpowiednia rozwinięta. Nasza czystość jest czystością płodną, tak więc urzeczywistnia się w ojcowskiej postawie względem młodzieży, towarzyszeniu im, pomaganiu im w rozpoznaniu… Zaś ubóstwo nie tylko dotyczy pieniędzy, ale całego naszego zachowania: jak traktujemy i korzystamy z naszych dobr? Główną zasadą jest użyteczność dóbr dla posłannictwa.

Opublikowano 24/10/2013