(ANS – Cuenca) –W dniach 20-22 sierpnia w mieście Cuenca odbyło się spotkanie inspektorialne proboszczów, w którym uczestniczyli, po raz pierwszy, nie tylko proboszczowie z terenów miejskich, ale także pasterze wspólnot peryferyjnych oraz misji andyjskich i amazońskich. Wśród wniosków końcowych wskazano przede wszystkim na konieczność zadbania o większy udział młodzieży.

Z bagażem różnych pytań i celów zgromadziło się w mieście Cuenca 21 salezjanów, którzy są proboszczami różnych placówek parafialnych. Niektóre z nich były uważane za tradycyjne, a inne postrzegano jako nowe, jako że dotyczyły dzieł zaangażowanych w pierwszą ewangelizację. Jakkolwiek, wierność ewangeliczna i kreatywność w obliczu nowych kontekstów społecznych, kulturowych i religijnych były wspólną wykładnią dla obu tych kategorii. Tak samo wszyscy uczestnicy spotkania byli równie przekonani o potrzebie większej śmiałości i konieczności przemyślenia na nowo duszpasterstwa parafialnego.

Spotkanie prowadzili: ks. Marcelo Farfán, ks. Juan Cardenas, ks. Hipólito Montahuano i pan Gabriel Terán, salezjanin. Metoda pracy uwzględniała trzy wielkie fazy: ocena, analiza i wyzwania.

W pierwszej fazie wskazano na silne i słabe punkty w odniesieniu do linii działania, jakie zostały określone w Programie Wychowawczo-Duszpasterskim Inspektorii (PEPSI) w sześcioleciu 2008-2014. W drugiej, na bazie refleksji ks. Luisa Ricchiardiego, przyjrzano się aktualnej sytuacji parafii. Natomiast w trzeciej i ostatniej fazie wskazano na pewne wyzwania dotyczące ośmiu wspólnych obszarów w całej posłudze parafialnej: duszpasterstwo rodzin, społeczne i sanitarne, celebracje, katecheza, stowarzyszenia młodzieżowe, formacja oraz towarzyszenie ruchom, grupom i ekipom animacyjnym.

Jedną z omawianych kwestii było: “Co musimy wzmocnić lub poprawić na polu duszpasterskim parafii, aby pozostać wiernym temu, co społeczeństwo, Kościół i Zgromadzenie od nas się domagają?”. W wyniku analizy zauważono, że często odczuwa się ciężar tradycji, która ma charakter zachowawczy, nie dąży do wprowadzania zmian, biernie „podtrzymując te działania, które są już znane”; w tym kontekście wskazano także na wymóg pozostawienia „wygodnego pola”, aby podjąć się czegoś innego.  

Niektóre parafie Ekwadoru weszły w kontekst diecezjalny, który odznaczaa się tendencjami transformacyjnymi, poczynając od tych z peryferii, podczas gdy inne charakteryzuje zachowawcza bezczynność. Są parafie, w których przeważają praktyki typowe dla religijności ludowej i paternalistycznej, bez całościowej wizji duszpasterskiej i ze znikomą dawką formacji. Prowadzi to do niebezpieczeństwa, że parafie staną się jedynie miejscami usług religijnych, a nie przestrzeniami generującymi procesy transformacji społecznej, kościelnej i ludzkiej.

“Nie wszystko jest negatywne, ani też nie powinno prowadzić do zniechęcenia i obawy” – stwierdził ks. Cárdenas, delegat inspektorialny ds. duszpasterstwa młodzieży. “Zauważyliśmy, że nasze parafie są uczęszczane i otwarte: uczęszczane przez wielką liczbę osób włączających się w działalność duszpasterską i otwarte na przyjęcie różnych ruchów i grup. Dostrzegamy także, że jest coraz więcej grup i osób, które się angażują zarówno w duszpasterstwo, jak i w pracę społeczną. I na koniec, parafie salezjańskie charakteryzują się obecnością osób z ludu i młodzieży: to powinno nas pobudzić do zaangażowania na rzecz większego udziału młodzieży w życiu parafii”.

Opublikowano 06/09/2013