(ANS – Ułan Bator) – Trzeci i ostatni etap podróży przybliżającej rzeczywistość salezjańską w Mongolii kieruje nasze wejrzenie na przyszłość. Po 13 latach pracy jest jeszcze bardzo wiele do zrobienia, ale motywacja misjonarzy, by żyć “wysoką miarą życia chrześcijańskiego”, pozostaje niezmienna.

“Pomijając swobodne praktykowanie wewnątrz pomieszczeń naszej parafii, system prewencyjny w naszych szkołach i sierocińcu, jest pozbawiony religii; jest jak stołek o trzech nogach, pozbawiony czwartej” – twierdzi ks. Carlos Villegas, szef ekspedycji salezjańskich misjonarzy w tym kraju. „Kiedy prawa ziemskie przyjmują rozum i dobroć, ale nie czynią tego odnośnie do religii, nie można w pełni angażować się na rzecz człowieka, który w całości żyje”.

Innym wyzwaniem, jakie staje przed salezjanami, jest izolacja, “ale nie samotność – zaznacza ks. Villegas – ponieważ izolacja łączy się z rzeczywistością geograficzną lub społeczną, a samotność nie ma racji bytu w przypadku tego, kto pielęgnuje głębię swojej wiary i posiada zdrową świadomość własnej konsekracji”.

Naturalnymi wyzwaniami, którym trzeba stawić czoła, są rozległa urbanizacja, ponieważ prawie jedna trzecia ludności skoncentowana jest w stolicy, i wysoki wskaźnik bezrobocia, będący owocem post-socjalistycznego społeczeństwa, które dysponuje zasobami, ale nie posiada doświadczenia co do odpowiedniego ich wykorzystania.

Natomiast można mówić o szerokich marginesy rozwoju, gdy chodzi o obszar komunikacji społecznej. Mongołowie lubią czytać, a kraj ten odznacza się jednym z najwyższych wskaźników alfabetyzacji na świecie. Jednakże do tej pory salezjanom nie udało się opanować języka i stać się rzeczywistą potęgą na polu komunikacji. Tak więc trzeba kontynuować wysiłki na tym polu, tak bardzo ukochanym przez Ks. Bosko i św. Franciszka Salezego.

Innym, istotnym zadaniem, którego realizację należy kontynuować, to pomóc Mongołom wzrastać w prawdziwej wierze. Opowiada z goryczą ks. Villegas: „Śmiałem się z rozczarowania, kiedy jeden z naszych mongolskich współpracowników, po przetłumaczeniu książki o Księdzu Bosko, powiedział do mnie: Kocham Ks. Bosko, ale nie Jezusa”. Bodobny brak koherencji, jak i inne niezrozumienia i podejrzenia względem tych, którzy są chrześcijanami, sięgają daleko korzeniami i często zależą od złej sławy, jaką chrześcijaństwo się cieszy z racji przepowiadania, które w przeszłości było bardzo agresywne, zwłaszcza ze strony protestantów.

Ks. Villegas nie ukrywa także i tego, iż do prowadzenia dobrej pracy misyjnej w kontekście takim jak ten, od misjonarzy wymaga się szczególnej wyrazistości i zaangażowania: “Prawdą jest, że zdrowie jest bezpośrednim kryterium dla misji extra i inter-gentes. Ale ani siarczyste zimno Mongolii, ani pożywienie, ani naród, kultura czy język mongolski nie są czynnikami, które mogą determinować przedwczesny wyjazd misjonarzy. Trudność polega na tym, by żyć “wysoką miarą życia chrześcijańskiego”.

Jakkolwiek droga misyjna została już zapoczątkowana, a jej punktem oparcia jest przede wszystkim “współdziałanie”. Kończy ks. Villegas: „To właśnie brak współdziałania rodzi ignorancję, a wraz z ignorancją przychodzą podejrzenie i animozja. Ale po tych 13 latach, w ciągu których współdziałamy z setkami rodziców, uczniów i pracowników rządu, to możemy stwierdzić: przychodzą do nas z wieloma uprzedzeniami, ale kiedy odchodzą, zwłaszcza chodzi tu o uczniów, którzy przebywają z nami przez trzy lata, nie tylko czynią to z niechęcią i uznaniem, ale także – z pragnieniem, by polecić ten ośrodek krewnym i przyjaciołom, aby i oni oddali tutaj na wychowanie swoje dzieci”.

Opublikowano 05/07/2013