(ANS – Goma) – Ks. Piero Gavioli, dyrektor Ośrodka Ks. Bosko w Gomie-Ngangi, podaje ostatnie informacje dotyczące sytuacji w Północnym Kiwu: na szczęście, w ostatnich dniach rozejm, jaki został zawarty pomiędzy rebeliantami i wojskiem, jest przestrzegany. Jakkolwiek, prosi, by nie zmniejszać zainteresowania sytuacją, jaka panuje na tym obszarze, i dać ją poznać, wyrażać sprzeciw, modlić się i apelować do sumień ludzkich.

Od tygodnia nie słyszymy już strzałów. Są tacy, którzy twierdzą, że grupa „M23” wykorzystuje ten czas, aby wzmocnić zaopatrzenie w broń. Także wojsko kongijskie umacnia swoje pozycje. Mamy nadzieję i modlimy się o to, by już więcej nie strzelano. Afrykańskie siły interwencyjne mają zacząć działać pod koniec lipca. Nie sądzimy, że w ten sposób zostaną zażegnane wszelkie problemy; żądamy tylko, by nastał większy spokój, istniała możliwość podróżowania w kierunku północnym i na nowo można  było pracować na wsi.

Ośrodek Księdza Bosko wznowił zajęcia. Nie przyjęliśmy uchodźców. Odpowiedzialni za jednostki humanitarne powiedzieli, że Ośrodek znajduje się zbyt blisko linii frontu; zgromadzenie tutaj kilka tysięcy uchodźców oznaczałoby wystawianie ich na poważne zagrożenie. Około dwudziestu dorosłych osób i kilkoro dzieci zamieszkało w kaplicy tej dzielnicy: od czasu do czasu udają się do domu albo do wielkiego obozu dla uchodźców w Mugunga, gdzie opieka jest lepiej zorganizowana. W dniach, w których rozłożyli się obozem w pobliżu Ośrodka Księdza Bosko, dostarczyliśmy im wody i zapewniliśmy opiekę medyczną chorym.
 
Naród uchodźców, uciekinierów... jest dzisiaj “ciałem Chrystusa” – powiedział papież Franciszek w dniu 24 maja do uczestników Sesji plenarnej Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących.

“Kościół jest matką i jego matczyna troska wyraża się ze szczególną czułością i bliskością wobec tych, którzy zmuszeni są do opuszczenia swojego kraju i życia pomiędzy wykorzenieniem a integracją. To napięcie niszczy osoby. Współczucie chrześcijańskie – owo ‘cierpieć z’, współ-czuć – wyraża się przede wszystkim w wysiłku, by poznać wydarzenia, które zmuszają nieodwołalnie do opuszczenia ojczyzny, a tam, gdzie to konieczne – dopuszczeniu do głosu tych, którzy nie są w stanie dać poznać krzyk bólu i ucisku . (...) Ich sytuacja nie może być nam obojętna. A my, jako Kościół, pamiętamy, że lecząc rany uchodźców, uciekinierów i ofiar handlu ludźmi wprowadzamy w życie przykazanie miłości, jakie Jezus nam pozostawił, kiedy utożsamił się z cudzoziemcem, cierpiącym, z wszystkimi niewinnymi ofiarami przemocy i wykorzystania. Musimy odczytać na nowo rozdział 25 Ewangelii św. Marka, gdzie mowa jest o sądzie ostatecznym”.

Jeden z dziennikarzy radiowych, przeprowadzając ostatnio ze mną wywiad telefoniczny, zapytał mnie: Co możemy zrobić we Włoszech, aby pomóc uchodźcom? Odpowiedziałem mu: przede wszystkim przerwać ciszę, mówić o tym, dać poznać ich sytuację, „oburzyć się” na zmowę milczenia, która ich umieszcza poza gronem osób, które „budzą zainteresowanie”.

Mawiał poeta grecki Elitis: “Poeci nie mają siły, by zmienić świat, ale spójrzcie tylko, mogą zmienić sumienia, a od sumienia można pójść w górę”. Jest to zadanie, które spoczywa na każdym z nas.

Opublikowano 31/05/2013