(ANS – Walencja) – “Pascha młodzieżowa” czy “Pascha młodych” jest wydarzeniem, które jest obchodzone w Hiszpanii od początku lat ’80. Ks. Josep Lluís Burguera, w poniższej relacji, opowiada o doświadczeniu, które było jego udziałem z okazji obchodów Paschy 2013, którą przeżył wraz z młodzieżą pod hasłem „Była twoja wiara”.

Dopiero co zakończyłem obchody Paschy wraz z grupą 45 nastolatków i młodzieży z salezjańskiego ośrodka młodzieżowego “Entre Amics” w Walencji, i jak każdego roku, kiedy przeżywam kolejną Paschę młodzieży, pytam się, dlaczego ten autentyczny znak Ducha Świętego nie budzi zainteresowania opinii publicznej, ogólnie rzecz biorąc, a zwłaszcza hiszpańskiego Kościoła.

Już od początku lat ‘80 XX wieku organizowane są te Paschy młodzieżowe na wszystkich obszarach geograficznych Hiszpanii: ich pomysł rodzi się często w ośrodkach młodzieżowych prowadzonych przez zagromadzenia zakonne, udzielające na rzecz młodzieży, tak jak to jest w przypadku mojego ośrodka; organizowane są również w parafiach i szkołach katolickich. Jednym z haseł paschalnych tego typu celebracji, które było bardzo popularne w tych pierwszych latach było: “Chrystus żyje!”.

W tym roku będzie się obchodzić setki Pasch młodzieżowych. Portale społecznościowe świadczą o wiele z nich, przybliżając je poprzez wypowiedzi, zdjęcia i filmiki video.

Pascha młodzieżowa w moim ośrodku w tym roku odbywa się pod hasłem: “Była twoja wiara”, z wyraźnym odniesieniem do tytułu ostatnio francuskiego filmu dokumentalnego “Il était une foi” (Była pewna wiara), który ostatnio wszedł na ekrany kin, a który był także oglądany i dyskutowany w czasie tych dni spędzonych razem.

Do udziału zostali zaproszeni młodzi liczący co najmniej 17 lat, zwłaszcza odpowiedzialni i animatorzy ośrodka młodzieżowego. Cały czas było obecnych dwóch salezjanów, z których jeden pełnił funkcję kierownika; jakkolwiek, cała organizacja spoczywała na barkach samych młodych, zważywszy na to, że protagonizm młodzieżowy jest rzeczą zasadniczą dla naszego stylu duszpasterskiego: młodzi nie są zwyczajnymi zbiornikami, które muszą być wypełnione doktryną, dyskursami i celebracjami przez dorosłych – czytaj „kapłanów” –  oczekującymi na to, by dostosować się i odpowiedzieć na kierowane polecenia.

Są różne sposoby obchodzenia Paschy młodzieżowej: niektóre grupy pozostawiają swój ośrodek, aby przeżyć ją w domu letnim lub w innej rezydencji na wsi; inni decydują się spędzić ją w mieście, ale w samotności, wewnątrz swojej grupy; a jeszcze inni – do nich zalicza się nasza – decydują się przeżyć ją we własnym ośrodku lub szkole, biorąc udział w celebracjach w kościele parafialnym lub w kościele w okolicy. Ta ostatnia opcja wydaje mi się bardzo zrównoważona z tej racji, że nie odrywa młodych od wspólnot lokalnych i pomaga im rzeczywiście doświadczyć tego, iż są częścią ludu Bożego, który, z ze swej definicji, gromadzi osoby w różnym wieku – chociaż w naszych kościołach są to przeważnie ludzie w podeszłym wieku.

Pascha młodzieżowa rozpoczęła się we wczesnych godzinach Wielkiej Soboty, a zakończyła się krótko po Wigilii Paschalnej. Uczestnicy spali w lokalnym ośrodku młodzieżowym, tak więc byli ‘wenątrz’ przez dwa i pół dnia: to już ma swoje znaczenie, zważywszy na to, że przeważnie na kulturę młodzieży w tych dniach składają się podróże, obozy, plaża i bezczynność.

Dwa momenty odegrały szczególne znaczenie dla tych młodych: adoracja przed Najświętszym Sakramentem w Wielki Czwartek przed udaniem się na spoczynek oraz adoracja Krzyża wieczorem w Wielki Piątek w części budynku szkolnego, specjalnie do tego przygotowanej. Temu wszystkiemu towarzyszyły wyrazy i język młodzieżowy, ale utrzymane w tonie poważnym i dobrze przygotowane.

Wszyscy odczuli, że obecnie cierpimy na “deficyt wiary wyznawanej”, który zwiększa się przede wszystkim wśród młodych, także tych najbardziej chrześcijańskich z naszych środowisk, którzy w ogóle nie są przyzwyczajeni do tego, by publicznie wyrazić swoją wiarę, poza niektórymi szczególnymi momentami w ciągu roku. Pascha młodzieżowa jest jak wielki bodziec do niesienia światła wiary, którą każdy żyje, przeżywa w osobistym procesie swojego życia, bez oziębiania, z głębią odpowiednią do swoich zdolności, prowadzącą do tego, co najważniejsze: mieć udział w osobistym i wspólnotowym doświadczeniu wiary w Jezusa Chrystusa, odkryciu Go żywego i obecnego w swoim życiu, i wybranie Go, pomimo wszystkich cieni i niepewności, które z pewnością występują.

Na tym polega, jak mi się wydaje, ta wielka rola, jaką odgrywają Paschy młodzieżowe: stanowią pomoc w procesie osobistego wzrastania każdego człowieka młodego, pomagając mu wybrać Jezusa Chrystusa jako zasadnicze odniesienie dla własnego życia. A to dzisiaj, praktycznie rzecz biorąc, można osiągnąć tylko wtedy, gdy człowiek młody odkryje, że nie jest sam w tej wędrówce, ale że są także inni młodzi, którym towarzyszą chrześcijanie dorośli, którzy kroczą z nimi, właśnie jak uczniowie z Emaus. 

Opublikowano 16/04/2013