(ANS – Rzym) – Pan Cosimo Cossu, salezjanin koadiutor, misjonarz w Ekwadorze przez prawie dwadzieścia lat, jest jednym ze świadków śmierci przyszłej błogosławionej, siostry Marii Troncatti, która zginęła tragicznie w katastrofie lotniczej w Sucùa, w Ekwadorze, w dniu 25 sierpnia 1969 r. Pan Cossu przy różnych okazjach dzieli się swoimi wspomnieniami związanymi z okolicznościami, w których tragicznie zginęła ta Córka Maryi Wspomożycielki (CMW). ANS proponuje dzisiaj pierwszą część jego świadectwa.

Opowiadanie pana Cossu skupia się na dwóch ostatnich miesiącach życia siostry Marii Troncatti, która w dniu 24 listopada tego roku w Macas, w Ekwadorze zostanie ogłoszona błogosławioną. Pierwsze wydarzenie, które przytaczamy, odsłania wielkie nabożeństwo do Dziewicy Maryi i całkowite oddanie misji, jaka jej została powierzona.

Do Sucùa Salezjanie i Córki Maryi Wspomożycielki przybyli w 1925 r. Ta mała wioska, składająca się początkowo z niewielu chat, zaczyna się rozwijać wokół dzieła salezjańskiego, na które z czasem złożył się internat męski, dla około 120 chłopców, i żeński – dla 130 dziewcząt oraz  kościół dla użytku publicznego i szpital, znajdujący się pod opieką CMW. Sucùa pod koniec lat ’60 było obszarem mieszkaniowym z około 700 mieszkańcami. 

Jednakże w tym samym czasie relacje pomiędzy miejscowymi plemionami Shuar i latyfundystami zaczęły ulegać pogorszeniu. Shuar byli stopniowo pozbawiani swoich ziem, które odstępowali po niskiej cenie właścicielom ziemskim, którzy je przeznaczali na pastwiska i handel mięsem. Usytuowanie  Sucùa było korzystne; małe lotnisko stało się miejscem spędu zwierząt, uboju i wysyłki mięsa.

Ks. Jan Shutka, z pomocą kompetentnych osób, doprowadził do zatwierdzenia dekretu prezydenckiego, który zabraniał sprzedaży ziem należących do Shuar białym w promieniu 500 km. To wywołało ostrą reakcję latyfundystów.

W nocy z 4 na 5 lipca 1969 r. trzypiętrowy budynek, w którym mieszkali salezjanie – dyrektor ks. Gabrielli, ks. Jan Shutka i ks. Matej Krovina – oraz dwóch przedstawicieli Ministerstwa Publicznej Oświaty, którzy przybyli z Quito w celu oceny egzaminów końcowych, doszczętnie spłonął w wyniku podpalenia. Jedna z rodzin Shuar zaświadczyła, że tymi, którzy rozniecili ogień, byli biali. „Zapewniam was, że przeżycie takiej nocy jak tamta, z ogniem sięgajacym 60 metrów wysokości i silnym żarem, od którego popękały szyby kościoła, znajdującego się 50 metrów dalej, nie było żartem” – wspomina pan Cossu. 

Wydarzenie to wznieciło złość tubylczych ludów, które zwarły swoje szyki w celu obrony salezjanów, grożąc odwetem. Rankiem 5 lipca na podwórzu salezjańskim zgromadziła się setka tubylców ubrojonych po zęby, gotowych zgładzić białych. „Ks. Jan Shutka, który ucierpiał w tym pożarze, mający świadomość, że stał się powodem tego szaleńczego kroku, usłyszał z ust wodza Shuar: ‘Ojcze, kiedy zaczynamy?’, co właściwie znaczyło: ‘Kiedy zaczynamy usuwać białych z Sucùa?’. To była kwestia godzin i żaden biały nie przeżyłby w Sucùa” – kontynuuje swoje opowiadanie salezjanin koadiutor.

A co zrobiła siostra Troncatti? “Bez naszej wiedzy, jako że nie mogła chodzić, poprosiła o zawiezienie jej samochodem do Macas – około 25 km od Sucùa – gdzie od wielu lat pracowała. Tam udała się do Sanktuarium Maryjnego Przeczystej Dziewicy, aby błagać Ją o pokój i pojednanie dla swoich synów z Sucùa” – kontynuuje pan Cossu. „Ofiarowała swoje życie za naród, który jej został powierzony”.

To wydarzenie, które łączy się z tym, co się potem wydarzyło w dniu 25 sierpnia, nabrało szczególnego znaczenia, ponieważ silne napięcie pomiędzy obiema stronami zniknęło w obliczu zwłok siostry Troncatti.

Córki Maryi Wspomożycielki z Ekwadoru wprowadziły na swojej stronie internetowej sekcję poświęconą siostrze Marii Troncatti. Na tej samej stronie będzie można śledzić w sobotni poranek 24 listopada o godz. 10.00 (GMT-5) transmisję z beatyfikacji, której będzie przewodniczyć kard. Angelo Amato, salezjanin, Prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych.

Opublikowano 21/11/2012