(ANS – Rzym) – Na pierwszą sesję obrad 4. Światowego Kongresu Salezjanów Współpracowników złożyła się “lectio magistralis” ks. Cháveza, Przełożonego Generalnego Salezjanów i Przełożonego Stowarzyszenia. W swoim wystąpieniu – “Program Życia Apostolskiego: droga wierności charyzmatowi Księdza Bosko” – powrócił on do pierwotnego wyczucia Ks. Bosko i uwzględniając zróżnicowaną rzeczywistość społeczną, kulturową i kościelną, zarysował sylwetkę i posłannictwo współczesnego salezjanina współpracownika.

“Jest to chwila dziejowa”, czas poszukiwania i nowej definicji także dla Salezjanów Współpracowników (SSW), jako że Kongres “sytuuje się w dość delikatnej fazie historii ze względu na głęboki kryzys – kulturowy, społeczny, ekonomiczny, polityczny, naukowo/technologiczny, medialny i zakonny – jaki przechodzi ludzkość”.

Przybliżając pokrótce doświadczenie Ks. Bosko, które pozwoliło dojrzeć jego koncepcji dotyczącej tożsamości Współpracownika, Przełożony Generalny przytoczył artykuł 3 “Programu Życia Apostolskiego” (PŻA), w którym został zawarty jego pierwotny zamysł: “Współpracownik jest prawdziwym salezjaninem w świecie, tj. chrześcijaninem, świeckim czy kapłanem, który, nie będąc związany ślubami zakonnymi, realizuje swoje powołanie do świętości w służbie posłannictwu młodzieżowemu i ludowemu według ducha Księdza Bosko. Tożsamość Współpracownika w ten sposób ujęta posiada trzy charakterystyczne rysy: jest chrześcijaninem katolikiem, jest świeckim i jest salezjaninem”.

PŻA – który stanowi salezjańską lekturę Ewangelii – obejmuje trzy cele: zapewnić tożsamość Stowarzyszeniu poprzez dynamiczną wierność; wzmocnić jedność swoich członków w ich różnorodności; promować ich żywotność, “biorąc pod uwagę, iż za każdym powołaniem stoi misja do wykonania w imieniu Kościoła i ku pożytkowi człowieka, gdzie wzrost osobisty i rozwój Stowarzyszenia stają się kryterium prawdziwości i oceny”.

Dokument, który ma być definitywnie zatwierdzony przez prawie 250 delegatów zgromadzonych w Rzymie, uwzględnia także sugestie płynące ze społeczeństwa i Kościoła, ubogacając się pod względem antropologicznym, teologicznym, kościelnym i salezjańskim. „Nowy PŻA nie uczynił nic innego, jak tylko […] w lepszy sposób wyraził świecką tożsamość Stowarzyszenia w momencie historii, w którym coraz bardziej wyraźnie zyskują uznanie powołanie i misja świeckiego chrześcijanina, które dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek są nieodzowne”. I dodał: „Osobiście, nie pragnę niczego innego, jak tylko ujrzeć grupy świeckie, począwszy od Salezjanów Współpracowników, które się formują i działają jak prawdziwy ruch, z wielkim przekonaniem, oddaniem oraz zaangażowaniem społecznym i politycznym”. 

Treść PŻA, ciągle podatna na ulepszenie, odnajduje swoją doskonałość w swoim zastosowaniu w życiu i świadectwie każdego Salezjanina Współpracownika.

SSW tworzą “osoby oddane wspólnemu dobru, dziające w środowisku politycznym, społecznym i pomocy humanitarnej; zwracające szczególną uwagę na biednych, wykluczonych, chorych, z marginesu i wszystko to, co wymaga otwarcia serca; zaangażowane w nadanie żywotności Kościołowi, realizujące praktyczne programy dla dobra Stowarzyszenia na różnych poziomach, czyniąc to w prawdziwej postawie służby; o mocnej duchowości laickiej, pozwalającej im stać się świętymi wychowawcami, umiejącymi formować do życia ewangelicznego i uczestnictwa w sakramentach”. Chodzi o Stowarzyszenie, które odpowie w lepszy sposób, w tych zmieniających się warunkach historii, na intuicję Ks. Bosko, “zwłaszcza tę dotyczącą prewencji, tj. przerwania błędnego koła, które utrwala nieprzerwane gwałcenie podstawowych praw i godności osoby, zwłaszcza ludzi młodych”.
 
Ks. Chávez zachęcił SSW do “uaktualnionego potwierdzenia ‘wyboru społeczno-polityczno-wychowawczego’ Ks. Bosko, który nie przekłada się na ideologiczny aktywizm, lecz na kształtowanie pewnej wrażliwości społecznej i politycznej, która każe “zainwestować własne życie w dobro społeczności, traktując życie jako misję, ze stałym odniesieniem do niezbywalnych wartości ludzkich i chrześcijańskich”. Zaapelował do SSW także o to, aby „projektom i akcjom pomocy na rzecz krajów ubogich towarzyszyły strategie, które byłyby zdolne wpłynąć na politykę publiczną oraz odpowiednio uwrażliwić, informować i formować”. 

Opublikowano 08/11/2012