(ANS – Wrocław) – Na początku lat siedemdziesiątych grupa studiujących hipisów trafia do salezjańskiego domu we Wrocławiu. Są to młodzi ludzie, dla których istniejące odpowiedzi na odwieczne pytania okazują się niewystarczające. A pokusa „nowych” odpowiedzi w stylu: sex, drugs and rock 'n' roll bywa błyskotliwa i pociągająca. Od tamtego czasu, w spotkaniach z nimi swoje powołanie salezjańskie realizuje salezjanin - ks. Andrzej Szpak.

W 1979 roku tworzy się z nich grupa pielgrzymkowa najstarszej polskiej pieszej pielgrzymki (czyli warszawskiej) do Sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze. Niestety, po trzech latach zostaje z niej wykluczona i musi zacząć chodzić swoimi drogami. Tak rodzi się Pielgrzymka Młodzieży Różnych Dróg, która w tym roku po raz trzydziesty czwarty przybyła do stóp Czarnej Madonny. To czternaście dni w drodze.

Idąc za nauczaniem Ks. Bosko, ks. Szpak stara się, bez pójścia na skróty, docierać do młodych, także tych dalekich i trudnych, przekonany o tym, że w każdym z nich jest obecne dobro. Letnim pielgrzymkom towarzyszy zawsze bezwarunkowość w przyjęciu drugiego człowieka z całą jego osobową niepowtarzalnością. To rzeczywiste spotkanie „w miejscu rozwoju jego wolności”. 

Wielu patrzyło (i patrzy) na taką formę pracy z ogromnym sceptycyzmem i niepokojem. Stawia pytania o owoce: ilu zostało uwolnionych z nałogu narkotyków czy alkoholu? Ilu odnalazło drogę do Chrystusa i Kościoła? „Szpaku” odpowiada ze spokojem, że jego zadaniem jest dotrzeć do nich, aby przyprowadzić ich do Chrystusa - symbolicznie obecnego w obrazie „Jezu, ufam Tobie” (od zawsze prowadzącego pielgrzymkę) i prawdziwie obecnego w sakramentach: pojednania, eucharystii, małżeństwa czy kapłaństwa, które niestrudzenie codziennie się celebruje. „To jest terapia łaski” - powtarza „Szpaku”. „To Chrystus uzdrawia”.

Dzisiejsza pielgrzymka różni się bardzo od tej sprzed lat. Ciągle jednak żywe są poszukiwania idących w niej ludzi. Mniej w nich chęci pójścia na skróty za fałszywymi odpowiedziami.  Jest międzynarodowa, międzywyznaniowa, międzyreligijna, międzyzakonna, wielokulturowa i kolorowa. Uczestniczą w niej także liczne rodziny z dziećmi.

W czasie pielgrzymki, oprócz modlitwy i sakramentów, ma miejsce także wieczór medytacji przy ikonach, wystawa fotografii, teatrzyk dla dzieci, nocne śpiewanie własnych tekstów czy wreszcie miękkie „reggae” religijnych piosenek. To wszystko wyraża radość i tworzy klimat tej pielgrzymki. Oznacza odrzucenie iluzji, dalsze poszukiwanie Boga i znalezienie własnej drogi.

Opublikowano 03/09/2012