Ks. Lunkenbein został zamordowany w dniu 15 lipca 1976 r. w czasie napadu uzbrojonych “fazendeiros” na wioskę Meruri. Był to czas wyznaczania granic tybylczych terytoriów. Wraz z ks. Lunkenbeinem został zamordowany Simăo Cristino, tubylec, który chciał uratować życie salezjanina, a czterech innych Bororo zostało rannych: José Rodrigues Boiadowu, Gabriel dos Santos Bakoro Kudu, Lourenço Rondon i Tereza Bororo, matka de Simăo Cristino.
Urodzony w dniu 1 kwietnia 1939 r. w Doringstadt (Niemcy Zachodnie), misjonarz ten dotarł do Brazylii w 1958 r., gdzie, następnego roku, wstąpił do nowicjatu w Pindamonhangaba. Po powrocie do Niemiec i studiach teologicznych został wyświęcony na kapłana w Benediktbeuern w dniu 29 czerwca 1969 r.
Po powrocie do Brazylii poświęcił się całkowicie Bororo, pomagając im odzyskać nadzieję. W chwili swojego przybycia do Meruri ks. Lunkenbein zastał ludzkość skazaną na zagładę. Istotnie, kobiety zdecydowały się nie rodzić więcej dzieci. Misjonarz ten, który odznaczał się głębokim sensem religijnym i praktycznym, był jednym z założycieli Misyjnej Rady Brazylii i podejmował inne inicjatywy na rzecz ludności tubylczej. Rok po śmierci Lunkenbeina zostały określone granice terytorium Bororo, liczącego 82 tysięcy hektarów, co zostało odpowiednio zarejestrowane zgodnie z prawem krajowym.
Ks. Lunkenbein całkowicie poświęcił swoje życie Bogu i służbie na rzecz małej grupy etnicznej, dla której stał się głosicielem Ewangelii. “Marianum Buxheim”, Instytut, w którym ks. Lunkenbein studiował przed wyjazdem na misje, proponuje obecnie swoim studentom sylwetkę tego salezjanina niemieckiego jako wzorzec poświęcenia.
W Meruri Bororo i salezjanie wspominają z wdzięcznością i szacunkiem ks. Lunkenbeina. Na podwórzu wspólnoty salezjańskiej wznosi się mały pomnik upamiętniający dwie ofiary przemocy, a w rocznicę ich śmierci ich groby, które znajdują się na cmentarzu w tej wiosce, są celem pielgrzymek. Ks. Lunkenbeinowi zostało poświęcone skromne muzeum etnograficzne i misyjne. Jego śmierć i śmierć Simăo Cristino są wspominane jako ofiara, męczeństwo.
Salezjanie, reprezentujący Inspektorie Brazylii, Argentyny, Paragwaju, Urugwaju i Chile, zgromadzeni w czasie Wizyty d’Insieme Regionu Ameryki Łacińskiej-Stożka Południowego w marcu tego roku w Santiago del Chile, zwrócili się z prośbą o wszczęcie procesu kanonizacyjnego w sprawie męczeństwa ks. Lunkenbeina i Simăo Cristino. Inspektoria BCG rozpoczyna gromadzenie świadectw i wymaganych dokumentów.
Wioska Meruri bardzo się rozwinęła w ostatnich 35 latach. Obecnie Bororo odzyskali silną pozycję, pragnienie życia we wspólnocie, świadomość własnej kultury i perspektywy na przyszłość. Wielu młodych tubylców zdobyło dyplomy i niektórzy z nich angażują się w działalność duszpasterską i różne działania kościelne. Licznym wyzwaniom, narzuconym przez globalizację, sprostano z pogodą i odwagą. Postąpiła także do przodu praca salezjanów, także za sprawą ks. Lunkenbeina, który w ostatnich 30 lat prowadził badania nad kulturą Bororo we współpracy z Uniwersytetem Katolickim Don Bosco (UCDB) w Campo Grande.
Ks. Lunkenbein nie był jedynym salezjaninem z Inspektorii misyjnj Mato Grosso, który oddał życie za ludami tubylczymi. Poprzedzili go: ks. José Thannhuber (1920), ks. Joăo Fuchs i ks. Pedro Sacilotti (1934).
Opublikowano 15/07/2011
