| Haiti – Życie “lakay” |
| Włochy – Gospel i solidarność na rzecz dzieci z Haiti |
| Włochy – “Foyer-Lakay” na rzecz dzieci ulicy |
Ks. Stra, założyciel Ośrodka “Lakay”, w wywiadzie, dostępnym na stronie Fundacji “Don Bosco nel mondo”, nakreślił krótką historię obecności salezjanów w tym kraju. Salezjanie, którzy przybyli tam w 1936 r. na prośbę władz Haiti, poświęcili się nauczaniu w szkołach zawodowych i pracy w dziele oratoryjnym, zdobywając uznanie i zaufanie z powodu wysokiej jakości oferowanego wychowania. Przedsięwzięciem, którego nie udało się zrealizować była szkoła rolnicza, co spowodowane było progresywnym upadkiem rolnictwa w Haiti.
Ks. Stra, zgłębiając sytuację społeczno-ekonomiczną kraju w ostatnich dwustu latach jego historii, opisał postępujące i niekontrolowane skupianie się ludności w miastach, gdzie, w ostatnich dziesięcioleciach powstały olbrzymie dzielnice “bidonville”. Tam, gdzie brak jest wszelkiej infrastruktury, ludzie walczą o przeżycie; jedyna nadzieja związana jest z tym, co zdołają przesłać krewni, którzy wyemigrowali za granicę; jest to, jak się szacuje, suma 1,5 miliarda USD, co stanowi prawie jedną trzecią Krajowego Produktu Brutto.
Ta sytuacja, brak stabilizacji rodzin i szerzenie się przestępczości popycha dzieci do wybrania ulicy za miejsce, w którym się żyje: “ulica staje się ich rodziną, ich domem, ich świętowaniem i... często także – ich śmiercią. Jak twierdzi ks. Stra, oblicza się, że w stolicy Port au Prince jest od 3 do 4 tysięcy dzieci ulicy.
Ks. Stra, wspomagany przez drugiego salezjanina i ok. 50 świeckich, realizuje ściśle określoną drogę, aby dotrzeć i pomóc dzieciom. Pierwszy etap to “przyjaźń”, który jest realizowany na ulicy, gdzie dzieci spotykają się i znają osobiście. “Jest to przede wszystkim faza słuchania, działania są podejmowane tylko w krańcowych przypadkach” – stwierdza salezjanin misjonarz. Drugi etap to “podwórko”, miejsce spotkań, na które dzieci przychodzą dobrowolnie i gdzie czują się bezpiecznie: “tutaj znajdują wodę do mycia, zabawę, możliwość nauki, a przede wszystkim osoby, które je kochają, wychowawców, z którymi mogą porozmawiać”. Po próbie przywrócenia ich rodzinom, gdzie to jest możliwe, realizuje się trzeci etap: “lakay”, dom. Tam dzieci pobierają naukę, uczą się zawodu i są cześcią grupy społecznej. I w końcu, ostatnim etapem jest wejście w społeczeństwo poprzez znalezienie pracy, która gwarantowałaby pewną niezależność.
Opublikowano 20/06/2008
