Ks. Chávez, mówiąc na zakończenie Kapituły Generalnej 26 o gotowości ks. Alencherry’ego, gdy chodzi o udanie się do Bangladeszu, wskazał na nowy obszar salezjańskiej działalności duszpasterskiej. Istotnie, nowa placówka, którą salezjanie chcą powołać, oznacza w rzeczywistości powrót synów Ks. Bosko.
Salezjanie, którzy przybyli tam w 1928 roku, działali do 1950 roku na terenie, który dzisiaj należy do diecezji Khulna, pełniąc posługę duszpasterską w wielu parafiach. Po odłączeniu od Indii w 1947 r. i powstaniu Wschodniego Pakistanu, a następnie niezależnego Bangladeszu w 1971, salezjanie przekazali swój apostolat w ręce ojców sewerianów, przenosząc się do diecezji Krishnagar.
Biskupi Bangladeszu, pragnąc mieć salezjanów w swojej diecezji, byli zgodni do poproszenia synów Ks. Bosko o ich obecność na placówce, która byłaby w stanie zaoferować edukację na odpowiednim poziomie ludności, która zamieszkuje dystrykty wiejskie, zwłaszcza gdy chodzi o szkoły wyższe i szczebla uniwersyteckiego. Salezjanów poproszono w sposób szczególny o opiekę nad młodzieżą, aby ta stała się zaczynem nowego społeczeństwa i bezpośrednim podmiotem ich ewangelicznego zaangażowania.
Opublikowano 19/06/2008
