(ANS – Bukavu)– Salezjanie misjonarze, pracujący w dziele “Don Bosco” w Bukavu, zainicjowanym w 2014 roku, informują ANS o aktualnej sytuacji, działaniach, wyzwaniach i nadziejach związanych z przyszłością. Wspólnotę tworzą: ks. Robert, neoprezbiter, ekonom i kierownik szkoły; Domingo, salezjanin koadiutor, odpowiedzialny za warsztaty spawalnicze i mechaniczne, oraz ks. Piero, dyrektor.  

Wszystko odbyło się bardzo szybko. Zaledwie wzięliśmy w posiadanie nasz dom, a już musieliśmy myśleć o przygotowaniu otwarcia nowego roku szkolnego, które było zaplanowane na 7 września. Nasz ośrodek znajduje się na terenie Gminy Kadutu, naprzeciwko głównego więzienia, trzysta metrów od Placu Niepodległości, gdzie można spotkać wiele dzieci ulicy, którzy imają się różnych zajęć, by jakoś przeżyć: myją samochody, noszą paczki i bagaże, grzebią w śmietnikach, kradną lub żebrzą. 

Większość tych dzieci posiada bardzo niski poziom edukacji; uczęszczały przez jakiś rok do szkoły podstawowej, a potem ją poszuciły, bo biedni rodzice nie byli w stanie opłacić ich nauki. Inne dzieci, ofiary takich samych warunków, znalazły pracę przy rozładunku w porcie w Bukavu.

I dla tego typu ludzi młodych otwarliśmy naszą szkołą, aby dać im możliwość nauki zawodu i ułatwić wejście na rynek pracy. Zaczęliśmy z setką praktykantów, nasz ośrodek nie może przyjąć więcej. Z uwagi na to, że większa ich część porzuciła szkołę na rzecz ulicy, wydawało nam się słuszne zacząć od nauki czytnia i pisania oraz lekcji wyrównawczych, aby mogli nadrobić zaległości, jakie mają.

W pierwszych dwóch miesiącach brali udział w lekcjach fracuskiego i rachunków, zajęciach sportowych dwa razy w tygodniu; dla nich wszystkich udało nam się także przygotować codziennie posiłek. Od połowy listopada rozpoczęliśmy kursy kształcenia zawodowego. Uwzględniając przestrzeń i wyposażenie, zaproponowaliśmy młodym udział w 8-miesięcznym kursie, przygotowującym do zawodu stolarza, murarza, mechanika i kierowcy. 

Obecnie rozpoczynamy dzień “słówkiem na dzień dobry” – dwoma słowami zachęty, które kieruje jeden ze współbraci lub animator – i krótką modlitwą. Staramy się wprowadzić w życie trzy rzeczy, które zalecał Ksiądz Bosko: modliltwę, radość i pracę. Pomimo ograniczoności naszych pomieszczeń ośrodek “Don Bosco” gości, w czasie czterech popołudni w ciągu tygodnia, setki uczniów ze szkołych i okolicy, którzy przychodzą tam, aby pograć.

Ponad pięćdziesięciu “aspirantów” bierze udział, raz w tygodniu, w lekcjach języka francuskiego i wprowadzeniu do salezjańskiego życia konsekrowanego. Niektórzy z nich są obecni w oratorium w czasie popołudniowym, inni mają asystencję w szkole do południa. Mają też mięsięczny dzień skupienia. Mamy nadzieję, że lepiej ich poznamy, aby pomóc im rozeznać ich powołanie. Dwunastu ludzi młodych i dorosłych przygotowuje się do stania się salezjanami współpracownikami; zachęciliśmy także byłych wychowanków, by utworzyli swoją grupę.

Domingo w niedzielę posługuje jako kapelan więzienia; istnieje także dobrze zorganizowana grupa ludzi, osób konsekrowanych i świeckich, którzy starają się okazać miłosierdzie braciom więźniom. Proszą salezjanów o zaangażowanie się w wychowanie nieletnich – których jest trzydziestu na chwilę obecną – znajdujących się w osobnym dziale więzienia. Przewodniczący sądu dla nieletnich zgadza się na to i prosi o zajęcie się tymi, którzy opuszczają więzienie, i umożliwienie im nauki zawodu u nas.

Ks. Bosko obiecał salezjanom: chleb, pracę i niebo. Poprzez szkołę, poranne “słówko na dzień dobry”, gry, przechadzki, posiłki, oratorium, modlitwę, ogólnie mówiąc – naszą obecność, chcemy przekazać to całe dziedzictwo młodym z marginesu. W Bukavu, jak wszędzie, uczymy zawodu, który pozwoli im uczciwie żyć; staramy się im okazywać miłosierną miłość Pana. Z pomocą współbraci, współpracowników, byłych wychowanków, aspirantów, pomocników... “Don Bosco Bukavu” dzień po dniu szuka drogi, aby budować przyszłość z młodymi pozostawionymi na marginesie społeczeństwa.  

Opublikowano 23/12/2015