(ANS – Ambanja) – “Mój ojciec był salezjańskim wychowankiem i już od dziecka zawsze mówił mi o Księdzu Bosko. Miałem zaledwie 10 lat, kiedy zacząłem uczęszczać do salezjańskiej szkoły w Pedara. Nauczyciele pomagali nam pokochać matematykę, łacinę, Dantego i poetów włoskich... Powoli dojrzewało we mnie wielkie pragnienie ich naśladowania czy raczej naśladowania tego, którego oni przedstawiali jako wzorzec: Księdza Bosko”. W ten sposób mówi o swoim pierwszym kontakcie z salezjanami bp Rosario Vella, salezjanin, biskup Ambanja, w wywiadzie, którego ostatnio udzielił Agencji ZENIT.

Proszę powiedzieć coś o swoim powołaniu...

Moim młodzieńczom ideałom zawsze przyświecało pragnienie czynienia dobra temu, kto był ubogi, zapomniany, cierpiący... Kiedy zaczynałem się zastanawiać nad tym, co będę robić w przyszłości, przyszły mi na myśl dwie drogi.

“Mógłbym zostać lekarzem i w ten sposób leczyć najuboższych, tych, którymi nikt się nie zajmuje, zapomnianych przez społeczeństwo. Albo mógłbym być też politykiem, ponieważ politycy mogą zmieniać struktury społeczne i świadczyć dobro na rzecz najbardziej potrzebujących”.

Ale stawiałem sobie pytanie: Kim są najubożsi? Biednymi są ci, którzy nie mają domu, nie mają ubrania, nie mają jedzenia? Nie, nie o nich chodzi. Nawet jeśli nie mają domu lub ubrania czy chleba, mogą być darzeni uczuciem ze strony osób, które wypełniają ich życie... Najbiedniejsi to ci, którzy nie mają Boga, ponieważ jeśli nie mają Boga, nie mają niczego; mają serce całkowicie puste, a ich życie jest bez znaczenia.  

Dlatego zdecydowałem się zostać kapłanem i jak Ksiądz Bosko poszukiwać najbiedniejszych i najbardziej opuszczonych. 

Jaka jest sytuacja Kościoła na Madagaskarze i jakie jest oddziaływanie salezjanów? 

Naród malgaski jest młody: 60% ludności ma poniżej 20 lat. Niestety, człowiek młody na Madagaskarze nic nie znaczy, jest tylko towarem, który może coś wyprodukować. Trudno jest twierdzić, że młody Malgasz może zmierzyć się z przeszłością w sposób spokojny i entuzjastyczny: nie ma pracy, korupcja jest niebotyczna, brak bezpieczeństwa i przestępczość jest chlebem codziennym, a sytaucja dotycząca szkół, edukacji i społeczeństwa jest katastrofalna. O młodych całkowicie zapomniano i muszą walczyć z zaciśniętymi zębami o swoją przyszłość.

Kościół robi wszystko, co możliwe. Podam tylko jeden z przykładów: w diecezji Ambanja podjęliśmy wielki wysiłek, aby odpowiedzieć na potrzeby i oczekiwania ludzi młodych. Do przyszłości przygotowuje się poprzez edukację, która jest największą siłą nardu, który chce prawdziwego postępu. Dlatego też wzmocniliśmy i rozwinęliśmy szkoły, od szkół podstawowych po uniwersytety. W szkołach nie tylko chcemy przekazać pewną kulturę, ale przede wszystkim – dostarczyć wiedzę.

Cały wywiad jest dostępny tutaj.

Opublikowano 17/12/2015