(ANS – Hawana) – “Było to w nocy 7/8 października, kiedy to oczekując na przybycie “Morfeusza”, moja myśl krążyła wokół trzech kandydatów do kanonizacji: ks. Vandora, br. Olallo i ks. Varela. Trzy różne postaci, ale również trzy wielkie powody do dumy i nadziei dla narodu kubańskiego”. Te słowa pochodzą z “Divagaciones en espera del descanso nocturno”, których autorem jest ks. Bruno Roccaro, salezjanin.

W ks. Vareli widziałem filozofa, nauczyciela, patriotę, wygnańca, czołowego intelektualistę, pisarza, wikariusza prowadzącego duszpasterstwo w Nowym Jorku. Gdy chodzi o Olallo, pamiętam urok jego wysokiej, dobrze zbudowanej postury, okrytej płaszczem braci św. Jana Bożego, jego niezmordowane poświęcenie się chorym, jego wysiłki, by im ulżyć w cierpieniu, odwagę, jaką się wykazał, zabierając ciało Agramonte. A potem myśl zatrzymała się na ks. Vandorze, którego spontanicznie porównywałem z nimi.

Vandora widziałem jako kapłana prostego, szlachetnego, uśmiechniętego, proboszcza-pasterza del Carmen. Także on był intelektualistą, podobnie jak był nim Varela. Jeden bronił systemu filozoficznego i niezależnej świadomości politycznej, a drugi – nauczał prostymi słowami wiary chrześcijańskiej. Jako wychowawca Varela wychowywał młodych do tożsamości kubańskiej, Vandor służył ubogim dzieciom z obszaru Villa Clara, aby czynić ich uczciwymi obywatelami i dobrymi chrześcijanami, będącymi w stanie sprostać życiu za pomocą własnych środków, w stylu Księdza Bosko. 

Widziałem Vandora jako poetę, któremu nie rozkoszował się swoją poezją, często rymowaną, ale używał jej po to, aby przekazać swoim wiernym miłość do Dziewicy Maryi, Jezusa Eucharystycznego, Krzyża. Vandor nie wysyłał je do głównych gazet tamtych czasów, ale rozpowszechniał je za pomocą prostych ulotek, które sam przygotowywał.

W pewnej chwili widziałem Varelę zesłanego na wygnanie z powodu swoich idei niepodległościowych, których odważnie bronił w Trybunale. Zaś Vandora ujrzałem, jak opuszcza nagle swoje Węgry, aby głosić Ewangelię na Kubie. Po triumfie rewolucji, która uważała się za marksistowsko-leninowską-ateistyczną, Vandor nie był wygnany jak wielu Kubańczyków, kapłanów i zakonników, nie był też zmuszony do wyjazdu jak 134 ze statku Covadonga za ich postawy i poglądy, które nie odpowiadały nowemu reżimowi. Pozostał w Santa Clara jako aniół stróż, mediator pokoju, duszpasterz, który prowadzi i towarzyszy swojej trzodzie, dzieląc z nią nadzieje, radości, bóle, cierpienia, sukcesy...

Śmiertelne szczątki Vareli zostały oddane jego ojczyźnie i zostały złożone w urnie w Wielkiej Auli Uniwersytetu w Hawanie, stając się przedmiotem czci jako symbol tożsamości i kultury kubańskiej. Natomiast szczątki Vandora pozostały na Kubie w prostej trumnie na cmentarzu w Santa Clara, blisko jego biskupa i parafian, oczekując na godniejsze miejsce w katedrze miasta. 

Podobnie jak bł. Olallo, Vandor opiekował się chorymi i osobami w podeszłym wieku. Ale nie tylko, bo obaj oddawali się przede wszystkim pracy duszpasterskiej, wizytom w rodzinach, pomagając im materialnie. On sam, dotknięty reumatoidalnym zapaleniem stawów, stał się dla nich wzorem, ukazując, w jaki sposób należy znosić ból i przemieniać go w narzędzie oczyszczenia dla siebie i innych.

I tak stopniowo pogrążałem się we śnie. Po przebudzeniu zdecydowałem się zapisać te moje dewagacje na komputerze i podzielić się nimi z innymi.

Opublikowano 16/10/2015